Koers van de Dag

Na zaterdagavond een feestje te hebben gehad viel het opstaan zwaar. Liewe was ’geparkeerd’ bij opa en oma, dus werd – sinds lange tijd – weer eens uitgeslapen. Rond elf uur had ik me eindelijk uit bed weten te hijsen en mezelf onder de douche gestationeerd. Na daar de ’soep’ uit m’n ogen te hebben gewreven werd het toch echt tijd om op de fiets te stappen. Eigenlijk had ik niet zo veel zin vandaag. Maar goed, ik was deze week al genoeg lui geweest en die volgevreten kerstpens moest er toch echt af!

Ik had me voorgenomen om even op en neer naar Luik te rijden, onderweg twee of drie molshopen mee te pikken en dan op ’t gemakkie terug te fietsen. Ergens bij Rijckholt raakte ik met een medefietser aan de praat over de net overleden Peter Post. Van Post kwamen we op een lijst met namen die veel voor het wielrennen hadden betekend. Helden van weleer passeerden de revue; Bartali, Bobet, Merckx, Anquetil, Coppi; noem ze maar op. We sloten af met de lijst ‘Mannen met Kloten’; niet bang om ’ns wat te proberen. Onder hen ook de Mapei-ploeg; met mannen als Tafi, Knaven en natuurlijk Museeuw. En verhip, wat kwam ik ’n kilometer of twintig later tegen? Één heus Mapei-mannetje! Ik schat ’m een jaar of zeventig, in één van de lelijkste shirtjes ooit door ’n ploeg gedragen (op Superconfex na dan). Met een rustige maar gelijkmatige cadans was ook hij onderweg naar Luik. Ik haalde ’m in om ’n foto te maken. Vlak voor m’n neus – net toen ik de ontspanner indrukte – zei hij:”bon tricot”. Hij doelde natuurlijk op m’n Peugeot-trui waar met name Merckx vele koersen in had weten te winnen. Ik lachte en riep ’m na: “Courage”! Om met zo’n lelijke trui rond te rijden moet je wel kloten hebben.

Ach, ’ballen hebben’ is niet voor iedereen weggelegd. Iets ’met’ ballen hebben is trouwens heel wat anders. Zo heeft Liewe sinds deze week een voorliefde voor ’bitterballen’. Hij is zeker niet van de ’Van Dobbens’. Die bevatten te veel stukjes,  Dat moet de Directeur niet. Liewe heeft ze ‘t liefst opengesneden en al iets afgekoeld, puur natuur, zonder mosterd! Vorige week zondag lieten we ’m voor de grap eens proeven. Onder het mom ’kijken of ie ze nu wéér lust’ bestelden we afgelopen woensdag weer ’n portie. De ober had ze nog niet op tafel staan en meneer zat al als een hongerig vogeltje – met z’n mond wagenwijd open in de lucht – te krijsen om zo’n klein knapperig bruin bolletje.

Het zou trouwens goed zijn voor Maastricht om ook eens kloten te tonen. Zo is er een hele discussie gaande over de kwaliteit van het aanbod tijdens Magisch Maastricht. De één vindt het ’n uit de klauwen gegroeide kermis, de ander vindt het be-re-ge-zellig. Ieder z’n meug, maar mijn inziens zou het goed zijn om wat selectiever in het aanbod te zijn bij dit soort evenementen. Maastricht zou het heft in eigen handen moeten nemen,  kiezen voor een totaalconcept en dit tot uitvoering brengen. We (als stad en regio) zijn hier in de running voor Culturele Hoofdstad 2018. Hoe krijg je het dan in je botte harses om gedurende de kerstperiode in allerhande kingsize kerststallen de meest verschrikkelijke bagger te verkopen? Organiseer liever iets wat aansluit bij waar je als stad voor staat. ‘Hoogwaardig, innovatief, creatief en cultureel’ lees je in allerlei uitingen. Doe dat dan, zo moeilijk is het niet! Maak je als stad vooral niet afhankelijk van diverse clubjes. Bepaal zelf je doelstellingen, dan bepaal je ook zelf je middelen.

