Koers van de Dag

Als je het woord klimaat ziet staan denk je in eerste instantie meestal aan het weer. Deze week staat mijn blog in het teken van verschillende soorten klimaat. Sommige lezers hebben met meerdere van doen, anderen met maar één of twee. Laat dit je niet ervan weerhouden om toch het hele artikel te lezen…

1. Fiets klimaat
Een tijdje terug schreef ik al dat sommige inwoners van Zuid-Limburg een diepgewortelde haat tegen mensen op twee wielen in kleurrijke strakke spandex-pakjes koesteren. Althans, dat beeld werd hier en daar in de media geschetst. Afgelopen week heb ik aan den lijve ondervonden dat het ook echt zo is. Tijdens een beklimming van het Gieveld (Belgische zijde Loorberg) werd ik pardoes aangereden door een nogal onguur uitziend type. Ik reed in de binnenbocht netjes langs de kant toen de boerenlul in zijn bestelbus de bocht afsneed in de afdaling. Voor hij me raakte keek hij me recht in de ogen. Alsof hij wilde zeggen: ’Ik ga jou dood rijden!’ Ik maakte net op tijd een hupje naar rechts en kreeg alsnog zijn spiegel vol op m’n bovenarm. Nu zijn ze geloof ik van plan om hier de toerversie van de Amstel Gold Race uit te pijlen. Maar of dat nu zo’n goed plan is met al die agressieve proleten. Tijdens die bewuste toerversie in april is een ietwat ongeduldige randdebiel vol op een groepje fietsers ingereden. Fijne boel! Nee, dan toch beter fietsen in het nabijgelegen Waalse land. Zondag kruiste ik de Ronde van België drie maal. In elk dorp waar de koers passeerde werd ik gegroet door het plaatselijk volk en de altijd even vriendelijke vrijwilligers. Zij waren onder het genot van een goed glas bier in afwachting van hun helden op de fiets. Ik voelde me er één van.

2. Het politieke klimaat
Dat is niet veel beter dan bovenstaand klimaat. De oneliners van de diverse lijsttrekkers vliegen je om de oren, maar ze zeggen niks. Zo zout heb ik het nog nooit gegeten. Eerst was het met z’n allen op Geert. Toen en masse hakken op Cohen. En nu doet iedereen zijn best om zonnebankkoning Rutte kapot te maken. Sluwe vos Bakellende ontloopt de dans vooralsnog. Allemaal leuk en aardig, maar ondertussen heb ik nog niemand duidelijk stelling horen nemen. Ja, Halsema en Roemer, maar die krijgen mijn stem nooit. De eerste is totaal niet geloofwaardig. Staat ze te roepen om een beter milieu, rijdt ze zelf in een gare Mercedes waarvan je op een kilometer afstand al spontaan een klaplong krijgt. En Roemer… Hij en zijn partijgenoten kunnen beter in het land van nummertje 12, 34 en 46 met een extra stokje saté gaan wonen. Sambal baaj? Ik opteer toch maar de piraterij-jongens. Kun je in ieder geval je dagelijkse portie muziek blijven downloaden.

3. Creatief klimaat
Hiermee gaat het in tegenstelling tot de eerste twee behoorlijk goed. Deze week is best het een en ander moois uit mijn handen gekomen. Leuk is ook de tegenstelling in klanten. Zo zat ik in het begin van de week een productcampagne uit te dokteren voor een nog niet nader te noemen multinational. Drie dagen later werkte ik aan een huisstijl voor een kleine zelfstandige die net op zijn eigen benen is gaan staan. Beide hebben een hoop ambities en zien dat graag vertaald in een goed en passend concept. Ook bij concullega’s zie ik mooie dingen verschijnen. Zou een slecht economisch klimaat creativiteit stimuleren? Omdat de budgetten kleiner zijn, omdat er vele kapers op de loer liggen?

