Koers van de Dag

Al vier weken achter elkaar stond ik elk weekend bijna huilend door het raam naar buiten te staren. Gek werd ik d’r van; altijd maar die witte prut op straat. Sneeuw is leuk, maar toch echt alleen als het onder m’n snowboard zit! Tijdens elke week die weer voorbij ging, voelde ik mijn pens ’n centimeter groeien. Ik heb ook serieus op het punt gestaan om zo’n binnentrainer te kopen. Het beeld van mezelf hijgend in ’n spandex broekje al fietsend voor een beeldscherm – met daarop een virtuele Alpe d’Huez of la Marmotte – weerhoudt me echter van het kopen van zo’n ding. Jammer voor meneer Tacx, maar binnen fietsen is toch (nog) echt niets voor mij. Ik wacht wel op mijn kans.

Die kans kreeg ik na een rustige nieuwjaarsnacht bij vrienden in Den Bosch. ’s Ochtends keek ik wederom uit het raam. Tot mijn blijde verbazing was de dooi ingevallen en de meeste sneeuw wel verdwenen. Ik trok m’n pakkie aan, vulde een bidon met kokend water, pompte mijn bandjes op en stak een krentenbol in m’n snavel. Weg was ik. De eerste rit van het nieuwe jaar. Oei, wat was het koud! En; oei, waar wat was mijn conditie achteruit gehold in vier weken niets doen.

Afgelopen zondag maakte ik gelijk de tweede rit van het jaar. Eventjes naar Luik en terug; hier en daar een pukkel meepakkend voor de broodnodige krachttraining. Na ruim 600 hoogtemeters in krap 60 km vond ik het wel genoeg voor de tweede rit van het jaar. Bijna thuis, hoor ik achter me: pfffffffff. Shit. Lek! Tsja, daar stond ik dus. Probeer maar eens, al klappertandend, met stijf bevroren jatten een bandje te verwisselen. ’n half uur en een heel scheldwoordenboek verder kon ik mijn weg weer vervolgen. En ja hoor, nog geen 800 meter verder, weer lek. Dikke lul d’r mee; dacht ik. Nog 7 kilometer doorploegen en dan sta ik prinsje heerlijk onder de hete douche. Volgende week ’n nieuwe ronde met nieuwe banden.

Qua werk hoop ik dat we de koers van afgelopen jaar kunnen door zetten. We hebben gewerkt aan mooie, spraakmakende en leuke projecten. Onder andere de huisstijl voor Eijsden-Margraten, een landelijk communicatie- en beursconcept voor Bouwfonds en een mooi verhaal met dito uitvoering voor Sabic. Voor de laatst genoemde zijn we druk bezig met een animatie voor de lancering van een aantal nieuwe producten. Heel spannend, maar geweldig om aan te werken. Voor mezelf in het bijzonder omdat ik aan de basis mocht staan van deze projecten. Het is erg inspirerend om te zien dat de strategie die je hebt opgezet ook werkt in de uitvoering. En als kers op de taart die 2010 heet, kwam de vraag van stichting Zuid-Limburg Regiobranding of ik wilde meewerken aan een filmportret. Nou, graag.

Ook ik zie namelijk wel in, dat als we het hier in het Zuiden uitdagend, leuk, inspirerend en aantrekkelijk willen houden, je moet investeren in de toekomst. Dus werk ik daar graag aan mee. Ik hoop dat ik naast mijn portretfilmpje nog ergens een bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van een Zuid-Limburg waar de toekomst niet bestaat uit krimp maar uit groei. Hoe weet ik nog niet, maar ik zie wel kansen. Ik hoop dat meer mensen die gaan ontdekken.

Liewe heeft zijn nieuwe kansen deels al ontdekt. De kleine baas heeft in de gaten gekregen dat lopen ook betekent dat je je uit de voeten kunt maken wanneer je iets hebt gedaan dat eigenlijk niet mag. Het baasje maakt er zelfs een spelletje van. Je ziet ’m denken… Als ik nu eens aan die grote plant trek, dan komt vast iemand me pakken om me op m’n donder te geven?

Haha papa, te laat… sukkel!
Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

De foto van deze week is trouwens 2 weken geleden gemaakt door Philip Driessen en hoort bij het filmportret zoals te zien op de website van Zuid-Limburg branding. Philip, vanaf hier hartelijk dank voor de mooie serie! We spreken elkaar snel weer.

