Koers van de Dag

Bij L1 handen ze het weer eens bij het rechte eind. De zaterdagochtend zou regenachtig verlopen, de middag daar in tegen zou zonnig en droog zijn. ’S ochtends wilde Marjolein even naar de stad dus dat bood mij de kans om een tijdelijk fietscomputertje te gaan halen. Mijn dure ”waterdichte” Garmin” heeft het namelijk begeven na mijn laatste rit.

Ik gooide Liewe in de zak op mijn buik en wandelde met ’m naar de fietsenboer. Hij vond het prachtig, nog nooit had ie de wereld buitenshuis vanuit dit perspectief kunnen aanschouwen. Hangend in de draagzak keek hij z’n ogen uit. Eenmaal binnen tussen de fietsen en wieler assocoires werd hij helemaal wild. Ik liet Liewe mijn nieuwe fietscomputer uitkiezen. Degene die hij langer als 3 seconden kon vasthouden ging het worden. Na het afrekenen hebben we vast naar zijn eerste racefietsje gekeken. Een fel blauwe gaat het worden, daar ging Liewe het hardst van zeveren.

Een uur heb ik staan kloten met de nieuwe aanwinst. Jezus wat hoop ik dat mijn Garmin het snel weer doet, mijn God wat een geëmmer met die draadjes! Eenmaal op weg voelde het eigenlijk als een bevrijding om zonder hartslagmeter te rijden. Sinds Martijn met overtrainingsverschijnselen thuis zit ben ik (besefte ik me nu) me heel erg gaan focussen op mijn hartslag, misschien wel iets te veel.

Ondanks dat het hard waaide (windkracht4-5) stond er een heerlijk lente zonnetje.  De lente is echt begonnen. Boeren zijn druk in de weer met zagen, ploegen en strontstooien op hun akkers, wandelaars bevolken massaal de heuvels, de eerste ’Ollanders’ zitten in Sippenaken al op het terras. En ik zie een vader zijn zoontje leren fietsen. Hoe lang zoe dat nog bij mij duren vraag ik me af. Al besef ik me ook meteen dat ik met mijn obsessie voor de fiets mijn zoontje niet in een Agassi-wurggreep mag sturen. Voor de mensen die het is ontgaan, Die moest als peuter, aan de keukentafel, met aan zijn armpjes vastgebonden ping-pong-badjes, balletjes naar zijn vader terug slaan. Hij mag, als hij het heel graag wil zelfs gaan Korfballen. Nou ja, dan moet ie het wel heel graag willen.

De laatste 15 kilometer waren erg zwaar, al liep de Cauberg beter als vorige week. Eenmaal thuis, snel onder de douche, Liewe moest immers weer aan de fles en de vrouw had het eten al klaar. Inmiddels is het zondag en was Kuurne-Brussel-Kuurne een waar genot. Samen met Liewe hebben we een prachtige finale gekeken…

Nee hoor, niks geen Agassi-syndroom.

Hij vindt het nu al mooi!

Vandaag was het de hele dag heerlijk weer en ik had ook nog eens papadag. Helaas moest Marjolein ’s ochtens nog naar de fysiotherapeut anders was ik om 9 uur al op de tweewieler gesprongen. ’s middags  hebben we heerlijk gelunched bij de ”Tragedie” (prima tent maar zo heet het hier in de volksmond), met z’n drie nog wel. Liewe trok veel bekijks, ”knap menneke hoor”. Ja hè antwoordde ik de oudere dame, heeft hij vast van z’n vader. Net als we naar de parkeergarage lopen gaat het regenen. Kut, daar gaat m’n rondje.

Gelukkig is het snel droog en kan ik nog voor een goed anderhalf uur stampen naar buiten. Ik ben nog geen 11 minuten weg en het begint te plenzen. Weet je wat het is met regen. Vertrekken in die natte buitendouche da’s maar niks maar als je al op weg bent dan is het machtig mooi. Ik ga er harder van rijden. Tja, je wilt immers toch kilometers vol maken maar toch ook wel weer snel naar huis voor een warme choco. Onderweg valt het me eigenlijk nu pas op hoe slecht de wegen zijn na deze winter met veel sneeuw, ijs en strooizout. De weg langs ’t Rooth naar boven lijkt onderin wel een grindpad. Toch zonde, het was hier van de zomer nog een mooi zwart glad biljardlaken. Ze mogen hier wel eens met de dweilwagen uit Vancouver langs komen. Ja, wel de Zamboni niet die prullen waar ze het hobbelijs mee maakte voor onze schaatsers. Prima staaltje free-publicity trouwens voor de Italiaanse ijswagens. Even het Olympisch schaatstoernooi redden. Blijkt toch dat die Italianen meer met ijs kunnen als er alleen maar hoorntjes mee vullen.

Even verder op rijd ik over de Oudemolenweg in de plenzende regen maar rechts van me schijnt weer een mooi zonnetje. En ja hoor, daar is ie dan de eerste regenboog van dit jaar. Zie je Sven, denk ik, na regen is er altijd zonneschijn. Zelfs als je door je coach de verkeerde baan in word gestuurd net als je op koers ligt voor goud op de 10.

Ik zeg, laat het voorjaar staat voor de deur.
Kilometers maken!