Koers van de Dag

Soms lijken hordes hoger dan ze in werkelijkheid zijn. Vaak zijn de eerste ook de moeilijkste om te nemen. Hoe verder je komt, hoe beter je in je ritme zit, hoe makkelijker de hordes lijken te worden. Het bewijs werd daarvoor deze week eens te meer geleverd.

De afgelopen tijd ben ik behoorlijk druk geweest met de strategie en creatie voor een uitdagende klus bij een van de Sabic business-units. Interviews in Italië, Zwitserland en Frankrijk werden afgenomen. Concurrentie werd onder de loep genomen, eigen werknemers en business-partners werd naar hun visie gevraagd. Een aantal tussentijdse presentaties brachten steeds meer duidelijkheid over de te volgen marsroute. En er was de onvermijdelijke struikeling over een horde die boven de andere uitstak. Na de struikeling waren we weer opgekrabbeld, de brokken bij elkaar geraapt en overtuigd van onze te volgen koers weer aan de slag gegaan. Strontnerveus maar met heel veel energie zaten Marcel en ik in de auto naar het prachtig glimmende hoofdkantoor in Sittard. We hadden samen met Miranda de afgelopen tijd hard gewerkt aan de creatieve vertaling van onze strategie. En daar zaten we dan. Powerpoint presentatie werd gestart en per presentatiepaneel werd men enthousiaster. Natuurlijk geeft het je een ’boost’ als je lekker in het ritme zit. Zeker als je merkt dat de mensen aan tafel zien dat het werk van de afgelopen tijd, inclusief struikeling zijn absolute meerwaarde heeft.

Misschien heeft het bij Liewe ook wel zo moeten lopen. Moeilijke start, paar keer struikelen, opkrabbelen, ritme vinden en dan versnellen om de concurrentie in te lopen. Marjolein en ik zaten na onze vakantie voor het eerst samen bij het consultatiebureau. Normaliter doet Marjolein dit soort klusjes. Ik heb namelijk niet zo veel geduld en heb de neiging om mensen die domme vragen stellen te beantwoorden met, cynisch bedoelde, nog dommere antwoorden. En ja hoor, daar zat ie dan. De grootste oetlul die ik in tijden had ontmoet.

Zijn eerste vraag was ”en hoe vinden papa en mama het zo?” Wat? Vroegen Marjolein en ik in koor. ”Nou… hoe vinden jullie het om de papa en mama van Liewe te zijn?” Het lag op het puntje van m’n tong om op cynische toon te zeggen dat ’het baasje’ onwijs lastig is, we chronisch vermoeid zijn en dat Liewe ons het leven zo goed als onmogelijk maakt. Marjolein zag het in mijn ogen, schopte me onder tafel tegen de schenen en zei tegen de geitenwollesokkenbreier aan de overkant ”leuk natuurlijk, het is een geweldig mannetje.” Tja, bij elk ander, als grap bedoeld antwoord, krijg je meteen de kinderbescherming aan de deur. Maar goed, de volgende vraag kwam er aan. Laat ’m eens zitten. ’Hij wil niet zitten, hij wil alleen maar staan en lopen’, zeg ik tegen meneer pannenkoek. ’Dat kan niet’ antwoord hij. De arts pakt Liewe vast om ’m te laten zitten. Liewe strekt zijn beentjes zodat ie kan gaan staan en maakt loopbewegingen. Na dit twaalf keer geprobeerd te hebben, geeft de arts het op en zegt verzucht. ’Tsja; het lijkt erop dat ie alleen wil staan?!’ Na ’n half uurtje verlaten we het kantoortje van de natte krant die zichzelf arts mag noemen. Uitslag van dit bezoekje; na een paar lastige hordes heeft Liewe het ritme te pakken en neemt zelfs ’n kleine voorsprong op de concurrentie.