4. Het meteorologisch klimaat
Nog belabberder dan één en twee bij elkaar opgeteld. Man, man, man; ik denk dat we dit jaar welgeteld 6 mooie dagen hebben gehad. Vandaag (zondag 30 mei) had ik besloten om een fikse ronde te rijden als voorbereiding op de La Chouffe Classic van aankomend weekend. Dom, dom, dom! Wie stapt er nu op de fiets als het Pinkpop is? Met Pinkpop is er namelijk altijd één dag waarop het met bakken uit de lucht komt. Ik stapte op rond half elf, het miezerde een beetje en de buienrader gaf niets onheilspellends aan. Ik vertrok richting Tilff, met de wind (3 tot 4) vol in de snufferd, om een paar mooie lange klimmen te doen en dan terug te rijden met de wind in de rug. Fout! Ik waande me vandaag in de Giro en reed zeker niet in het roze. Wel brak – net als in de zevende etappe van de Giro – de hemel volledig open. En ook ik reed, klappertandend als Vinokourov, over ’n soort Strada Bianchi tegen pijnlijke percentages omhoog. Alleen was ik gewoon in Bels, op Waals asfalt. Althans, soms zag ik tussen het losse grind iets wat ooit asfalt was geweest. Bois de Olne heette het hier. Ik was goed en wel aan de terugreis begonnen toen de wind draaide. Godverdomme. Wéér tegen en nu waaide het echt hard. Als de hagel al geen pijn deed, dan waren het wel de takken die van de bomen zo in mijn giechel waaide. En dan zeggen ze dat de aarde opwarmt… Nou, het is dit jaar gemiddeld 6 graden kouder! Nog even en Liewe groeit op in een heuse ijstijd. Voor hem geen fiets maar een snowboard of een arrenslee met rendieren. Waar blijft de zomer? Ik wil met de kleine directeur buiten spelen. Hem het gras tussen zijn kleine teentjes laten voelen in plaats van dikke druppels regen in zijn ogen!

Je vraagt je nu natuurlijk af: krijgen we geen smeuïge analyse over het economische, vestigings-, beleggings- of ondernemersklimaat? Nee, van mij geen analyse op onderwerpen waar ik echt geen kaas van heb gegeten. Voor ik me daar in zou hebben verdiept zijn de uitgangspunten toch weer verschoven. Niets is namelijk zo veranderlijk als het klimaat.

Het is zondagochtend, ik heb afgesproken met ’de tandarts’ om een rondje te doen. Rustig 120 kilometer trappen, door de voerstreek en het heuvelland, tenminste dat was het plan. Dat het anders zou worden wist ik toen nog niet. Hij zou met de eerst mogelijke trein uit Nijmegen naar Maastricht komen. Dus, daar stond ik, met extra hard opgepompte bandjes, gehuld in mijn snelste tenue. Gewapend met vier bananen, twee energie repen, bidons gevuld met sportdrank, mini blikje Red-Bull en twee Dextro-Energy tabletjes. Ik had namelijk van ’de tandarts’ gehoord dat ie behoorlijk kan fietsen en ik wilde in ’mijn’ achtertuin niet compleet uit het wiel gereden worden.

Daar stapte hij de trein uit. Ik zag zijn blitse rode helm glinsteren in de ochtend zon. Met een ’Michael Boogerd’ glimlach groette ’de tandarts’ zwaaiend vanuit de verte. Hij kwam dichterbij. Kut dacht ik. Geschoren poten; hij is een echte! Oei, oei, ik ga klop krijgen vandaag! En daar stond hij voor me. Zijn ogen verstopt achter een spiegelende zonnebril. Gehuld in matchende outfit van zijn oude sponsor en een karretje om door een ringetje te halen. Ik denk dat zelfs het stuurlint van carbon was. ’Ik heb er zin in’, zei Sjoerd, al handenschuddend.

Sjoerd en ik hadden elkaar al jaren niet meer gezien. Vroeger was hij (Sjoerd is twee jaar ouder) één van de neven en nichten waar ik veel mee omging. Maar zoals bij meer families; contacten verwaterde en zo zie je elkaar na 15 jaar weer op de begrafenis van je oma. Daar maakte we de afspraak om eens te gaan fietsen. Sjoerd had zijn studie genoten in het Zwitserse Basel (of daar stage gelopen) en was in een redelijk professioneel team terechtgekomen. Hij was zelfs eens gescout door een prof-ploeg en fietst nu nog steeds behoorlijke uitslagen in diverse cyclo’s zoals de La Marmotte en Maratona dles Dolomites.