Ja ja, er viel het een en ander te vieren deze week. Wat dan, vraag je je nu waarschijnlijk af? Ik vier deze week vier dingen tegelijkertijd. Laat ik het maar in chronologische volgorde afhandelen.

1. Kleine directeurtjes worden groot.
Liewe is maandag 1 jaar geworden. Niet dat we er maandag iets mee hebben gedaan maar dat heeft een reden. Daarover zometeen meer. Liewe zijn verjaardag werd zaterdag al volop gevierd. Het leek zowaar een heus kinderfeestje. Buiten regende het honden en katten dus iedereen – inclusief kroost – bleef binnen. Nou dat hebben we geweten! Met 16 volwassenen en een stuk of 8 kleine etterbakken, in een woonkamer van krap 58 vierkante meter is het al snel een gekkenhuis. Klapstuk van de dag was het cadeau van broers Arie en Bob. Liewe kon z’n ogen niet geloven toen de – voor Liewe – levensgrote brandweerauto werd uitgepakt. De hele avond heeft ie zo trots als een pauw op z’n nieuwe speeltje gezeten. Dat belooft wat voor volgend jaar. Wat zou er dan komen? Een kiepwagen met aanhanger, ’n crossmotor of een mini-racefiets? We gaan het meemaken.

2. In voor- en tegenspoed
Daar zaten we dan – op maandagochtend 10:30 op het stadhuis – helemaal opgedoft en glunderend voor de meneer van de burgerlijke stand. Ja ja, wie had dat gedacht. Jorg Kuijl en trouwen. Omdat Marjolein en ik dit trouwfestijn redelijk last minute in elkaar hadden gestoken, bleef het maandag bij een bescheiden – maar zeker niet minder gezellig – feestje met paps en mams, broers en zussen en een handjevol familie. Na een overheerlijke lunch stapten we in de auto voor onze zeer korte honeymoon.

Den Haag was de bestemming van keuze. We zouden er heerlijk eten, uitslapen en een beetje cultureel doen. Met de nadruk op ’we zouden’! De regel in voor- en tegenspoed van anderhalve dag eerder werd al snel van toepassing. De tegenspoed kwam al snel om de hoek. Zaten we net – na heerlijk ergens tapas te hebben gegeten – in de bioscoop naar de slechtste film ( Eat Love Pray) van dit decennium te kijken; stormt Marjolein de zaal uit om eens fijn 10 minuten haar oor op de grote witte telefoon te luisteren te leggen! Bllleeewww, heeft het vervolgens een hele nacht lang geklonken vanaf het toilet.

De volgende dag ging deze kersverse echtgenoot – zoals het hoort – voor de vrouw op zoek naar wat maagtabletjes. De toch al korte huwelijksreis werd ingekort want niet veel later spoot het ook bij mij van achter en van voor met bakken tegelijk eruit. Buikgriepje… Proost!

3. Volhouden
Het derde feestje is het heuglijke feit dat ’Koers van de Dag’ nu een half jaar online is. Dat betekent dat ik al een half jaar elke week op de fiets een foto knip, er een stukje bij schrijf en het online zet. Terugkomend ritueel is ook om wekelijks de bezoekersstatistieken te bekijken. Juist die statistieken geven aan dat er wekelijks meer bezoekers bijkomen. Een half jaar bloggen heeft geresulteerd in ruim 3500 unieke bezoekers. Ook is te zien dat er zich ondertussen een vaste schare lezers aan het vormen is. Zo is dik 17% van de bezoekers meer dan 10 maal terug gekomen voor een nieuw artikel. Daar doe je het uiteindelijk ook wel een beetje voor. Uit die statistieken kun je trouwens grappige dingen halen. Zo komt het gros van de bezoekers uit Amsterdam, goede tweede is Maastricht, op de voet gevolgd door Heerlen en Tilburg. Maar zelfs in Schoonbron en Bleiswijk weet men de ’Koers van de Dag’ met enige regelmaat te vinden. Al met al reden genoeg om door te gaan. Wie weet met wat uitbreidingen. Bijvoorbeeld een Foto Top 10 of een sectie met te downloaden routes. Heb je suggesties… laat het weten!

