Koers van de Dag

Fietsers lijken verdacht veel op baby’s. Trek je bij de laatste hun speen uit de snavel, dan kijken ze alsof ze net hun hele luier hebben vol geknetterd om het vervolgens op een onophoudelijk krijsen te zetten. Pak bij de eerstgenoemde groep de fiets af en ze staan te kijken alsof er een moord is begaan om vervolgens in totale paniek uit te barsten, omdat ze radeloos zijn over wat dan te doen op de zater- of zondagochtend. Wat beide groepen ook gemeen hebben, is de aanwezigheid van een grote mate van sociale cohesie.

Het zal mij namelijk een biet wezen, of je nu curry uit je poriën zweet, kroeshaar hebt of voor een feestje een schaap slacht. Als het harder waait dan windkracht 5 ben ik blij met iedereen die me uit de wind houdt. En andersom krijg je van mij zonder tegensputteren een binnenbandje. Ik weet, uit ervaring hoe het is als je in de winter, langs de kant van de weg, zit te blauwbekken. Lekker in de stromende regen een bandje proberen te plakken. Lukt ook erg goed als je je stijfbevroren tengels, trillend uit je handschoenen trekt en dan het dopje van het tubetje Simson probeert te pielen!

Hetzelfde geldt voor Liewe. Hem maakt het echt geen reet uit wie hem laat waggelen in z’n wipper op de crèche. Of dat nu die kleine met blonde krullen is, of die smurf die nog naar shoarma uit z’n bekkie stinkt of die andere die door van die guitige spleetogen tuurt. Het zal hem roesten! En donderdag was het weer zo ver. Ik had de eer om Liewe op te halen van de opvang. Daar zat ie dan. Als een koning in z’n zetel met daarachter die kleine blonde met die krullen. Die moest zorgen dat de wipper ook daadwerkelijk werd gewipperd.

Na dit tafereel te hebben aanschouwd, ben ik ervan overtuigd. De weg naar wereldvrede ligt in de handen van de pedalerende mensch. Ach, wellicht is alles omvattende vrede wel erg ver gezocht en moeten we het wat dichter bij huis houden. Voor de Belgen stel ik voor dat ze massaal op de fiets gaan zitten, in de wipper mag trouwens ook. Dan komt het vast goed met jullie nieuwe verkiezingen. Maar voor hier in de regio neem ik Culturele Hoofdstad 2018. Hierover wordt in de regio al lang en erg veel ge-ouwehoerd door allerlei belangrijke en semi-belangrijke mensen. Maar terwijl men hier druk doende is met het welbekende politieke ellebogenwerk, hebben ze in Utrecht de eerste zichtbare projecten al lopen.

Ik denk dat het eigenlijk allemaal draait om het durven delen van elkaars belangen. Als fietser weet je dat, als je niet op tijd eet en drinkt, je de man met de hamer tegenkomt. Dus als iemand je vraagt om een reep of ’n banaan, dan sta je die, mits de finale al niet is begonnen, gewoon af. Ik opper dus hierbij het voorstel dat de betrokkenen uit Heerlen, Maastricht, Aken en Sittard eens een middagje op de fiets springen. Een middag sociale kleefkracht, dat moet mijns inziens het uitgangspunt zijn. Wedden dat Maastricht Culturele Hoofdstad 2018 dan een overweldigend succes wordt. Met in de finale een geweldige creatieve en financiële boost voor de regio!

p.s. Hierbij nog een subliem idee voor 2018.