Koers van de Dag

Daar stonden we dan. 9 magere volwassen mannetjes (okay, één of twee iets minder magere) in rare strakke strakke pakjes. De één knabbelend aan ’n banaan de ander nog ’n flesje AA naar binnen werkend, maar allemaal even zenuwachtig voor het betreden van de baan. We keken allemaal op tegen de houten wanden van de wielerbaan die we spoedig zouden gaan bestijgen. Eerst even wennen aan de fietsjes. Geen versnellingen, geen remmen en ook geen vrijloop. En geen vrijloop, dat betekent net zoveel als dat je je benen niet kan/mag stil houden. Doe je dat wel, dan word je met fiets en al gelanceerd en heb je je tanden in de baan staan.

Na wat aangepield te hebben met de baanfietsen op het binnenterrein werden – nog wat onwennig en aarzelend – de eerste rondjes voorzichtig afgelegd. Om precies te zijn werden die eerste rondjes niet gereden op ’de baan’ maar op de betonnen binnenring. Maar al snel wees instructeur Cor ons op de Côte d’Azur. Met een groot vraagteken boven m’n hoofd keek ik ’m aan en hij wees met een lach op de brede licht blauwe geschilderde onderste strook van de houten baan. De Côte d’Azur is voor slakken, mannen met enigszins ’n fatsoenlijke ’coupe de pedale’ rijden op – of liefst boven – de rode lijn.

Jorg zou Jorg niet zijn als hij dan ook – nadat de eerste schroom is afgeschud – als eerste weer wat mannen moet passeren, zeker als dat eigenlijk nog niet de bedoeling is. Ik zocht dus de rode lijn op om al eens te proberen hoe hard je moet trappen om überhaupt op die rode lijn te kunnen blijven. Nog geen ronde verder kwam de blauwe brigade van Paulussen Advocaten al aangestormd. Ook Roger en Marcel konden niet meer wachten op goedkeuring van de trainer en gingen op onderzoek uit. En zo ontstonden al snel de eerste treintjes en met de eerste treintjes werd ook de testosteron binnengereden. Wie kon het langst op kop, wie kon het hoogst in de baan en wie o wie zou het laatste sprintje winnen? Langzaam maar zeker gingen alle remmen los.

Werkt trouwens opvallend goed. Dat zonder schroom en zonder remmen acteren. Zowel voor mij als voor Liewe, heb ik gemerkt. Vorige week zat ik met collega Stefan in Amsterdam bij een nieuwe klant. Zonder dat er ergens een rem op werd getrokken zaten we te discussiëren over de mogelijkheden voor een passende nieuwe huisstijl en dito website. De hele meeting draaide eigenlijk om de meerwaarde die zij hebben als consultancykantoor en hoe deze te vertalen naar een visueel aantrekkelijke corporate identity. Al vanaf de eerste gesprekken hadden Stefan het idee dat de welbekende ’klik’ zeker aanwezig was. Vaak maakt die klik dan ook dat je scherp en open met elkaar in discussie kunt zonder zaken achter te houden waarvan je misschien in andere situaties zou denken ‘moet ik dat nu wel of niet op tafel leggen?’

Daarentegen had Liewe afgelopen zondag bij vrienden in Den Bosch iets langer nodig om zich van z’n schroom te ontdoen. De kleine koning is nooit aanhankelijk geweest en enige vorm van verlegenheid was eigenlijk nooit te bespeuren. De laatste tijd is daarin iets veranderd. Liewe wordt zich steeds bewuster van z’n omgeving en dus heeft hij in de gaten of ie ergens al eerder is geweest. Is dat niet het geval, dan lijkt het alsof het baasje met duck-tape aan je been getaped zit. Dus ook zo in Den Bosch. Pas nadat we heerlijk hadden gegeten en we bijna alweer de jas aan hadden om richting Maastricht te rijden, durfde meneer z’n kleine nieuwe vriendinnetje een kusje te geven. En, zoals dat bij kleine brakken gaat… gaat dat met de giegel wagenwijd open!

Mmmmm lekker, alle remmen los!

Ik woon nu alweer drieëneenhalf jaar in Maastricht. Na een gewenningsperiode van ’n jaar of twee kan ik nu wel volmondig zeggen dat het hier uitermate prettig wonen is. We wonen in een huis dat past als een jas en over de buurt valt niet te klagen. De wijk staat bekend als zeer plezierig, oudere mensen verhuizen naar de bejaardensoos om daar lekker verder te kienen en de huizen die ze achterlaten worden gekocht door jonge tweeverdieners. Ofwel er wordt niet alleen aan grondige verbouwingen geklust, maar vooral ook aan gezinsuitbreiding. Dat betekent dus dat onze buurt een fikse bijdrage levert aan de strijd tegen’de krimp`. `De krimp’ is alweer enige tijd het gespreksonderwerp van de dag hier in de regio. Jammer alleen dat Maastricht (nog) wat slapjes acteert.