4. Vijf voor de prijs van één
Tsja, omdat het de voorbije weken een beetje druk was, ben ik in die weken niet echt toegekomen aan mijn ’wekelijkse’ blog. Het is niet zo dat ik in de weinige vrije tijd dan maar een beetje op mijn luie reet heb gezeten. Nee nee; integendeel zelfs. Ik heb gewoon op de fiets gezeten en dus ook elke week een mooie plaat geschoten. Ook elke week begonnen aan het schrijven van een stukkie. Maar ja, het bleef steeds maar bij beginnen. Tot vandaag dan. De stukjes zijn geschreven. Bij de foto’s hier en daar aan een schuifje getrokken en met een paar drukken op de knop staat nu alles online. Stop dus niet met lezen maar ga gewoon door met de onderstaande artikelen. Vier stukjes leesvoer met een mooie foto voor de prijs van één. Als dat geen feest is?!

Sinds juli hadden we al niet meer samen een rondje gereden. Beide druk met werk, kinderen, familie enz enz. Maar afgelopen zondag was het dan weer eens zo ver. Martijn en ik reden gezamenlijk het klassieke finale rondje van de Amstel Gold Race. We hadden om 8 uur in de ochtend afgesproken op de kruising Bemelerweg en Oude Molenweg. Het was al behoorlijk fris. Ik durfde het nog aan – zoals het een echte bikkel betaamt – om in korte broek te vertrekken. Martijn had al gekozen voor lange broek en een jasje. Gedurende het eerste uur lachte hij waarschijnlijk in z’n vuistje. In de afdalingen hield hij het met z’n jasje wel lekker warm terwijl ik met stijve tepels op de fiets mezelf zat te vervloeken omdat ik geen lekker warm lang shirt had aangetrokken. Ach, het bleek van korte duur. Het was dan wel koud maar het was prachtig weer. De zon kwam van achter de heuvels te voorschijn. Met zijn lange stralen streek hij over de hoge maisvelden om zo waanzinnig lange schaduwen over de wegen te trekken. Om Martijn te citeren: ’We rijden van postkaart naar postkaart’

Zo was het ook. Niet meer en niet minder. Het Limburgse landschap trok als een diashow aan ons voorbij. De 80 kilometer verdwenen verbazingwekkend gemakkelijk onder onze wielen. Heel soms denk ik nog wel eens met weemoed terug aan mijn stadje aan de Maas. Nee niet Maastricht, Roermond, Den Bosch of Venlo. Nee, Rotterdam! De mooiste en levendigste stad van Nederland. Maar op dit soort dagen dan voel je je als god in… huh; Limburg. En ik kan je zeggen: op dit soort dagen is het echt genieten.

Genieten is het ook met onze snotaap. Liewe zijn eerste 11 maanden en een paar weken zijn echt als een speer voorbij gegaan. Marjolein en ik hebben laatst een fotoboek gemaakt van z’n geboorte tot nu. Het maffe is wel dat hoe zwaar hij het in het begin ook heeft gehad; nu doet hij het fantastisch. Tijdens de eerste bladzijden van het boek hebben we nog wel een traan moeten laten. Liewe met slangetjes in z’n neus, opgevouwen in een couveuse, Liewe met een spuit op z’n hoofd geplakt. Liewe met een maskertje op onder een felle UV-lamp. Het waren moeilijke weken maar hij is er meer dan goed uit gekomen. Elke foto die we nu van ’m maken is eigenlijk ook gewoon een postkaart waardig. Ja ja… ik weet het wel. Dat zegt elke ouder over z’n koter. Maar in ons geval is het echt zo! We liggen helemaal in een deuk met die kleine beer. Liewe met z’n kop vol spinazie, Liewe in het zwembad en Liewe die leert lopen achter zijn baby-rollator. Wat dat betreft is het net als fietsen door het Limburgse landschap op een frisse maar zonnige zondagochtend.

Dat van die ansichtkaarten heeft me trouwens wel op een idee gebracht. Nu is het zo dat wij op de studio bezig zijn met de huisstijl voor de mooiste gemeente die Nederland rijk is. Eijsden en Margraten gaan namelijk fuseren en daar hoort een eigentijdse en passende huisstijl bij. Maar hoe introduceer je nu met een beperkt budget zo effectief mogelijk een nieuw logo voor een nieuwe gemeente. Juist… met een postkaart. We hebben dus een reeks postkaarten ontwikkeld die iets zeggen over de gemeente en verdelen deze onder de inwoners en medewerkers van de gemeente. En als je in de mooiste gemeente van Nederland woont of werkt dan verstuur je die naar iedereen die je kent. Misschien doen we dan ook nog iets aan al die ontslagen bij de TNT?

