Koers van de Dag

Daar stonden we dan. 9 magere volwassen mannetjes (okay, één of twee iets minder magere) in rare strakke strakke pakjes. De één knabbelend aan ’n banaan de ander nog ’n flesje AA naar binnen werkend, maar allemaal even zenuwachtig voor het betreden van de baan. We keken allemaal op tegen de houten wanden van de wielerbaan die we spoedig zouden gaan bestijgen. Eerst even wennen aan de fietsjes. Geen versnellingen, geen remmen en ook geen vrijloop. En geen vrijloop, dat betekent net zoveel als dat je je benen niet kan/mag stil houden. Doe je dat wel, dan word je met fiets en al gelanceerd en heb je je tanden in de baan staan.

Na wat aangepield te hebben met de baanfietsen op het binnenterrein werden – nog wat onwennig en aarzelend – de eerste rondjes voorzichtig afgelegd. Om precies te zijn werden die eerste rondjes niet gereden op ’de baan’ maar op de betonnen binnenring. Maar al snel wees instructeur Cor ons op de Côte d’Azur. Met een groot vraagteken boven m’n hoofd keek ik ’m aan en hij wees met een lach op de brede licht blauwe geschilderde onderste strook van de houten baan. De Côte d’Azur is voor slakken, mannen met enigszins ’n fatsoenlijke ’coupe de pedale’ rijden op – of liefst boven – de rode lijn.

Jorg zou Jorg niet zijn als hij dan ook – nadat de eerste schroom is afgeschud – als eerste weer wat mannen moet passeren, zeker als dat eigenlijk nog niet de bedoeling is. Ik zocht dus de rode lijn op om al eens te proberen hoe hard je moet trappen om überhaupt op die rode lijn te kunnen blijven. Nog geen ronde verder kwam de blauwe brigade van Paulussen Advocaten al aangestormd. Ook Roger en Marcel konden niet meer wachten op goedkeuring van de trainer en gingen op onderzoek uit. En zo ontstonden al snel de eerste treintjes en met de eerste treintjes werd ook de testosteron binnengereden. Wie kon het langst op kop, wie kon het hoogst in de baan en wie o wie zou het laatste sprintje winnen? Langzaam maar zeker gingen alle remmen los.

Werkt trouwens opvallend goed. Dat zonder schroom en zonder remmen acteren. Zowel voor mij als voor Liewe, heb ik gemerkt. Vorige week zat ik met collega Stefan in Amsterdam bij een nieuwe klant. Zonder dat er ergens een rem op werd getrokken zaten we te discussiëren over de mogelijkheden voor een passende nieuwe huisstijl en dito website. De hele meeting draaide eigenlijk om de meerwaarde die zij hebben als consultancykantoor en hoe deze te vertalen naar een visueel aantrekkelijke corporate identity. Al vanaf de eerste gesprekken hadden Stefan het idee dat de welbekende ’klik’ zeker aanwezig was. Vaak maakt die klik dan ook dat je scherp en open met elkaar in discussie kunt zonder zaken achter te houden waarvan je misschien in andere situaties zou denken ‘moet ik dat nu wel of niet op tafel leggen?’

Daarentegen had Liewe afgelopen zondag bij vrienden in Den Bosch iets langer nodig om zich van z’n schroom te ontdoen. De kleine koning is nooit aanhankelijk geweest en enige vorm van verlegenheid was eigenlijk nooit te bespeuren. De laatste tijd is daarin iets veranderd. Liewe wordt zich steeds bewuster van z’n omgeving en dus heeft hij in de gaten of ie ergens al eerder is geweest. Is dat niet het geval, dan lijkt het alsof het baasje met duck-tape aan je been getaped zit. Dus ook zo in Den Bosch. Pas nadat we heerlijk hadden gegeten en we bijna alweer de jas aan hadden om richting Maastricht te rijden, durfde meneer z’n kleine nieuwe vriendinnetje een kusje te geven. En, zoals dat bij kleine brakken gaat… gaat dat met de giegel wagenwijd open!

Mmmmm lekker, alle remmen los!