Koers van de Dag

De eerste week van onze vakantie zit erop. De week hiervoor was het op kantoor zo hectisch en druk dat ik er niet aan toe ben gekomen om een nieuwe post te schrijven. Het is niet zo dat er geen voer voor nieuwe teksten was en geen goede foto en er is ook gewoon een tochtje met de fiets gemaakt. Ik had gewoon niet de rust om ervoor te gaan zitten. Ik wilde mijn werk goed overdragen vóór ik met vakantie zou gaan.

Enfin; het was vrijdagochtend elf uur, de fiets stond goed vastgesnoerd op het dak van de auto en we konden vertrekken richting Zuid-Frankrijk. Yep, ik ben een heuse burgerlul geworden. Een Renault Mégane met een fiets erop, vrouw en kind d’r in, zonneschermen tegen de ramen, TomTom geïnstalleerd, 3FM op de radio en een Appie-Heintas op de achterbank met blikjes, drop en broodjes kaas. Je zou zeggen: het enige wat nog mist in mijn nieuwe burgermansbestaan is een sleurhut op de trekhaak. Wel nu beste lezertjes… die gaat er ook never nooit niet komen. En wel om de volgende redenen: a. je gaat toch niet met dertig per uur achter Luik de eerste de beste helling omhoog tuffen als je weet dat iedereen die je achter je hebt zitten, je helemaal verrot zit te schelden? Nee, zonder gekheid. Je gaat toch niet op vakantie om in je eigen meegenomen huis van drie vierkante meter te gaan zitten poepen op een toilet waar je met je linkerwang tegen de deur aan geplakt zit als je je kont wilt afvegen? En b. ik heb geen trekhaak.

De heenreis voorliep zeer voorspoedig. Liewe zat als een keizer in zijn Maxi-Cosi. Hij vermaakte zich prima met zijn speeltjes en trainde voortdurend zijn fonkelnieuwe tandjes met een bijtring of landkaart die hij op de een of andere manier had weten te bemachtigen. En als hij daar geen zin meer in had… Nou, dan sliep hij. Heerlijk rustig tuften we de 1100 kilometers weg. We waren dus onderweg naar het dorpje Les Mazes. Er was een villa gehuurd die ruimte zou bieden aan acht volwassenen (voor zover je sommige van hen volwassen kunt noemen) en zes kleine relschoppers. Een paar weken ervoor troffen we elkaar bij Yuri en Paola thuis, op de verjaardag van Janne. We zaten daar zo met vrienden en vriendinnen bij elkaar en hadden het over de aanstaande vakantie. Iedereen was chronisch moe en toe aan een week totale rust. Beetje hangen aan het zwembad, beetje barbeknoeien, beetje wijn en pils tikken en voor de rest gewoon lekker bakken onder de grote gele knoepert aan een strak blauwe hemel.

Denkfout! Niet dat er geen lekker zonnetje aan een verder blauwe hemel stond. En ook het zwembad lag er prachtig bij. Bier en wijn waren ook genoeg voorhanden. Maar wanneer konden we er aan beginnen? Waarschijnlijk nadat de laatste van alle smurfen op één oor zou liggen. Al na drie uur aanwezigheid werd ik bijna dol van de chaos om me heen. In de ene hoek van de tuin lag een baby om melk te schreeuwen, in een andere hoek had ’n ander haar luier vol gescheten. In het zwembad probeerde de ene peuter de andere z’n ogen uit te steken met een waterkanon. Terwijl de derde wat olie op het vuur gooide door vanaf de kant emmertjes te gooien. En Liewe? Liewe hield zijn moeder lekker bezig, want het werd stilaan tijd voor een middagdutje en dat liet meneer duidelijk merken. ‘Iemand een biertje?’ riep ik. ‘Nheuuu… nog ff niet”’ was het collectieve antwoord. ’s Avonds bij de bbq zei ik dat ik wel even moest resetten. Even de verwachtingen van het begrip vakantie bijstellen. ‘Wat had je dan gedacht?’, zei een aantal al wat meer ervaren ouders. Tsja, wat had ik dan verwacht? Nou, in ieder geval niet dit. Dat vakantie als nieuwbakken vader anders zou zijn, dat wist ik wel. Maar zo anders…

Al met al heb ik drie dagen moeten wennen. Wennen aan het idee dat alles een ander ritme heeft en dat je, in bepaalde mate, niet zo maar kan doen en laten waar je zelf zin in hebt. Die derde dag van onze vakantie ben ik maar eens een stukje gaan rijden op de racefiets. In 60 kilometer heb ik me onder de brandende zon helemaal aan gort gereden. Ondanks de betere bakoventemperaturen en een paar pittige klimmetjes, kwam ik uiteindelijk toch terug met 28,1 gemiddeld op de teller. Ik had me weten te resetten. Dat moment kwam toen ik Sauve binnen reed. Daarvoor was ik mezelf aan het afbeulen. Maar in dit middeleeuwse dorpje zaten de mensen heerlijk relaxed onder de eeuwenoude platanen te genieten van hun wijntje. Het was echt zo’n idyllisch Frans plaatje uit de Boursinreclame. Oude mannetjes, spelende kinderen, stokbrood, wijn, riviertje, in de verte wat bergen en cipressen langs de weg die naar de top zou leiden. Toen ik de foto maakte op het bruggetje het dorp uit richting de doorgaande weg, besefte ik me dat ik me niet moest storen aan de chaos om me heen, maar hem moest absorberen.

De resterende dagen was ik Mees (3) z’n grootste vriend. Voor hem was ik de ’SuperJorgSpeedBoot’, de man die hem metershoog, met opblaasboot en al, de lucht in smeet, zodat hij een tel later met een grote plons ermee in het zwembad belandde. Liewe transformeerde van kleine directeur tot een jonge surfgod. In zijn rode zwemshort was hij de hele week de koning van het zwembad. Tot zijn standaarduitrusting hoorde een geel klein schepje en een grote grijns op z’n gezicht, waarbij hij de hele tijd trots z’n eerste twee hazentandjes showde.

Al met al heb ik dus deze eerste week een hoop geleerd van al die kleine kabouters. In de chaos die ze zelf veroorzaken, weten ze zich altijd te concentreren op één ding en zich daar volledig op toe te leggen. Zou ik me op mijn werk ook kunnen resetten op de momenten dat het te hectisch of te veel wordt? Als ADHD’er zou het me helpen om het mooie van chaos in te kunnen zien en het te gebruiken om me te focussen of me tot nieuwe inzichten te laten komen. Over twee weken gaan we het zien. Eerst een biertje!