En zo werd ik dus heuvel na heuvel compleet aan gort gereden. Ik deed voor spek en bonen mee in een ’rustig’ trainingsrondje van mijn iets oudere neef. Daar waar ik mezelf al een hele bink vond om met 16 aan het uur de ’Veurs’ (bij St. Martens-Voeren) omhoog te fietsen. Kwam Sjoerd, na al een keer boven te zijn geweest, op drie-kwart van de klim weer naast me rijden om vervolgens doodleuk rechtop te gaan zitten, z’n shirt in de plooi te trekken, gelletje naar binnen te spuiten en zonnebril te poetsen. Dit was het moment dat ik mijn meerdere moest erkennen. En we waren pas op een kwart van de geplande afstand!

Iets daarvoor vroeg ik Sjoerd waar hij zo had leren fietsen. Ach zei hij: ”Kwestie van talent en een betere basis. maar het zit ’m vooral in de basis”. Hij fietste al wedstrijden vanaf z’n 16de, had nooit gerookt en zelfs tijdens zijn studie spendeerde hij net zoveel uren op de fiets als in de collegebanken. Ik niet, ik rookte (nu overigens al 1,5 jaar niet meer) sinds mijn 18de een pakje per dag en zoop tijdens en na de studie op regelmatige basis zoveel dat ik soms wel eens wakker werd naast een ’zeker iemand’. Je kent het misschien wel, zo iemand waarvan ze in Brabant zeggen ’daar schop je je hond nog vanaf!’ Maar ach zei Sjoerd meteen; ”Alles is relatief, neem nu je broer. Dat zijn de dingen waar het echt om gaat, fietsen is maar bijzaak.” En ja, Sjoerd kan het weten. Ook hij heeft al eens kennis mogen maken met het bestralingsapparaat. Maar zei hij, ”niet alleen in fietsen heb je ’baas boven baas’. Arie heeft net wat minder mazzel dan ik, toch komt ook Arie er ook gewoon weer bovenop! Een jaartje bikkelen en dan is ook hij weer de oude”.

Nu was ik aanvankelijk van plan, net als elke week, fietsen, werk, en het leven als verse papa te combineren in een lekker leesbaar stuk. Die balans zit er dit keer effe niet in, omdat ik die in het echte leven, zoals iedereen, ook wel eens mis. Simpelweg omdat de afgelopen dagen teveel indruk op me hebben gemaakt. De zure berichten uit Frankrijk van Arie en zijn kut-ziekte. Sjoerd die zijn Non-Hodgkin achter zich heeft gelaten en nu weer op indrukwekkende wijze de  heuvels opraust. Liewe die z’n papa na begint te doen en zijn eerste (loop)fiets heeft gekregen. En Marjolein die me snapt en de beste moeder van de hele wereld is.

Ja, ja, ik word zowaar een sentimentele zak. Fuck it.
Ik weet waar het om gaat!
Volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Daar zat ze, ik schat zo’n 74 lentes jong, aan haar olijf-groene campingtafeltje met de controle stempel in de aanslag. Ze had het ongelooflijk naar haar zin. Hier keek ze een heel jaar naar uit, en vandaag was het weer zover. Honderden jonge en minder jonge Adonissen stonden, de hele dag, voor haar in de rij. Tenminste zo leek het en zelf wist ze eigenlijk ook wel beter. We stonden bij haar in de rij voor dè stempel. Want dè stempel bood toegang tot broodnodige nieuwe energie. En dat was exact wat ik heel hard nodig had voor de laatste 30 kilometer en de bijbehorende beklimmingen. Ik ben er namelijk achter dat je geen zware tourtocht moet rijden daags nadat je je zolder tot slaapkamer hebt willen verbouwen. Maar dat terzijde.