In tegenstelling tot bovengenoemde hordes lag er op de te fietsen route van vandaag geen enkel obstakel. Martijn had een route richting Genk uitgetekend. De route was, op een enkele verkeersdrempel na, zo plat als ’n ouderwets dubbeltje. Wel mooi, door de bossen van Zutendaal, maar ik hou wel van ’n klimmetje hier en daar. Dus vanaf het moment dat Martijn en ik elkaar gedag hadden gezegd ben ik nog maar een klein tijdritje gaan rijden. Gewoon nog even een half uurtje tegen het maximale aan, lekker raggen. Nou is mijn tijdrit niet zo goed als die van Cancellara maar ach; ik rijd ook geen Tour én ik heb ook geen brommertje in mijn fiets zitten. Na die bijna honderd platte kilometers was ik wel toe aan een hindernis. De dichtstbijzijnde was de Bemelerberg. Ik had mezelf een missie gegeven. Ergens moest het nog even pijn doen, ergens nog ’t gevoel dat er een horde te nemen was. Dus op de grote plaat naar boven en niet onder de eenentwintig. Zo gezegd zo gedaan. De Bemelerberg deed echter geen pijn, ik rolde het asfalt gewoon op. Tenminste zo voelde het dan toch. Maar op het volgende klimmetje vanuit ’t Rooth naar Cadier en Keer probeerde ik weer op de grote plaat naar boven te jakkeren. Hier deden de kuiten pijn, dit was een lekkere afsluiter van vandaag. Nu lekker uitbollen, berg af, naar de warme douche. Heerlijk, een horde op zijn tijd.

Het zweet liep als een bergbeekje door mijn bilnaad. Ik had paniekaanvallen en een enorme drang tot het consumeren van mijn drug. En toch, toch kom ik er nu pas achter dat ik eigenlijk hartstikke verslaafd ben. Verslaafd aan informatie. Om nog specifieker te zijn: ik ben verslaafd aan informatie en de drang iets te moeten doen met die verworven kennis. Wat, dat maakt niet uit, als ik er maar wat mee kan.

De eerste confrontatie met mijn verslaving sloeg in als een bom. We waren, nu een week of drie geleden, aangekomen in onze vakantievilla, ergens in de buurt van Nîmes. Je zou zeggen: mooi! Biertje tikken, zwembroek aan en het zwembad induiken. Nee hoor, niets daarvan. Ik was bij aankomst op zoek naar de toegangspoort tot de informatievergaarbak die internet heet. Helaas pindakaas. Niets, nikkes, njènte, nada. Zelfs mijn iPhone had hier nul ontvangst. Hoe moest dat dan nu met de weersverwachtingen? Betekende dit gemis aan toegang tot het wereldwijde web, dat we op zoek moesten naar het plaatselijke VVV, om informatie in te winnen wat er zoals te doen was hier in de buurt? Kon het gebiedspromotieproject ’Mooi Noord’ in Leiden wel doorgang vinden zonder dat ik mijn mail kon checken? Kon ik de lopende projecten op mijn werk wel loslaten? Tot overmaat van ramp kon ik de door mijn Garmin vergaarde ritinformatie van mijn fietstochten in de buurt van ons eerste vakantieadres, niet uitlezen. Ik was vergeten de software op mijn nieuwe laptop te installeren. Kijk, en daar kan ik dus heel slecht tegen, daar word ik heel chagrijnig van. Niet weten wat de maximum hellingsgraad was, niet weten wat mijn hoogste hartslag is geweest, niet weten hoe deze rit in vergelijking met die van twee dagen geleden was.

Ik heb trouwens een donkerbruin vermoeden dat de drang naar informatie en cijfers in de familie zit. Afgelopen zondag was ik met mijn jongere broer Bob een rondje rijden door de Ardennen. Bob sport zo goed als nooit, maar heeft een ongelofelijk doorzettingsvermogen. We stapten op in Pepinster om vanuit daar ruim 80 kilometer en 1400 hoogtemeters weg te trappen. Vijf minuten na het verlaten van de parkeerplaats stak de familieverslaving al de kop op. ‘Hoe hard rijden we hier en wat doe jij op dit stuk normaal gemiddeld?’ Fijn om te zien dat ik niet de enige nerd in de familie ben die dit soort zinloze informatie toch uiterst interessant vindt. Na vijf beklimmingen was Bob meer dood dan levend. Hij had zich een ware Kenny van Hummel gevoeld. Helemaal alleen, verlaten door teamgenoten, zichzelf naar boven hijsen om in de verte alweer de volgende klim te zien opduiken. Onder aan de voet van de laatste klim (Côte du Rosier) kwam Bob naast me rijden. ‘Zeg, Jorg, hoe lang is deze klim en wat is het gemiddelde stijgingspercentage en hoe steil is het steilste stuk?’ Eigenlijk had ik moeten zeggen dat het zo steil en zo zwaar zou zijn als zijn benen hem zouden vertellen. Maar nee hoor. Als cijferneuker kwam ik weer met feitjes op de proppen: ‘4,5 kilometer lang. 5,7% gemiddeld met 12% als hoogste stijgingspercentage. Hier heb je nog ’n banaan, ’n gelletje en twee Dextro’s; succes ermee. Ik zie je boven!’