Voor veel mensen is de Euregio een begrip dat is verzonnen door bestuurders. En na een klein beetje onderzoek valt me op dat er in Zuid-Limburg veel meer over gezegd en geschreven wordt dan aan de andere kant van onze landsgrenzen. Op zich ook logisch want waarom zouden Aachen en Luik zich meer op ’ons’ moeten richten. Aachen ligt immers dicht bij het economische hart van Duitsland. En Luik maakt een enorme opleving mee en richt zich duidelijk op haar hoofdstedelijke zuster. Daarbij kunnen ze ook overal dezelfde taal blijven spreken. Dit in tegenstelling tot de Euregionale gedachte. Zie je een Waal al Nederlands praten. Hij valt nog liever spontaan ter plekke dood!

Toch denk ik dat er muziek zit in de Euregionale gedachte. Alleen zal Zuid-Limburg iets harder op de trom moeten slaan om de buren wakker te schudden. En de slagen op de trom moeten niet alleen van bestuurders komen maar van jou en mij. Van de man met de pet, zo u wilt. Een Euregio heeft alleen kans van slagen als we van elkaar willen leren en elkaars gewoontes begrijpen. En het vergt hier en daar dus wat aanpassing.

Of je nu een Sjeng bent, een kolenschopper of een import Limbo zoals ik, alles begint bij jezelf. Hoe toegankelijk zijn we nu eigenlijk. Ik ben van mening dat we best eens wat vaker naar onze Zuider- en Oosterburen mogen kijken. Zo had ik dit weekend, op mijn wekelijkse rit, drie beklimmingen aangestipt. Ze deelden alle drie dezelfde eigenschappen: starten in de stad om vervolgens via weides of bossen te eindigen in onooglijk lelijke dorpjes. De laatste klim (Haute Folie) eindigde in Romsée. Eenmaal bovengekomen was ik totaal buiten adem en zat m’n hart in m’n strot. Ik stopte bij een ouderwets kruidenierswinkeltje en stapte een totaal andere wereld binnen. Het winkeltje werd gerund door twee overjarige hippies van het eerste uur. Ik werd als een God in Wallonië ontvangen. Tijd speelde hier geen rol.

Hetzelfde overkwam me enkele weken geleden ook bij een fietsenboer in Roetgen. Met een lekke band kwam ik er binnen gesjokt. Vroeg in mijn allerbeste Duits of ie nog binnenbandjes had, de mijne had ik thuis op de tafel laten liggen. Zonder blikken of blozen hing hij m’n racefiets in de beugels en binnen no time zat er een nieuwe binnenband in m’n achterwiel. Hij controleerde nog even of er geen rare bobbels in mijn wiel zaten en gaf nog ’n zwengel aan de versnellingen. Op het ritme van het getik van de ketting ratelde hij wat aan m’n derailleur en ik kon weer de deur uit. Ja ja, dit alles zonder eerst moeilijk in zijn agenda te kijken om vervolgens een diepe zucht te slaken dat dat toch echt niet meer ging lukken vandaag. Die klantvriendelijkheid moet je hier eens proberen te zoeken. Ik denk dat beide voorbeelden exemplarisch zijn. Wij zijn bovendien ook nog eens introverter dan aan de andere kant van de grens. We moeten dus naar buiten. De muziek voelen bij de buren.

De Euregio gaat leven als we werken aan onverwachte ontmoetingen. Eigenlijk zou er tegen de tijd dat Liewe een jaar of 18 is een Euregionale universiteit moeten zijn. Die universiteit staat in Henri-Chapelle. Dit is de plek waar deze hele regio bij elkaar komt. Rol je de berg af richting Oosten dan spreekt men er Duits. Rol je richting Noorden spreekt men er Nederlands en naar het Westen is het Frans wat de klok slaat. Op die universiteit wordt er dan ook in drie talen les gegeven en een van de hoofdvakken is muziek.

Zover is het nog lang niet en dus pleit ik vanuit mijn luie stoel voor gratis treinkaartjes van en naar Aachen en Luik en een gratis Euregionaal popfestival op de plek van de toekomstige Universiteit. Er moet namelijk iets te halen zijn. Een klein duwtje in de rug naar een levendige regio waar economische en technische groei ontstaat, simpelweg omdat we elkaars ritme verstaan.
Muziek kent immers geen taalbarrière!