Water, cakejes, chocolade en bananen. Dat kreeg je hier in ruil voor een blik op je pas verworven stempel bij oma. Tijdens La Flèche de Wallonie niks geen Isostar, Shimano-stand, Dixies of verkeersregelaars. Hier werd creativiteit gevraagd van vrijwilliger en deelnemer. Tijdens de Waalse Pijl voor wielertoeristen komt het aan op de eigen invulling van deze tocht. Hier mocht je nog buiten de lijntjes. Anders dan in sommige tochten, waar je angstvallig binnen de gestelde tour-template wordt gehouden en als een kudde makke schapen naar het ’voer’ wordt geleid, mocht je hier zelf weten of je koos voor een tussenstop of niet. Sommige mensen betalen met liefde (ja, ik was er één van) 35 euro voor een toertocht die georganiseerd is volgens een heel strak stramien met allerlei toeters en bellen. Maar sinds zaterdag ben ik verknocht aan een 5 euro kostende toertocht zonder poespas.

In mijn vak is het vaak andersom. Creativiteit en orginaliteit hebben een prijskaartje. Voor- en uitgekauwde pulp kost net zoveel als een brood uit de tijd van de houten gulden. Of nog beter geformuleerd, uit de tijd dat je poep nog met een lange ’oe’ schreef. Ik zat laatst met een klant in een de-briefingsgesprek en out of the blue zei hij ”dat trek je toch gewoon van shutterstock, kost geen drol!’ Hij had van een neefje gehoord dat dat hartstikke handig was. Ja zei ik, dat klopt. Maar hoe past het dan bij je? Kun je jezelf erin herkennen en biedt zo’n template je de vrijheid om ermee te doen en laten wat jij er aanvankelijk mee wilde doen? Natuurlijk is er op shutterstock, istock, templatemonster, en wat voor sites je al niet meer hebt met gratis of bijna gratis templates, allerlei moois te vinden. Templates voor huisstijlen, websites, e-mailings en brochures allemaal zo te downloaden. Maar het is allemaal zo kil, zo ontzettend eenheidsworst. Ik ben van mening dat al die templates killing zijn voor de creatieve geest. Zeker als het gaat om orginaliteit. Tuurlijk is het soms handig om iets op te kunnen pakken en het in te vullen als het ’quick en dirty’ moet. Maar naar mijn idee gaat het in ontwerpersland over hoe iets tot stand komt. Over waarom iets wel of niet terug te vinden is qua vorm of tekst. Over waarom iets niet zwart, maar juist wit is. En over of het nu juist wel of juist niet binnen de lijntjes moet. Tsja, en dat wikken en wegen over vorm, kleur en tekst, dat kost een paar uurtjes.

En als ik het nu zo eens bekijk geldt hetzelfde voor mijn tweede full-time bezigheid. Ik zeg tegen Liewe toch ook niet dat hij volgende week vrijdag op zijn knietjes door de kamer heen moet banjeren omdat een een of andere doos dat heeft opgeschreven. Opvoeden van je koter kost een hoop energie en een hoop tijd. Als er al een template voor zou bestaan, dan nog zou ik ’m nog niet willen. Het geeft immers meer voldoening om alles zelf te ontdekken. Wat werkt wel, wat werkt niet? Het boekje ’Oei ik groei’ is best handig als je iets wilt weten over, bijvoorbeeld, gezond eten voor het baasje. Maar ga mij nou niet vertellen dat Liewe moet praten als hij 13 maanden, 2 dagen en 4 uur oud is. Dat bepaalt de kleine directeur namelijk nog altijd zelf. Ik zal straks Liewe juist meegeven dat hij de mooiste en meest originele dingen ontdekt als hij buiten de lijntjes durft te gaan. Net als zijn vader. Grenzen opzoekend, soms overschrijdend.

O-ja, tot slot…
Iemand toevallig nog een template voor de verbouwing van onze zolder in de aanbieding?

Zowel gevoelsmatig als meteorologisch was deze week er een van de grauwe en grijze soort. Dikke grijze wolken in de lucht en in mijn kop. Maandag en dinsdag liep zelfs het werk stroef. Waar het aan ligt is een raadsel. Aan mezelf denk ik dan maar. Echt van die dagen die nog nachten lang blijven knagen in het achterste van je grijze massa. Bovendien liep het thuis ook niet geheel van een leien dakje.

