Koers van de Dag

Na zaterdagavond een feestje te hebben gehad viel het opstaan zwaar. Liewe was ’geparkeerd’ bij opa en oma, dus werd – sinds lange tijd – weer eens uitgeslapen. Rond elf uur had ik me eindelijk uit bed weten te hijsen en mezelf onder de douche gestationeerd. Na daar de ’soep’ uit m’n ogen te hebben gewreven werd het toch echt tijd om op de fiets te stappen. Eigenlijk had ik niet zo veel zin vandaag. Maar goed, ik was deze week al genoeg lui geweest en die volgevreten kerstpens moest er toch echt af!

Ik had me voorgenomen om even op en neer naar Luik te rijden, onderweg twee of drie molshopen mee te pikken en dan op ’t gemakkie terug te fietsen. Ergens bij Rijckholt raakte ik met een medefietser aan de praat over de net overleden Peter Post. Van Post kwamen we op een lijst met namen die veel voor het wielrennen hadden betekend. Helden van weleer passeerden de revue; Bartali, Bobet, Merckx, Anquetil, Coppi; noem ze maar op. We sloten af met de lijst ‘Mannen met Kloten’; niet bang om ’ns wat te proberen. Onder hen ook de Mapei-ploeg; met mannen als Tafi, Knaven en natuurlijk Museeuw. En verhip, wat kwam ik ’n kilometer of twintig later tegen? Één heus Mapei-mannetje! Ik schat ’m een jaar of zeventig, in één van de lelijkste shirtjes ooit door ’n ploeg gedragen (op Superconfex na dan). Met een rustige maar gelijkmatige cadans was ook hij onderweg naar Luik. Ik haalde ’m in om ’n foto te maken. Vlak voor m’n neus – net toen ik de ontspanner indrukte – zei hij:”bon tricot”. Hij doelde natuurlijk op m’n Peugeot-trui waar met name Merckx vele koersen in had weten te winnen. Ik lachte en riep ’m na: “Courage”! Om met zo’n lelijke trui rond te rijden moet je wel kloten hebben.

Ach, ’ballen hebben’ is niet voor iedereen weggelegd. Iets ’met’ ballen hebben is trouwens heel wat anders. Zo heeft Liewe sinds deze week een voorliefde voor ’bitterballen’. Hij is zeker niet van de ’Van Dobbens’. Die bevatten te veel stukjes,  Dat moet de Directeur niet. Liewe heeft ze ‘t liefst opengesneden en al iets afgekoeld, puur natuur, zonder mosterd! Vorige week zondag lieten we ’m voor de grap eens proeven. Onder het mom ’kijken of ie ze nu wéér lust’ bestelden we afgelopen woensdag weer ’n portie. De ober had ze nog niet op tafel staan en meneer zat al als een hongerig vogeltje – met z’n mond wagenwijd open in de lucht – te krijsen om zo’n klein knapperig bruin bolletje.

Het zou trouwens goed zijn voor Maastricht om ook eens kloten te tonen. Zo is er een hele discussie gaande over de kwaliteit van het aanbod tijdens Magisch Maastricht. De één vindt het ’n uit de klauwen gegroeide kermis, de ander vindt het be-re-ge-zellig. Ieder z’n meug, maar mijn inziens zou het goed zijn om wat selectiever in het aanbod te zijn bij dit soort evenementen. Maastricht zou het heft in eigen handen moeten nemen,  kiezen voor een totaalconcept en dit tot uitvoering brengen. We (als stad en regio) zijn hier in de running voor Culturele Hoofdstad 2018. Hoe krijg je het dan in je botte harses om gedurende de kerstperiode in allerhande kingsize kerststallen de meest verschrikkelijke bagger te verkopen? Organiseer liever iets wat aansluit bij waar je als stad voor staat. ‘Hoogwaardig, innovatief, creatief en cultureel’ lees je in allerlei uitingen. Doe dat dan, zo moeilijk is het niet! Maak je als stad vooral niet afhankelijk van diverse clubjes. Bepaal zelf je doelstellingen, dan bepaal je ook zelf je middelen.

Heb ballen!

p.s.
Omdat roepen vanaf de zijlijn altijd lekker makkelijk is, geef ik ook vast een voorzet. Als je al iets met stalletjes wilt doen, zorg dan in ieder geval dat je lokale, duurzame producten verkoopt. Dit in tegenstelling tot de in Verweggistan geproduceerde nep-Gucci zonnebrillen. Mensen komen echt niet voor die meuk. Mensen komen voor de sfeer. Voor beleving!