Koers van de Dag

Het moest een rondje worden van 115 kilometer met 1400 hoogtemeters, maar al bij Noorbeek zat ik achterstevoren op mijn stalen ros. In Ducrout-termen staat dat gelijk aan ’met het hol open zitten’. Dat staat dan weer gelijk aan: met het snot voor de ogen domweg doortrappen.

De wind stond sinds mijn vertrek continu vol in de snufferd. Het waaide harder dan het de voorbije weken had gedaan. Ik opper dan ook een nieuwe naam voor het plateau bij Noorbeek: Plateau Plusieurs Vent mag het daar voortaan heten. Normaal klap ik in de afdaling van de Plank naar St. Maartens Voeren met 60 tot 70 aan het uur naar beneden. Nu moest ik bijtrappen om überhaupt nog boven de 45 te blijven.

Fietsen leek vandaag wel erg veel op werken. Het kost ook veel vrije tijd. Daarbij, de laatste maanden lijkt het wel of er iemand in den lande heeft geroepen ’wilt u iets van een bureau, schrijf dan gewoon een pitch uit’. Al is het maar voor een andere kleur in je logo. Ik geloof dat we ons de laatste maanden hebben vast gebeten in een pitch of 10. Je werkt je het snot voor de ogen. Strategie, commmunicatieplan, design… alles moet uit de kast. Voor minder doen ze het niet meer. Laatst kwam ik met 8 A0 foams ergens binnenwandelen en nog zaten ze me aan te kijken of ze wilden zeggen ’is dat alles?’ Hun ogen net zo groot van verbazing als die van Liewe deze week toen ik z’n eerste joekel (voor hem dan) van een zetpil naar binnen wurmde.

Want ook hij heeft het snot voor z’n ogen. Alleen dan in de meest letterlijke zin. ’s Morgensvroeg lijkt het wel of Klaas Vaak de voorraad groene prut voor een heel jaar in z’n ogen heeft uitgestort. Hij krijgt, zonder hulp van zijn vader of moeder, z’n oogleden nog niet eens van elkaar. Strontziek is de kleine directeur.

Op zich begint het er wel op te lijken dat ’je het snot voor de ogen werken’ zeker geen windeieren legt. We hebben namelijk ook een aantal pitches gewonnen, onder andere voor de gebiedspromotie voor Leiden Noord, Waalfront Nijmegen en Zijdebalen Utrecht. Ook met Liewe gaat het alweer een stuk beter. Door zijn fikse verkoudheid is ie weer een stukje weerbaarder geworden. Tja… en bij z’n vader. Al die uren training en bandjes plakken in de stromende regen, op een verlaten stoeprandje in de Walloonse Ardennen op winderige ochtenden als deze, zijn hopelijk ook niet voor niets. Ik ga over anderhalve maand gewoon de Waalse Pijl uitfietsen tegen een gemiddelde van 26 p/u.

Er is me iets opgevallen dit weekeinde. Bier, fietsen en politiek hebben opvallend veel met elkaar gemeen. Gisteren (zaterdag) was het een heerlijke dag om lui op de bank te liggen. Ondanks dat het buiten guur was, kozen Marjolein en ik ervoor om Liewe in z’n wagen te zetten en een wandeling te maken. En waar doe je dat het mooist, hier in het heuvelland? Juist… op de Camerig. Na ongeveer driekwartier, een kinderwagen vol met bagger, een set nieuwe fel gekleurde Nike’s onder de modder en ’n paar vernachelde Ugg’s, togen we ’t Hijgend Hert binnen. Het viel me op dat er hier heel hard gewerkt werd door de bezige dames die druk met pullen bier rondsjouwde. Ook de eigenaar deed druk mee. Gelijk moest ik denken aan de Rotterdamse restaurantketen ”de Beren”. De eigenaar van die keten werkt een stuk minder hard voor veel meer. Schaalvergroting heet dat. Ofwel, grote halen, snel thuis. Ik voorzag al een hele keten in het heuvelland met aftandse berghutten met bier, wafels en vlaai. Allemaal, net als het Hijgende Hert, met een mooie alliteratie in de naam.

Vervolgens bracht me dit op het idee voor de koers van vandaag (zondag). Met het oog op mijn doel van het voorjaar, namelijk de Waalse Pijl, moesten er nog vele kilometers gemaakt worden en dito hoogtemeters. Nu kun je in het heuvelland heel veel kleine korte klimmetjes pakken maar wellicht is het effectiever om met minder, meer te doen. Ik trok dus vanochtend richting de Ardennen met als doel 4 wat langere klimmen. Op de tweede kreeg ik een lesje over hoe het gezegde ”grote halen, snel thuis” in de praktijk werkt. In de afdaling van Fleron naar Trooz stortte ik mezelf weer als een baksteen naar beneden. Ik liet mijn belletje rinkelen om aan automobilisten duidelijk te maken dat ik er langs wilde. En daar doemde hij plots op. Range man, begin 50 met gespierde benen. Onderaan de afdaling haakte hij aan en bleef plakken tot aan de voet van de klim naar Andoumont. We raakte aan de praat, zover je over een gesprek kan spreken met mijn Frans gebrabbel. Wat ik ervan begreep is dat ie vroeger, tot zijn operatie aan de benen,  wedstrijden reed en hij nu aan het trainen was voor ” Le Marmotte”. Halverwege de klim zegt ie ineens ”aha, hier gaat het echt stijgen, dus hup… de grote plaat erop!”. Ik probeerde aan te haken. Maar helaas hield ik nog geen 400 meter stand.

Toen hij uit het zicht verdwenen was wist ik het ineens. Dit was de reden dat Bos was opgestapt. Weg foetsie, zo de politiek uit! En ik geloof niet dat de thuissituatie de reden was. Ik had net kennis gemaakt met de ware reden. Een oud rennen had hem waarschijnlijk verteld dat je met minder doen, meer kan bereiken. Bos had genoeg van heel hard werken. Bos dacht aan zijn tijd bij Shell. Hij had het wel gezien met de Balkenende-norm. Bos wilde gewoon weer wat minder doen en wat meer pakken.

Ik ga die eigenaar van het Hijgend Hert dus ook niks vertellen maar ik ga zelf voor het grote geld. Zelf met grote halen, snel thuis. De namen, ook met mooie alliteratie, voor de keten berghutten heb ik al. Wat dacht u van; de Bronstige Beer, de Hitsige Hinde, de Natte Nachtegaal of de Drachtige Dirne. Het bier zal rijkelijk vloeien in grote pullen want we houden overal hetzelfde motto. Juist, ”Met grote halen….. enfin, vult u zelf maar in.