De kleine baas was al een paar dagen van de leg en Marjolein en ik zaten een paar avonden op de bank met een vraagteken boven het hoofd. Wil hij nou slapen, is het een fase waar hij door moet, heeft ie honger, doet z’n buik zeer, krijgt ie een tandje of moet ie poepen maar kan ie niet? Tja, honderd en één zaken waar je als verse ouders uit mag kiezen.  Maar op een duidelijk antwoord van de kleine brabbelaar kan je wachten tot je het welbekende ons weegt. Wat dat betreft leek de eerste helft van de week wel op de rit van zaterdagochtend de eerste helft grauw en grijs en het tweede vol kleur en een hoop lol.

De lol begon woensdagochtend al met een prachtig rondje met pedaleermakker Martijn. Doordat hij herstellende is van overtrainingsperikelen, fietsen we de laatste tijd een stuk minder samen. Maar als we dat dan wel doen is het altijd een mooi rondje en genoeg gespreksstof voor onderweg. Bij thuiskomst snel een bakkie en dan onder de douche. Ik opperde bij Marjolein het plan om Liewe mee onder de douche te nemen. Omdat wij niet zo’n douche hebben waar zo’n lullig zeikstraaltje uitkomt, waarbij je van druppel naar druppel moet huppen om een beetje nat te worden, maar een heuse regendouche, maakte ik me op voor een oorverdovend krijsconcert. Niets bleek minder waar. De week kreeg zowaar weer kleur. De kleine baas vond het prachtig. Met zijn ogen vol water probeerde hij met z’n kleine worsthandjes de waterstralen vast te pakken. Breeduit lachend kwam Liewe tot de ontdekking dat dat niet ging lukken.

Na een woensdag als deze kon de rest van de week niet meer stuk. Er vonden her en der wat goede gesprekken plaats om met de juiste uitgangspunten, de boel weer op scherp te zetten. Vorige week schreef ik over het delen van elkaars belangen. Deze week werd het in praktijk gebracht. Ik moet zeggen dat ik klanten, collega’s en leveranciers waamee je open en eerlijk kunt communiceren enorm kan waarderen. Het maakt het allemaal net wat makkelijker ook al is de boodschap niet altijd even lekker.

En om dan toch nog even terug te keren op de rit van afgelopen weekeinde: tot en met Vervier was het grauw en grijs net als de stad die ik op dat moment binnenfietse. Ik was op zoek naar een klim die ik op Google-maps al had gespot. Zo eentje die in een diep dal begint en in zeer korte afstand zo veel mogelijk hoogtelijnen doorkruist. Het feest was begonnen, de ochtend kreeg kleur. Donkerpaars wel te verstaan, van de veel te hoge hartslag al aan het begin van de klim. Het begon met 13 stijgingsprocenten, het werden er snel 14, 15 en 16. De banaan waar ik zo juist aan was begonnen zat nog half in mijn strot en het werd langzaam zwart voor m’n ogen. Een tegemoetkomende wandelaar keek me aan alsof hij wilde zeggen ‘beste vriend, ben je soms dol geworden, weet je hoe ver het nog is naar boven!’. Al snel werden de percentages van een meer christelijke soort. De pret was begonnen.

In het bedevaartsoord Banneux (zie foto) koos ik voor de vlaai en cola in het meest afzichtelijk cafe. De bediening was prachtig: het leken wel broers en zussen van de klokkenluider van Notre Dame. De ene zus een kop als ‘n gesmolten emmer, de ander mank met ingezwachtelde benen tegen de spataderen en broerlief een bochel op z’n rug en een pens van hier tot Tokio. Ofwel goudeerlijk volk, dat met liefde dit aftandse etablissement runde, inclusief muf jaren-twintig interieur. Ik raakte aan de praat met een stel Vlaamse fietsers (paps en zoonlief denk ik), ze trainden voor de Ventoux. We wisselden stoere fietsanecdotes uit. Toen ik ze groette en weer op pad wilde gaan riep Pa me nog na: ‘Allee vult uw bussen met heilig water uit de bron’. Ik dacht: ‘Nee dank je, als ik hier het kleurrijke stel klokkenluiders zo eens bekijk, biedt dat water hier weinig goeds.’

Twee uur later wachtte me thuis veel beter water. Water uit de regendouche. Samen met de kleine baas. Wat een kleur!