Ondertussen ben ik er wel achter dat de wereld prima verder draait zonder dat ik op de hoogte ben van alles wat er gaande is. Het BP olielek is nog steeds een gapend gat in de oceaanbodem. We hebben nog steeds geen kabinet. Oranje wordt, ook zonder mij, nog steeds geen wereldkampioen. Wim-Lex en Maxima hebben voor hun vakantiehuisje in Mozambique nog geen geschikte koper kunnen vinden. En mijn werk; ach, dat had ik zo goed overgedragen dat het bij terugkomst op kantoor zelfs zonder mij verder kan draaien. Dat geeft mij de tijd om me toe te leggen op een paar mooie nieuwe klussen. Nieuwe klussen, dat brengt ook weer nieuwe informatie. En nieuwe info; daarvan kun je leren.

Ook onze kleine surfgod is trouwens continu op zoek naar nieuwe informatie. Liewe is nu in een fase gekomen die hem, door middel van over de grond tijgeren, in staat stelt om op strooptocht te gaan. Als hij echt zin heeft, maakt Liewe tochten van ’n uur of twee. Daarna is ie zo moe van het verwerken van al die ingewonnen informatie dat ie midden in de woonkamer in slaap valt. Mond wagenwijd open, armen en benen wijd gespeid, totaal knock-out. Het is geweldig om te zien hoe het mannetje de tas van mama van de stoel trekt en daar binnen no time de zonnebril, diverse lipglossen, portemonnee en mascara’s uit weet te trekken. Wat alleen zo jammer is, is dat Liewe nog een beetje moeite heeft met het opslaan van al deze informatie. Nadat ik hem deze week al zesendertig keer net op tijd onder het wijnrek uit heb getrokken en hem heb uitgelegd dat ie daar pas over een jaar of 16 aan mag komen, kruipt ie nu, op moment van schrijven, alweer richting de interne drankhandel. Horendol word je ervan. Ik denk dat het tijd wordt om hem maar eens voor de zevenendertigste keer te gaan vertellen dat ie daar met z’n tengels van af moet blijven. Hopelijk kan ie het nu wel onthouden!?

Hey Bob… petje af trouwens!
88 kilometer, ruwweg 1500 hoogtemeters in 4 uur en een paar minuten. En dat gereden op de 20 jaar oude Jansen-Oomen van ‘ons’ pa. Met als lichtste verzet 42/28. Nog even zo doorgaan en je kunt jezelf volgende keer een heuse Contador voelen en me verrassen met een splijtende demarrage op de Stockeu.

Na een week vol hectiek, herrie, gebrul en geblèr, reden we met z’n drieën in de richting van Genève. De berichtgeving omtrent het weer gaven de laatste tijd weinig goeds aan, dus we maakten ons op voor een natte en koude week in Evian les Bains. ‘Ach, dan gaan we wel binnen dvd’s kijken’, zeiden we in de auto nog tegen elkaar. Niets bleek echter minder waar. Blijkbaar hadden we de zon aan onze Imperial geknoopt, want even nadat we aankwamen, braken voorzichtig de eerste zonnestralen door het wolkendek.

Sommigen van jullie vragen zich natuurlijk af: ‘waarom ’Evian les Bains’? Dat is toch een heel suf dorp aan een heel groot meer in de bergen? Daar kom je toch alleen als je poten volledig bedekt zijn met spataderen of als je je voortbeweegt op Nike Air Jezus met hoog opgetrokken sokken en een bermuda die je tot net onder je kin hebt vastgesnoerd?’ Yep, dat dorp. Daar waren we zojuist aan gekomen, in ons ruime appartement in een klein complex met een even zo klein zwembad. Voor ons geen animatieteams, geen gesjouw met rollen pleepapier, niks geen winkeltje met Nederlandse pauperkranten of Hollandse knakworsten. En al helemaal geen leuke Nederlandse buren die graag een praatje maken als je met je soepogen een kopje koffie probeert te drinken en gelijktijdig aan je ochtenderectie staat te krabben. Nope, voor ons geen polonaise tijdens de vakantie… Wij waren voor deze week op zoek naar een relaxte week met z’n drieën. En dat ik er een tochtje op de fiets kon maken naar Touraankomstplaats Avoriaz was een mooi extraatje.

