Koers van de Dag

Vandaag fietsten Martijn en ik weer eens samen een rondje. De laatste keer was alweer met Koninginnendag geweest. De oplettende lezer weet dat Martijn herstellend is van overtrainingsperikelen. We hadden een niet al te dol rondje uitgekozen. Ongeveer 75 kilometer en 700 hoogtemeters. Dit was voor mij ook meer dan voldoende. Ik had nog stramme poten van vorige week en wilde het vandaag eigenlijk wel lekker rustig aan doen.  Zo gezegd, zo gedaan.

We trapten via de Bemelerberg richting Gulpen om zo via Pesaken en Beutenaken naar de Loorberg te fietsen. Opeens hoorde ik achter me een hoop gerammel en geratel. Gevolgd door de opmerking ‘ja… kapot!’ In een flits keek ik om en zag Martijns ketting tussen z’n spaken wapperen. Gevolgd door een waanbeeld van Martijn die hard op z’n plaat ging. Tanden kwijt, zijn vel uitgesmeerd over drie meter asfalt en een uitstekend kuitbeen. Kut zeg. Het zal je maar gebeuren om negen uur ‘s ochtends in ‘the middle of nowhere’. Gelukkig bleef het bij een waanbeeld. Niets aan de hand. Kettinkje er weer op, vieze hand afvegen aan de brandnetels; au au au, en gaan.

Toch moest ik later terugdenken aan wat Martijn me had gevraagd in combinatie met het woord ‘kapot’. Vlak voor de bewuste ketting-actie vroeg Martijn naar de tijd dat ik in Rotterdam woonde ten tijde van de LPF en diens winst in de gemeenteraadsverkiezingen. En wat dit voor effect had voor dat stad. Ik besef me nu pas dat de stad, kort daarna, behoorlijk uit z’n doen was. Culturele projecten werden stop gezet, onder het mom ‘als de man met de pet het niet begrijpt, dan steken we er geen geld in’. En van wat ooit het beste clubcircuit van Nederland was, bleef ook al snel niets meer over. Het werd een stuk grimmiger op straat, de verharding sloeg genadeloos om zich heen.

Staat Nederland hetzelfde te wachten? Is Nederland ook kapot? Zal het zo zijn dat, als Geert gaat meeregeren, alles wat Henk en Ingrid niet begrijpen maar opgedoekt moet worden? Geert is namelijk de grootste winnaar van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen.  Ik zou daarom tegen Geert willen zeggen. Alle ballen op kunst en kennis, juist nu! Aan kennis alleen heb je naar mijn idee niet zoveel. Innovatie wordt pas gevonden als je kennis creatief gaat gebruiken. Pas dan kom je tot nieuwe inzichten. Daarbij dragen kunst en cultuur bij aan het verruimen van gedachten. En dat is misschien nog wel het hardst nodig bij Henk en Ingrid.

Neem nu Liewe. Zijn kleine grijze massa wordt nog niet gehinderd door vooroordelen of andere blokades. Alle kennis die hij opdoet, stelt hem in staat nieuwe wegen te bewandelen. Dat wandelen neemt ie trouwens iets te letterlijk. De kleine directeur is net pas begonnen aan zijn eerste potjes gepureerde lasagne of zalm met aardappelen en boontjes, en meneer wil al lopen. Elke gelegenheid grijpt hij aan om te gaan staan. En als ie staat dan wil hij natuurlijk ook lopen. Hij weet nog niet eens wat kruipen is… laat staan lopen. Mafkees! Liewes hersens zijn dus zeker niet kapot. Laten we hopen dat hij de kans krijgt om, samen met de kinderen van Henk en Ingrid, de hersens goed te laten kraken en zich op een vindingrijke manier in te zetten voor zijn generatie en de generaties die komen gaan. Zodat ook zijn zoon later de lasagne in z’n gezicht kan spetteren als hij wil aangeven dat er genoeg in zijn snavel zit.

O ja… Saillant detail aan diezelfde verkiezingsuitslag is wáár de PVV het meeste aantal stemmen heeft gekregen: op plekken waar nagenoeg geen buitenlander te vinden is. En dat is nu juist het punt waarover de PVV het hardste schreeuwt. Toch leuk om te zien dat mensen uit de kleinste dorpen, die nog nooit een stap in een stad als Rotterdam hebben gezet, denken dat ook zij last hebben van de ‘grotestedenproblematiek’.

Zaterdagochtend stond ik aan de start van de La Chouffe Classic. Ja, inderdaad een cyclo/toertocht gesponsord door een biermerk. Ach, moeten ze gedacht hebben, als Amstel het kan, kunnen wij dat ook. En of ze het kunnen. Het is een schitterende tocht. En het mooiste is dat je op 10 kilometer van de meet, 30 meter voor de laatste klim begint, een goed glas van dat kabouterbier krijgt.

