Koers van de Dag

Een half jaar geleden werd Liewe onverwacht vroeg op de wereld gezet. Sinds die tijd is het alsof elke maand wel een keer iemand aan de  boom des levens schudt. Niet dat we elke maand een nieuwe koter  krijgen. Maar meer in de zin dat er sinds de dag dat de kleine  directeur het licht zag, er elke maand wel iets gebeurt wat de  verhoudingen weer even door elkaar husselt. Om wat voorbeelden te  geven: ondertussen is mijn oma gestorven, heb ik al drie maal een  keelontsteking gehad, hebben ze mijn andere oma uit haar appartement  gegooid omdat ze iets meer hulp behoeft, heeft mijn moeder een  longontsteking opgelopen, heeft mijn middelste broer een portie kanker voor z’n kiezen gekregen en is Marjolein van de trap gekieperd met als gevolg een gebroken teen.

En Liewe; Liewe is al vier weken stront- en strontverkouden. De erwtensoep van Klaas Vaak komt nog steeds met bakken uit z’n ogen.  En toch… hij blijft maar lachen. Je ziet meneer gewoon  genieten van het leven dat hem toelacht. Hij lacht om zijn moeder die  net een berg snot aan haar kin heeft hangen. Afkomstig uit zíjn   neus, waarvan je denkt ‘past daar zo veel snot in?’ En hij lacht om  z’n vader, die zijn uiterste best doet om zijn zoon niet onder te  kotsen als hij voor de tweede keer op een dag naar een overvolle luier   staat te  loeren. Ook daarvan vraag je je af: ‘zo’n klein ventje en zo’n berg bruine   dampende poep?’ Intussen zie je hem gewoon genieten van al die momenten. Het is en  blijft geweldig, zo’n klein mannetje. Nooit gedacht dat ik dat nog eens  zou zeggen, laat staan schrijven…Ik, zo woordblind als een mol!

Genieten was het ook weer vanochtend op de fiets. Ik was vroeg op om  ook weer vroeg thuis te zijn. De vrouw heeft namelijk wel wat hulp  nodig met die gebroken teen. Door de felle oostenwind was het  behoorlijk fris. Ik had een rondje in mijn hoofd met niet al te veel  hoogtemeters. Gewoon lekker rondpeddelen. In de afdaling van  Reijmerstok naar Euverem sneed de wind door de ritssluiting van mijn  jack heen. Misschien had ik toch een extra laagje aan moeten trekken?  In de dorpjes die ik passeerde, togen mensen naar de vroege mis. Allemaal in het zondagse pak, diep voorovergebogen en kop tussen de  schouders tegen de frisse voorjaarswind. Het leek wel of ze stuivers  zochten. Op de weg naar Remersdaal waande ik me alleen op de wereld. Er was zelfs geen kip op straat. In de verte klonken de kerkklokken, maar de kerk zelf kwam maar langzaam  in beeld. In de dalen hing een dikke mist.

Na de, altijd mooie, afdaling van Aubel naar Val Dieu, trakteerde ik me toch nog even op een pittige klim. Les Waides! Voor de  mensen die weten waar ik het over heb: als je benen voelen als een  natte krant, dan is de weg naar boven een ware hel. Als de benen goed  zijn, dan is het een hele mooie klim. Zo ook vandaag. Zeker omdat een  fietser ver voor me er maar liefst 3 maal af  moest op de steilste strook. Toen ik ‘m inhaalde, deed hij dan ook net of   z’n derailleur ‘m  in de steek liet. Wat ‘n pannenkoek! Vandaag… Vandaag was het  genieten.

En juist dat is wat ik deze week heb geleerd. Blijven genieten. Arie  en mijn oom Jan uit Middelburg hebben me onverwachts deze levensles  gegeven. Arie begint net met zijn strijd tegen de ziekte van Hodgkin.  Jan is al een tijdje bezig. Niet tegen Hodgkin, maar tegen wat ze  noemen de bekende ‘mannen-op-leeftijd-kwaal’. Jan reageerde op mijn  blog van afgelopen week en ik schoot ervan vol. Ik had hem in mijn  reactie daarop gevraagd hoe het met hem ging. Het belangrijkste uit  zijn antwoord vond ik dat de ziekte ook in zekere mate zijn leven  had verrijkt. Ik maak eruit op dat hij de dingen anders is gaan  beleven. Relativeren heet dat tegenwoordig. Van Arie krijg ik een  soort gelijke boodschap. Toch maf dat mensen die iets moeten  doormaken, andere mensen die boodschap moeten geven. Ik zeg   voortaan ook tegen mezelf ‘ga genieten’.

Geniet! Spread the word en hou het vol!