Zo hadden we dit weekend hier vlak bij de mogelijkheid om te gaan kijken naar een spektakel van wereldformaat. Ik heb het over de Red Bull Crashed Ice Championships. In Maastricht kwam een aantal maanden geleden de vraag binnen of de stad het evenement wilde hosten. Als locatie had men de St. Pieter in gedachte. Jezus, wat een kans! Zie je het al voor je…

- Stadion speaker AAN –
Ladies and gentlemen. Hereby we present the worlds toughest athletes. They will battle on icy arena’s in world famous cities as Quebec, Moscow, Munich and Maastricht.
- Stadion speaker UIT –

Maar helaas… Niks Maastricht.
Dat kan toch niet!
Nee joh; da’s toch niet Sjiek en Sjoen!

Ja, mensen het is het echt waar. Maastricht vond het fijner dat dit circus z’n tenten in het volgende dorp zou opzetten. Waarschijnlijk was de veiligheid van de Heuvellandse Renkip of de Meestrichter Woelrat in het gedrang? En zo zag ’Loret aan de Cauberg’ zijn kansen schoon om een evenement van wereldklasse binnen te harken. Ik zeg het je; welke ontzettende dropstaaf laat zo’n kans om aansluiting te krijgen bij de jeugd nu lopen? Wie o wie is die figuur met een voorliefde voor de rollator die niet in de gaten heeft dat Maastricht aan alle kanten voorbij wordt gestreefd als het gaat om zo’n beetje alles door de buren Heerlen, Luik en Hasselt. Nee, in Maastricht laten we het het liefst zo als het al jaren is. Nog een paar jaar en echt alles wat nu in Liewe’s leeftijdscategorie zit, rent van verveling de stad uit, om er ook nooit meer terug te keren. Bang voor al die Grijze Grobbebollen die de stad totaal hebben overgenomen.

Net zo langzaam als Maastricht reageert op alles wat speelt op een beetje ’hippig’ cultureel gebied, zo langzaam ging het afgelopen zondag op de fiets. Bij de altijd aanwezige Nordic walkers op de Camerig wapperden de stokken uit hun handen. Kinderwagens sloegen om en de schapen op de Gulpenerberg waaiden uit hun wintervacht. Op diezelfde heuvel ’moest’ ik zonodig tegen windkracht 6 naar boven harken. Ik geloof dat de teller nog niet boven de 9 per uur is uitgekomen. Maar goed, daar staat tegenover dat ik in de afdaling van de Camerig – waar je normaal 50 a 60 haalt – nu met gemak met dik bij de 70 Vijlen in kachelde. Dikke pret!

Om trouwens nog even terug te keren naar waar ik deze week mee ben begonnen. In Heerlen moeten ze nu ook wel pret hebben. Afgezien van een iets te duur uitgevallen website, snappen ze ’het’ in Heerlen wel. Heerlen heeft de opdoemende krimp weten te stoppen door vol in te zetten op de toekomst. Begrijp me goed. Ik heb echt geen hoge pet op van Heerlen, het is nu niet bepaald een mooie stad maar ik zie wel dat ze in Parkstad aansluiting hebben gevonden met de mensen waar het in de toekomst om draait. In Heerlen is gewoon echt wat te doen. Over een jaar of wat kan ik met Liewe allerlei leuke dingen doen in Heerlen. Zo hosten ze er jaarlijks het International Breakdance Event, ze hebben met de Nieuwe Nor een goed pop-podium en het Glaspaleis snapt ook dat er meer is dan Rembrandt of Bér.

Mij is echt de mening toegedaan dat het toekomstige ’Bejaarden Walhalla’ genoodzaakt is zich te realiseren dat inzetten op hoogwaardige cultuur, innovatie en kennis, meer inhoud dan TEFAF en Meestrichter Staar. Kijk bijvoorbeeld naar Eindhoven met festivals van formaat als zoals ”Strp” waar juist de verbinding met de toekomst wordt gemaakt op een hoogwaardige maar toegankelijke manier. Okay ik ben ’al’ 36 jaar oud maar ben nog echt niet toe aan een brommobiel en dus zou het fijn zijn als ik het gevoel zou kunnen hebben in een stad te wonen waar men aansluiting met het hedendaagse culturele aanbod probeert te houden. Nu zijn er tal van mooie initiatieven zoals bijvoorbeeld Pecha-Kucha en de Kunsttour maar ik heb nu niet echt het idee dat dit wordt gedragen door het stadsbestuur. Er mag wat meer met visie geïnvesteerd worden in de toekomst. Investeren in leuke, energieke dingen.