Heb ballen!

p.s.
Omdat roepen vanaf de zijlijn altijd lekker makkelijk is, geef ik ook vast een voorzet. Als je al iets met stalletjes wilt doen, zorg dan in ieder geval dat je lokale, duurzame producten verkoopt. Dit in tegenstelling tot de in Verweggistan geproduceerde nep-Gucci zonnebrillen. Mensen komen echt niet voor die meuk. Mensen komen voor de sfeer. Voor beleving!

Fietsers lijken verdacht veel op baby’s. Trek je bij de laatste hun speen uit de snavel, dan kijken ze alsof ze net hun hele luier hebben vol geknetterd om het vervolgens op een onophoudelijk krijsen te zetten. Pak bij de eerstgenoemde groep de fiets af en ze staan te kijken alsof er een moord is begaan om vervolgens in totale paniek uit te barsten, omdat ze radeloos zijn over wat dan te doen op de zater- of zondagochtend. Wat beide groepen ook gemeen hebben, is de aanwezigheid van een grote mate van sociale cohesie.

Het zal mij namelijk een biet wezen, of je nu curry uit je poriën zweet, kroeshaar hebt of voor een feestje een schaap slacht. Als het harder waait dan windkracht 5 ben ik blij met iedereen die me uit de wind houdt. En andersom krijg je van mij zonder tegensputteren een binnenbandje. Ik weet, uit ervaring hoe het is als je in de winter, langs de kant van de weg, zit te blauwbekken. Lekker in de stromende regen een bandje proberen te plakken. Lukt ook erg goed als je je stijfbevroren tengels, trillend uit je handschoenen trekt en dan het dopje van het tubetje Simson probeert te pielen!

Hetzelfde geldt voor Liewe. Hem maakt het echt geen reet uit wie hem laat waggelen in z’n wipper op de crèche. Of dat nu die kleine met blonde krullen is, of die smurf die nog naar shoarma uit z’n bekkie stinkt of die andere die door van die guitige spleetogen tuurt. Het zal hem roesten! En donderdag was het weer zo ver. Ik had de eer om Liewe op te halen van de opvang. Daar zat ie dan. Als een koning in z’n zetel met daarachter die kleine blonde met die krullen. Die moest zorgen dat de wipper ook daadwerkelijk werd gewipperd.

Na dit tafereel te hebben aanschouwd, ben ik ervan overtuigd. De weg naar wereldvrede ligt in de handen van de pedalerende mensch. Ach, wellicht is alles omvattende vrede wel erg ver gezocht en moeten we het wat dichter bij huis houden. Voor de Belgen stel ik voor dat ze massaal op de fiets gaan zitten, in de wipper mag trouwens ook. Dan komt het vast goed met jullie nieuwe verkiezingen. Maar voor hier in de regio neem ik Culturele Hoofdstad 2018. Hierover wordt in de regio al lang en erg veel ge-ouwehoerd door allerlei belangrijke en semi-belangrijke mensen. Maar terwijl men hier druk doende is met het welbekende politieke ellebogenwerk, hebben ze in Utrecht de eerste zichtbare projecten al lopen.

Ik denk dat het eigenlijk allemaal draait om het durven delen van elkaars belangen. Als fietser weet je dat, als je niet op tijd eet en drinkt, je de man met de hamer tegenkomt. Dus als iemand je vraagt om een reep of ’n banaan, dan sta je die, mits de finale al niet is begonnen, gewoon af. Ik opper dus hierbij het voorstel dat de betrokkenen uit Heerlen, Maastricht, Aken en Sittard eens een middagje op de fiets springen. Een middag sociale kleefkracht, dat moet mijns inziens het uitgangspunt zijn. Wedden dat Maastricht Culturele Hoofdstad 2018 dan een overweldigend succes wordt. Met in de finale een geweldige creatieve en financiële boost voor de regio!

p.s. Hierbij nog een subliem idee voor 2018.