Gelukkig voor ons bleek de brede lach die de kleine surfgod voorbije week standaard op zijn gezicht had, ook in Evian ongewijzigd. Na een weekje wennen aan een groot zwembad in Les Mazes kwam Liewe nu helemaal los. Elke dag kon het in het zwembad steeds een beetje doller. Als we nog een week hadden bijgeboekt, dan had ie deze week, langs de rand van het zwembad vanuit zo’n hoge stoel in zijn rode surfshort zitten knipogen naar alle leuke meisjes. Om vervolgens van zijn twee meter hoge badmeesterstoel het bad in te duiken met een atletische salto met dubbele schroef. Over aandacht van meisjes heeft ie nu al niet te klagen, trouwens. Al mag ie wel wat selectiever zijn qua leeftijd. Ik moet Liewe nog leren dat alles wat ouder is dan z’n eigen moeder niet interessant is. Papa vindt het namelijk niet erg interessant om een hoogbejaarde taart met drie tanden te moeten uitleggen dat de kleine surfgod z’n gouden lokken niet van zijn vader heeft, maar van z’n moeder.

De vaste fietsliefhebbers die hier regelmatig langskomen zal al dat gezinsgereutel waarschijnlijk een biet wezen. Die willen weten hoe zwaar of makkelijk de klim naar Avoriaz was. Ik fietste drie dagen voor de Tour de France er zou aankomen al naar boven. Toen stonden de eerste campers al klaar om hun helden die bewuste zondag naar boven te juichen. Voor mij geen juichend volk, ik moest genoegen nemen met het gerinkel van de vele koeienbellen vanuit de velden langs de weg naar boven. O ja, of de klim makkelijk of zwaar was? Nou, wie Lance Armstong heeft zien lijden, weet genoeg. Oké, eerlijk is eerlijk, hij is die zondag net voor de Col de Joux Verte onderuit gegaan en had daardoor last van z’n rug. Mietje! Maar goed, hij is prof en ik ben een pummel.

Al met al kan ik dus zeggen dat de tank weer vol zit. We gaan dus volgende week weer vol aan de bak om in Leiden een mooi stuk gebiedspromotie neer te zetten, een paar bedrijven te voorzien van een frisse huisstijl. Wie weet vind ik zelfs de tijd om eindelijk aan een concept voor een kookboek te werken. Aan een gebrek aan energie zal het niet liggen.

De eerste week van onze vakantie zit erop. De week hiervoor was het op kantoor zo hectisch en druk dat ik er niet aan toe ben gekomen om een nieuwe post te schrijven. Het is niet zo dat er geen voer voor nieuwe teksten was en geen goede foto en er is ook gewoon een tochtje met de fiets gemaakt. Ik had gewoon niet de rust om ervoor te gaan zitten. Ik wilde mijn werk goed overdragen vóór ik met vakantie zou gaan.

Enfin; het was vrijdagochtend elf uur, de fiets stond goed vastgesnoerd op het dak van de auto en we konden vertrekken richting Zuid-Frankrijk. Yep, ik ben een heuse burgerlul geworden. Een Renault Mégane met een fiets erop, vrouw en kind d’r in, zonneschermen tegen de ramen, TomTom geïnstalleerd, 3FM op de radio en een Appie-Heintas op de achterbank met blikjes, drop en broodjes kaas. Je zou zeggen: het enige wat nog mist in mijn nieuwe burgermansbestaan is een sleurhut op de trekhaak. Wel nu beste lezertjes… die gaat er ook never nooit niet komen. En wel om de volgende redenen: a. je gaat toch niet met dertig per uur achter Luik de eerste de beste helling omhoog tuffen als je weet dat iedereen die je achter je hebt zitten, je helemaal verrot zit te schelden? Nee, zonder gekheid. Je gaat toch niet op vakantie om in je eigen meegenomen huis van drie vierkante meter te gaan zitten poepen op een toilet waar je met je linkerwang tegen de deur aan geplakt zit als je je kont wilt afvegen? En b. ik heb geen trekhaak.