De dag ervoor had ik me voorbereid op de 160 kilometer versie. Zo stond ik dus, bij de lokale fietsenboer, voor het rek met energieleveranciers. Nee, het betreft geen Eneco, Essent of Oxio. Hier gaat het over repen, gels, tabletten, poedertjes en flesjes. Toch leek het verdacht veel op eerder genoemde stroommaffia. Alles had een andere kleur, smaak en benaming. Ik begreep er geen hol van. Koolydraten hier, hydro-dinges daar, mineralen zus en eiwitten zo. Allemaal beloofden ze hetzelfde maar te vergelijken was het niet echt. Ik grabbelde dus lukraak wat bijelkaar en toog naar huis in de veronderstelling dat het op zaterdag helemaal goed ging komen.

Enfin, ik vertrok om half zeven van huis, om in Houffelaize rond achten van start te gaan. Na een kilometer of 70 bij de tweede tussenstop begon ik toch te twijfelen over de keuze van vandaag. Misschien had ik beter voor blauw kunnen kiezen, of wellicht was zwart wel genoeg geweest. Voor de duidelijkheid: hier niks moeilijks met getallen, rare vergelijkingen of kleine lettertjes. Zwart staat gewoon voor 68 kilometer, blauw staat voor 105 en rood dus voor 160. Kind kan de was doen. Ik belde Marjolein met de mededeling dat ik voor de blauwe lus zou gaan en dus de barbeque wat eerder in de hens kon steken. De benen voelden immers niet zo best, de lange beklimmingen hier zijn toch andere koek dan bij ons in de achtertuin. Toch fijn dat je aan een kleurtje kan zien wat voor smaak je krijgt.

Kleur is zo makkelijk. Ook al voor de potjes eten van onze kleine directeur. Potjes met een oranje dop zijn voor het fruit, groene dop is -hoe kan het ook anders- groente. En dan heb je ook nog blauwe doppen; da’s prut met zuivel. Liewe maakt het allemaal niks uit, welke kleur we hem vandaag weer voorschotelen. Het gaat er toch wel in. Hij gedijt er trouwens wel goed onder. Sinds ‘ie aan de bruine bonen is schuift Liewe als een volwaardige inktvis, achterwaards en spartelend op z’n rug, over de vloer. Hadden we net een gigantisch vloerkleed gekocht. Ligt ie er nog de hele dag naast. Kan ie beter schuiven, de stripfiguur! Die kleuren trouwens; die maken het voor mij in de supermarkt wel lekker makkelijk. Ik weet precies wat ik in mijn karretje moet gooien. Als dislect heb ik sowieso al meer met kleur als met letters.

Zo makkelijk zou het eigenlijk ook voor onze (toekomstige)klanten moeten zijn als men weer eens een pitch uitschrijft. Laatst kreeg ik, na een gewonnen pitch, de opmerking; ‘wat jullie presenteren is weer net wat anders als het bureau dat voor jullie was. Net de energiemarkt, moeilijk te vergelijken’. Zou het wat zijn om als bureau-wereld voor pitches ook een kleurcodering te ontwikkelen. Zwart voor: doe mij maar een logo in één uur. Blauw voor een creatief concept, groen voor merkstrategie plus creatief concept. Kies je oranje dan vraag je om de full monty met dito offerte. Zo krijgt de klant vergelijkbare voorstellen. En krijgt het bureau tenminste niet meer de opmerking ‘ja, maar zij hadden de huisstijl al helemaal klaar’.

Maar goed; terug naar de kabouterbier-tocht. Ik was dus geswitcht naar de blauwe versie. Omdat ik 60 kilometer minder ging doen dan gepland, schakelde ik een tandje bij. Het gemiddelde liep gestaag op. Dat ik dat later moest bekopen met een fikse inzinking, wist ik toen nog niet. Toen ik na een tijdje me alleen nog omringd zag door afgetraind volk met geschoren poten en flitsende fietsen van carbon, begon er iets te dagen. Ik switchte van schermpje op mijn computer. Hè; 104 kilometer? Dat kan niet! Ik kneep in de remmen. Pakte het kaartje en zag het meteen. Sodeju, spiltsing gemist! Ik zat dus nog op de rode route. Ach dan maar doorrijden. Snel twee gelletjes naar binnen, wegspoelen met een halve bidon pis-lauwe sportdrank, inklikken en wegwezen. Op voor de 160!

Makkelijk hè; die kleuren!
Iets voor meneer Essent misschien?