Daar hoort wat mij betreft dus ook de Red Bull Crashed Ice bij.
Of houden we het bij Magisch Maastricht?

Eigenlijk had er vorige week ook een blog post moeten zijn. Helaas; buiten dat het weer te vies en te nat was om er op uit te trekken, hebben mijn gedachtes geen plaats gehad voor mooie anekdotes over politiek, de regio of vakgerelateerde zaken. Mijn gedachte waren de afgelopen week vooral bij m’n broer en wat die gozer op z’n 33-ste allemaal ’moet’ doorstaan.

Enfin. Na weken van nattigheid was ik toch echt niet van plan om weer binnen te blijven zitten. Ook al was het zondagochtend een beetje aan de ’frisse’ kant, ik moest gewoon even een rondje rijden. Ik dacht zaterdagavond nog dat de vorst wel mee zou vallen. Nou; Not dus! Mijn bandjes kraakten op het ijzige wegdek. M’n wangen waren zowat stijf bevroren. Mijn tweede bidon had ik – omdat de eerste meer ijs dan sportdrank bevatte – maar onder mijn jasje gestoken om ‘m tegen bevriezing te beschermen. In de afdalingen trok al mijn mannelijkheid zich terug op zoek naar warmere oorden… Jezus, en ik was pas bij Teuven. De tering het was zo koud op de fiets dat ik er sneeuwballen van kreeg! Ergens in de buurt van Sippenaeken twijfelde ik of ik mijn ritje van vandaag nog zou voortzetten of dat het misschien wel beter was om het stuur om te gooien en richting huis te keren. Ik weet niet of Hij er iets mee te maken heeft, maar bij het wegkruis dat pontificaal op de kruising, Sippenaeken en Hombourg staat, sloeg ik een kruisje. Alsof ik bij Hem een verzoek tot beter weer had ingediend, trok de mist beetje bij beetje weg. Uiteindelijk heb ik de resterende drie uur in ’n heerlijk zonnetje rondgetrapt.

Dat kruisje sloeg ik trouwens niet als smeekbede voor ’n beetje beter weer op deze koude zondagochtend. Dat kruisje was voor m’n broer(tje). De regelmatige lezer kent zijn verhaal en het verhaal kent – helaas – ’nog’ geen happy end. Arie heeft nu een maand of 9 chemo achter de rug en zou dus – volgens de heren geleerden – schoon moeten zijn. De realiteit is echter dat dat nou ”net” niet het geval is. Na uitgebreide tests blijken er nog ’n paar kleine plekjes te zitten. Ik kan niet anders zeggen dat het belletje van Arie – om me op de hoogte te brengen van zijn situatie – voelde als een klap in het gezicht. Ik heb die middag op de studio alles uit m’n handen laten vallen en ben naar huis gegaan. Arie moet nu weer drie maanden wachten op verdere behandeling, waarvan nog niet vaststaat welke vorm deze kent. Hoogstwaarschijnlijk zal het wel neerkomen op bestralingen, maar dat weten we over ’n tijdje pas zeker. Juist de onzekerheid maakt het hele verhaal zo zuur en juist die gedachte is het waard om nog ontelbare kruisje te slaan. Ik weet dat Arie weer helemaal het mannetje wordt en de statistieken geven dat ook aan. Maar wat is er mis met het aanroepen van wat Hogere Machten. Baat het niet, dan schaadt het niet! Vanaf het bewuste kruispunt heb ik dat dus ook herhaaldelijk gedaan. Voor de oplettende mens die regelmatig in het Heuvelland bivakkeert weet dat hier ’n hoop kruizen, Maria-beeldjes en kapelletjes staan. Man; ik heb me ’n lamme arm aan kruisjes geslagen. Alle beetjes helpen… toch?

Arie jongen; als je dit leest – Google Analytics zegt dat je dat met enige regelmaat doet – weet dan dat we hier voor je duimen. Sterker nog, er worden hier – zoals je hebt gelezen – Hogere Machten aangeroepen. Allemaal om je herstel iets te bespoedigen. Want hoe sneller we weer op ’n quad door de bergen kunnen racen, des te liever het me is!