De heenreis voorliep zeer voorspoedig. Liewe zat als een keizer in zijn Maxi-Cosi. Hij vermaakte zich prima met zijn speeltjes en trainde voortdurend zijn fonkelnieuwe tandjes met een bijtring of landkaart die hij op de een of andere manier had weten te bemachtigen. En als hij daar geen zin meer in had… Nou, dan sliep hij. Heerlijk rustig tuften we de 1100 kilometers weg. We waren dus onderweg naar het dorpje Les Mazes. Er was een villa gehuurd die ruimte zou bieden aan acht volwassenen (voor zover je sommige van hen volwassen kunt noemen) en zes kleine relschoppers. Een paar weken ervoor troffen we elkaar bij Yuri en Paola thuis, op de verjaardag van Janne. We zaten daar zo met vrienden en vriendinnen bij elkaar en hadden het over de aanstaande vakantie. Iedereen was chronisch moe en toe aan een week totale rust. Beetje hangen aan het zwembad, beetje barbeknoeien, beetje wijn en pils tikken en voor de rest gewoon lekker bakken onder de grote gele knoepert aan een strak blauwe hemel.

Denkfout! Niet dat er geen lekker zonnetje aan een verder blauwe hemel stond. En ook het zwembad lag er prachtig bij. Bier en wijn waren ook genoeg voorhanden. Maar wanneer konden we er aan beginnen? Waarschijnlijk nadat de laatste van alle smurfen op één oor zou liggen. Al na drie uur aanwezigheid werd ik bijna dol van de chaos om me heen. In de ene hoek van de tuin lag een baby om melk te schreeuwen, in een andere hoek had ’n ander haar luier vol gescheten. In het zwembad probeerde de ene peuter de andere z’n ogen uit te steken met een waterkanon. Terwijl de derde wat olie op het vuur gooide door vanaf de kant emmertjes te gooien. En Liewe? Liewe hield zijn moeder lekker bezig, want het werd stilaan tijd voor een middagdutje en dat liet meneer duidelijk merken. ‘Iemand een biertje?’ riep ik. ‘Nheuuu… nog ff niet”’ was het collectieve antwoord. ’s Avonds bij de bbq zei ik dat ik wel even moest resetten. Even de verwachtingen van het begrip vakantie bijstellen. ‘Wat had je dan gedacht?’, zei een aantal al wat meer ervaren ouders. Tsja, wat had ik dan verwacht? Nou, in ieder geval niet dit. Dat vakantie als nieuwbakken vader anders zou zijn, dat wist ik wel. Maar zo anders…

Al met al heb ik drie dagen moeten wennen. Wennen aan het idee dat alles een ander ritme heeft en dat je, in bepaalde mate, niet zo maar kan doen en laten waar je zelf zin in hebt. Die derde dag van onze vakantie ben ik maar eens een stukje gaan rijden op de racefiets. In 60 kilometer heb ik me onder de brandende zon helemaal aan gort gereden. Ondanks de betere bakoventemperaturen en een paar pittige klimmetjes, kwam ik uiteindelijk toch terug met 28,1 gemiddeld op de teller. Ik had me weten te resetten. Dat moment kwam toen ik Sauve binnen reed. Daarvoor was ik mezelf aan het afbeulen. Maar in dit middeleeuwse dorpje zaten de mensen heerlijk relaxed onder de eeuwenoude platanen te genieten van hun wijntje. Het was echt zo’n idyllisch Frans plaatje uit de Boursinreclame. Oude mannetjes, spelende kinderen, stokbrood, wijn, riviertje, in de verte wat bergen en cipressen langs de weg die naar de top zou leiden. Toen ik de foto maakte op het bruggetje het dorp uit richting de doorgaande weg, besefte ik me dat ik me niet moest storen aan de chaos om me heen, maar hem moest absorberen.

De resterende dagen was ik Mees (3) z’n grootste vriend. Voor hem was ik de ’SuperJorgSpeedBoot’, de man die hem metershoog, met opblaasboot en al, de lucht in smeet, zodat hij een tel later met een grote plons ermee in het zwembad belandde. Liewe transformeerde van kleine directeur tot een jonge surfgod. In zijn rode zwemshort was hij de hele week de koning van het zwembad. Tot zijn standaarduitrusting hoorde een geel klein schepje en een grote grijns op z’n gezicht, waarbij hij de hele tijd trots z’n eerste twee hazentandjes showde.

Al met al heb ik dus deze eerste week een hoop geleerd van al die kleine kabouters. In de chaos die ze zelf veroorzaken, weten ze zich altijd te concentreren op één ding en zich daar volledig op toe te leggen. Zou ik me op mijn werk ook kunnen resetten op de momenten dat het te hectisch of te veel wordt? Als ADHD’er zou het me helpen om het mooie van chaos in te kunnen zien en het te gebruiken om me te focussen of me tot nieuwe inzichten te laten komen. Over twee weken gaan we het zien. Eerst een biertje!