Koers van de Dag

Het moest een rondje worden van 115 kilometer met 1400 hoogtemeters, maar al bij Noorbeek zat ik achterstevoren op mijn stalen ros. In Ducrout-termen staat dat gelijk aan ’met het hol open zitten’. Dat staat dan weer gelijk aan: met het snot voor de ogen domweg doortrappen.

De wind stond sinds mijn vertrek continu vol in de snufferd. Het waaide harder dan het de voorbije weken had gedaan. Ik opper dan ook een nieuwe naam voor het plateau bij Noorbeek: Plateau Plusieurs Vent mag het daar voortaan heten. Normaal klap ik in de afdaling van de Plank naar St. Maartens Voeren met 60 tot 70 aan het uur naar beneden. Nu moest ik bijtrappen om überhaupt nog boven de 45 te blijven.

Fietsen leek vandaag wel erg veel op werken. Het kost ook veel vrije tijd. Daarbij, de laatste maanden lijkt het wel of er iemand in den lande heeft geroepen ’wilt u iets van een bureau, schrijf dan gewoon een pitch uit’. Al is het maar voor een andere kleur in je logo. Ik geloof dat we ons de laatste maanden hebben vast gebeten in een pitch of 10. Je werkt je het snot voor de ogen. Strategie, commmunicatieplan, design… alles moet uit de kast. Voor minder doen ze het niet meer. Laatst kwam ik met 8 A0 foams ergens binnenwandelen en nog zaten ze me aan te kijken of ze wilden zeggen ’is dat alles?’ Hun ogen net zo groot van verbazing als die van Liewe deze week toen ik z’n eerste joekel (voor hem dan) van een zetpil naar binnen wurmde.

Want ook hij heeft het snot voor z’n ogen. Alleen dan in de meest letterlijke zin. ’s Morgensvroeg lijkt het wel of Klaas Vaak de voorraad groene prut voor een heel jaar in z’n ogen heeft uitgestort. Hij krijgt, zonder hulp van zijn vader of moeder, z’n oogleden nog niet eens van elkaar. Strontziek is de kleine directeur.

Op zich begint het er wel op te lijken dat ’je het snot voor de ogen werken’ zeker geen windeieren legt. We hebben namelijk ook een aantal pitches gewonnen, onder andere voor de gebiedspromotie voor Leiden Noord, Waalfront Nijmegen en Zijdebalen Utrecht. Ook met Liewe gaat het alweer een stuk beter. Door zijn fikse verkoudheid is ie weer een stukje weerbaarder geworden. Tja… en bij z’n vader. Al die uren training en bandjes plakken in de stromende regen, op een verlaten stoeprandje in de Walloonse Ardennen op winderige ochtenden als deze, zijn hopelijk ook niet voor niets. Ik ga over anderhalve maand gewoon de Waalse Pijl uitfietsen tegen een gemiddelde van 26 p/u.