Keuzes

april 27, 2011 – 12:22

Keuzes

Lokatie: Ans (Luik, België) Lengte rit: 103,6 Hoogtemeters: 1286
Tijd: 04 uur, 13 minuten Gemiddelde: 24,9 Km/h Beeld: 12:02

Mmmm… hazelnoot of chocolade? Waarmee zal ik m’n gezicht eens van oor tot oor volsmeren en bij papa op z’n witte blouse afvegen? Liewe had met die keuze weinig moeite. Gewoon allebei. In grote halen met z’n kleine tongetje slurpte de kleine baas z’n ijsco naar binnen. Met een dikke grijns en vol trots zat ie buiten op het terras in z’n stoel; voor het eerst in z’n leven met een grote hoorn en twee bollen ijs. Niet alleen zat z’n hele gezicht onder het ijs; ook z’n nieuwe shirtje kon  linea recta naar de vuilnisbak verwezen worden. Als vader heb ik ondertussen geleerd dat het voor kinderen erg moeilijk is om te antwoorden op open vragen. Eigenlijk moet je ze maar twee opties bieden. Ja of nee. Of nog beter… Alleen ’ja’!

Zou dat ook bij klanten helpen, vraag ik me nu af. In mijn vak zie ik het namelijk te vaak gebeuren dat klanten voor keuzes worden gesteld die ze; of niet kunnen beantwoorden of niet durven te beantwoorden. Keuzes werken als ruis op de lijn tussen opdrachtgever en bureau. Mensen die in ’het vak’ zitten, kennen wel de stelling; ’maak nog maar wat lelijks, dan kiezen ze het tenminste niet’. En wat kiezen ze dan? Juist… net datgene waar je nou nét niet mee door wilde. Of het nu om een strategisch plan gaat of om het ontwerp van ’n logo of website. Klanten die je keuzes geeft, kiezen vaak voor het ’minste’. Waarom ze kiezen voor het minste? Ik denk vaak gebrek aan lef. Want ach; steek je met je kop boven het maaiveld uit, nou dan weet je wat er met je kop kan gebeuren. Probleem is dat klanten eigenlijk altijd vragen om de mogelijkheid tot het maken van keuzes. Over het algemeen is dat niet omdat ze niet geloven dat als je met één voorstel komt, dat ook meteen het beste is. Maar men wil gewoon wat te kiezen hebben.

Ik heb het al zo vaak meegemaakt dat ik ergens een presentatie hield en daarvoor – omdat daar om gevraagd werd – drie voorstellen had uitgewerkt. Sta ik daar weer alles uit de kast te halen en met vol enthousiasme een betoog te houden voor ’voorstel X’. Voorstel X voldoet immers aan de eisen zoals gesteld door de opdrachtgever, daarbij past het het best bij de ambities en de strategie. Dan ’n dag later… Tring… belletje van de directie. Nou Jorg, ik heb ’t nog eens aan moeder de vrouw laten zien en we kiezen – ondanks je goede verhaal – toch voor optie B, maar dan in het roze! Ja mensen… aan moedersch de vrouw. Normaal brengt ze het kroost naar school of schilt ze de piepers; nee, niet vandaag! Vandaag bepaalt ze het visuele uithangbord voor de komende twintig jaar van de tent van manlief. Zonder enige onderbouwing en zonder achtergrond informatie! Is meneer de directeur nu zo‘n lul met vingers of ben ik onverstaanbaar en heb ik een slechte presentatie gegeven? Nou, ik durf wel te zeggen dat ik heldere en goed onderbouwde presentaties geef; Ik zeg dus weg met de opties. Weg met voorstel A,B of C. Je kan kiezen tussen X en X. Gewoon omdat het goed is! Geloof mij nou maar.

Weet je wat het is; nadat je professionals heldere keuzes hebt laten maken kun je altijd nog wel een goede inhoudelijke discussie voeren over de nuances. Zo ook deze week op de fiets. Fietsmaat Martijn opperde om de finale van Luik-Bastenaken-Luik te rijden. Daarop plande ik een route met daarin de belangrijkste klimmen uit de finale. Huppatee, gewoon alles achterelkaar afwerken zoals het hoort; Côte du Maquisard, Mont Thuex, Côte de la Redoute, Côte de Hornay, Roche aux Foucons en als huzarenstukje nog even – net als winnaar van afgelopen zondag, Phillip Gilbert – de Saint Nicolas ’afraffelen’. Mijn voorstel werd vakkundig goedgekeurd behoudens de aanloop. Die was te ’grillig’. Kijk da’s ’n nuance waar je over kunt discussiëren. Na kort mailverkeer werd de uiteindelijk route vastgesteld en op maandagochtend als zodanig afgewerkt. Samen concludeerden we tijdens de beklimming van de Roche aux Foucons dat deze helse klim – waar je hart naar je strot klimt – thuis hoort in La Doyenne. Deze – sinds een jaar of vier – opgenomen klim in het parcours is de nuance die een toch al goed plan z’n glans geeft.

Niks aan doen dus; aan dat plan. Gewoon laten zoals het is.

Daarentegen wil ik – om af te sluiten- de organisatie van de Amstel Gold Race wel de optie voorleggen om de Fromberg (te flauw) in de finale te schrappen en de finale te laten bestaan uit het volgende riedeltje; Drielandenpunt, Kruisberg, Eyserbosweg, Dodeman, afdalen Sibbegrubbe en finishen op de Keutenberg 500 na de top. Ik bedoel: als je kunt finishen in ’t foeilelijke Ans, dan moet dat toch ook kunnen op de Keutenberg.

Geloof mij nou maar. Niks meer aan doen!

Tags: , , , ,


  1. 4 Responses to “Keuzes”

  2. By Jan Kuijl on apr 28, 2011 | Reply

    Zo weer als echte vader een belevenis rijker met je lieve zoon. Hij krijgt jou wel klein.
    De klant, waarvoor je zelf direct werkt, is altijd de Koning (?) en heeft altijd gelijk (?), zolang jij daar van leeft.!!!!!
    Daar ik weet dat je meestal uit ervaring spreekt (?), vindt ik dat je veel over je klantenervaring durft te schrijven, wat volgens mij niet zo verstandig is, want wie weet leest DE KLANT dit ook, en wat zijn dan de gevolgen.(?)
    Geloof mij, want ik spreek ook uit ervaring.!!!!

  3. By Kleine Kluijt on mei 2, 2011 | Reply

    Toffe blog broeder!
    Los van het feit of jij als vormgever/ strateeg de waarheid in pacht hebt, vind ik de stelling die je dropt nog interessanter: creatieve ideeën worden in een kader geplaatst van wat ‘ normaal’ is binnen een markt. Men spendeert dus liever de centjes aan een ‘kopie’ van iets dan aan een eigen, oorspronkelijk idee.
    Tijd voor carrièreswitch? ;)
    FAKU-pro-cycling wielerploeg opzetten?

  4. By Johan on mei 3, 2011 | Reply

    De klant heeft altijd gelijk zolang hij het maar met me eens is! Tjaka! ..:-)

  5. By Martijn Kagenaar on mei 11, 2011 | Reply

    Om te voorkomen dat klanten zich met voorstellen in een schiettent wanen, zeg ik altijd “eerst richten, dan schieten”. Als je dat secuur doet, is één kogel genoeg. Die is dan meteen raak.

    Ook raak: dat goddelijke fietslijf op die goddeloze finishstrook. Vals plat noemen ze dat op Sporza… ruim een kilometer aan 6%. Je ziet het niet op TV, je voelt het wel in Ans. Was een mooie rit.

Post a Comment