Resultaten
Lokatie: | Aywaille (België) | Lengte rit: | 148,2 | Hoogtemeters: | 2521 |
Tijd: | 06 uur, 23 minuten | Gemiddelde: | 23,2 Km/h | Beeld: | 13:01 |
Dit keer geen tekst over werk of over een continu zeverend ventje van 10 maanden. Dit keer is, zo goed als het hele artikel, gewijd aan de gebeurtenissen op de fiets. Over de resultaten van mijn inspanningen rondom een zeker huisstijl-traject bij ’n fuserende gemeente is immers nog te weinig bekent. En Liewe dan? Tsja, zijn onophoudelijke doorzetting vermogen maakt dat ie, staande op twee beentjes, steeds zekerder wordt van zijn zaak. Zo zeker dat het zo af en toe resulteert in een vervaarlijke doodsmak op het kale parket. Hij weet nu inmiddels hoe hij zich op z’n voetjes, zijwaarts langs de bank, moet voortbewegen. Maar de bank loslaten…da’s toch nog iets te hoog gegrepen voor het baasje. Maar goed. Nu terug naar de fiets.
Zaterdag zou het dus gaan gebeuren. Hier had ik de afgelopen anderhalve maand voor getraind. Het was tijd voor les Géant des Ardennes. Klinkt ook zo lekker groots en meeslepend in het Frans maar dat terzijde. Rond half acht had ik mijn startbewijs in handen en om vijf over half acht besloten mijn nieuwe fietsmaat ’David’ en ik de tocht gezamenlijk te volbrengen. David kwam ergens uit de buurt van Brugge en was om vijf uur al van huis vertrokken. ”Petje af”, zeg ik dan. In Brabant zeggen we; ”Da zen godverdomme gin tijde vur unne blanke!” Ondanks David’s korte nachtrust en mijn slechte voorbereiding -ik had de avond ervoor gebarbecuede dus weinig energie opgeslagen- verliepen de eerste twee uur zeer voorspoedig. We bleken perfecte partners. Tijdens de beklimmingen hing ik bij hem aan het elastiek, tijdens de afdaling kon hij mooi in mijn spoor volgen. David kon prima klimmen maar afdalen deed hij als een natte krant. Waarschijnlijk dacht hij bij mij het omgekeerde. Prima resultaten als het op afdalen aankomt maar klimmen is niet bepaald zijn sterkste punt?! Toch reden we de eerste uren met een gemiddelde van 26 per uur rond.
Het lekkere gevoel van een voorspoedige rit zou van korte duur zijn. En wel om de volgende reden. De laatste tijd had ik het wel gehad met al die bananen, krentenbollen en muesli-repen in mijn shirtje. Ik leek wel een pakezel. Daar had ik dus geen zin in vandaag. Dus kocht ik me een rip uit het lijf aan gelletjes. Lekker handig, bomvol energie en weegt niks. Nu is het innemen van die dingen al smerig; zodra je het spul uit het pakje in je mond knijpt heb je het gevoel dat er een hap warme kots tegen je huig gespoten wordt. Maar wat nog smeriger is, is wat het goedje daarna met je maag doet. Ik denk dat als ik die gels niet had genomen ik 2 kilometer gemiddeld langzamer was geweest. Man, wat heb ik zitten ruften op die fiets. Elke keer als ik uit het zadel kwam; Pfwwwaaap, en ik schoot weer vooruit. Ik heb echt medelijden gehad met de mensen die achter me reden. Het meest gênante is, dat ik mezelf betrapte op een euforisch gevoel bij de aanblik van de welbekende oranje Dixie hokjes tijdens de bevoorradingen. Ik had zo’n last van mijn maag, dat ik al zeker 2 uur met geknepen billen op de fiets zat. Die gelletjes ’moesten’ wel de verklaring zijn voor mijn slechte klimkwaliteiten van vandaag!
Na het Dixie avontuur volgde nog een flinke inzinking op 15 kilometer van de meet. De beklimming van Côte des Forges had me totaal leeggezogen. Het leek wel of ik al mijn opgedane energie uit die gels in de Dixie-pot had gespoten. Ik kwam voor een groot dilemma te staan. Ik grabbelde wat in de zakjes van mijn shirtje. Kut! Alleen nog ’n gelletje, wat moest ik nu? Buikpijn, maar nog fatsoenlijk de Roche aux Faucons oprijden of niets eten met een grote kans ’geparkeerd’ te staan op deze laatste helling? Ik koos voor de voorverpakte hap lauwe babyspuug. Weer die vreselijke smaak! Maar; O, wat kreeg ik ’n energie. De beklimming liep lekker. Om me heen moesten bosjes renners, volledig opgeblazen en moe gestreden, van de fiets. Ik kon zo waar op het steilste stukje nog wat versnellen. Zo werd aan de finish, het gemiddelde over 148 kilometer afzien, toch nog op 23 gehouden.
Isostar… Bedankt.
Smerige hap maar prima resultaat!
6 Responses to “Resultaten”
By Kleine kluit on aug 24, 2010 | Reply
Persoonlijk associeerde ik dat gelletje meer met lauw stierenzaad!
Doe mij maar zo’n lekker krentenbammetje met stroop.
Ps. Volgens mij is de vermelde uitdrukking n verbastering van: dis toch gin wéér veur unne blanke!
Toffe column weer Grote Kluijt!
By gios on aug 24, 2010 | Reply
Leuk stukje weer! Al denk ik wel dat de bbq de oorzaak is geweest van jouw Dixie-avontuur
By FAKU/Jan. on aug 25, 2010 | Reply
Goed dat je het nueens zo gedaan hebt, namelijk wel even IETS over de zoon en je werk, wat ook blijvend moet zijn echter niet bepalend, of je moet de naam van de site wijzigen.
Mijn vraag is nu wel “Hoe is het met je nieuwe maat afgelopen?”
Tevens blijkt nu, net als bij de profs, dat ook jij een verzorger nodig hebt tijdens deze ritten.
Ik weet er wel minimaal 2, mits tijdig en goed overleg, i.v.m. verzorging van de verzorger!!!???
By Jorg on aug 26, 2010 | Reply
Hoi Paps,
Ik denk dat we er in Castellane met Arie maar een mooie dag van moeten maken. En de renner zal ook voor de verzorging van de verzorger/fotograaf zorgen. Lekker vroeg vertrekken, ontbijten en koffie onderweg, lunchen in Barcelonetta na de eerste col. Komt helemaal goed hoor!
By Jorg on aug 26, 2010 | Reply
@Gios…
Over ander halve week ga ik het rondje Cayolle, Allos, des Champs doen. Ik denk dat ik de avond ervoor maar ‘gewoon’ voor de pasta ga. Wat ik ook zeker weet is dat ik de gels weer inruil voor een shirt vol bananen, krentenbrood met stroop en energie repen. Dan moet het goed komen met die rit.
Groet,
Jorg
By Martijn Kagenaar on aug 26, 2010 | Reply
Waar zou die man op het plateau van Sibbe het nou aan te danken gehad hebben… bbq of gelletjes? Vermakelijke verhalen, heer Kuijlmans. Tot gauw maar weer, heb een geinige route die je 6x via een andere klim dat plateau op krijgt. Ook er af op 6 verschillende plekken. Kun je heel efficiënt en dichtbij 500 hm’s pakken.