Koers van de Dag

Sinds juli hadden we al niet meer samen een rondje gereden. Beide druk met werk, kinderen, familie enz enz. Maar afgelopen zondag was het dan weer eens zo ver. Martijn en ik reden gezamenlijk het klassieke finale rondje van de Amstel Gold Race. We hadden om 8 uur in de ochtend afgesproken op de kruising Bemelerweg en Oude Molenweg. Het was al behoorlijk fris. Ik durfde het nog aan – zoals het een echte bikkel betaamt – om in korte broek te vertrekken. Martijn had al gekozen voor lange broek en een jasje. Gedurende het eerste uur lachte hij waarschijnlijk in z’n vuistje. In de afdalingen hield hij het met z’n jasje wel lekker warm terwijl ik met stijve tepels op de fiets mezelf zat te vervloeken omdat ik geen lekker warm lang shirt had aangetrokken. Ach, het bleek van korte duur. Het was dan wel koud maar het was prachtig weer. De zon kwam van achter de heuvels te voorschijn. Met zijn lange stralen streek hij over de hoge maisvelden om zo waanzinnig lange schaduwen over de wegen te trekken. Om Martijn te citeren: ’We rijden van postkaart naar postkaart’

Zo was het ook. Niet meer en niet minder. Het Limburgse landschap trok als een diashow aan ons voorbij. De 80 kilometer verdwenen verbazingwekkend gemakkelijk onder onze wielen. Heel soms denk ik nog wel eens met weemoed terug aan mijn stadje aan de Maas. Nee niet Maastricht, Roermond, Den Bosch of Venlo. Nee, Rotterdam! De mooiste en levendigste stad van Nederland. Maar op dit soort dagen dan voel je je als god in… huh; Limburg. En ik kan je zeggen: op dit soort dagen is het echt genieten.

Genieten is het ook met onze snotaap. Liewe zijn eerste 11 maanden en een paar weken zijn echt als een speer voorbij gegaan. Marjolein en ik hebben laatst een fotoboek gemaakt van z’n geboorte tot nu. Het maffe is wel dat hoe zwaar hij het in het begin ook heeft gehad; nu doet hij het fantastisch. Tijdens de eerste bladzijden van het boek hebben we nog wel een traan moeten laten. Liewe met slangetjes in z’n neus, opgevouwen in een couveuse, Liewe met een spuit op z’n hoofd geplakt. Liewe met een maskertje op onder een felle UV-lamp. Het waren moeilijke weken maar hij is er meer dan goed uit gekomen. Elke foto die we nu van ’m maken is eigenlijk ook gewoon een postkaart waardig. Ja ja… ik weet het wel. Dat zegt elke ouder over z’n koter. Maar in ons geval is het echt zo! We liggen helemaal in een deuk met die kleine beer. Liewe met z’n kop vol spinazie, Liewe in het zwembad en Liewe die leert lopen achter zijn baby-rollator. Wat dat betreft is het net als fietsen door het Limburgse landschap op een frisse maar zonnige zondagochtend.

Dat van die ansichtkaarten heeft me trouwens wel op een idee gebracht. Nu is het zo dat wij op de studio bezig zijn met de huisstijl voor de mooiste gemeente die Nederland rijk is. Eijsden en Margraten gaan namelijk fuseren en daar hoort een eigentijdse en passende huisstijl bij. Maar hoe introduceer je nu met een beperkt budget zo effectief mogelijk een nieuw logo voor een nieuwe gemeente. Juist… met een postkaart. We hebben dus een reeks postkaarten ontwikkeld die iets zeggen over de gemeente en verdelen deze onder de inwoners en medewerkers van de gemeente. En als je in de mooiste gemeente van Nederland woont of werkt dan verstuur je die naar iedereen die je kent. Misschien doen we dan ook nog iets aan al die ontslagen bij de TNT?

Bij L1 handen ze het weer eens bij het rechte eind. De zaterdagochtend zou regenachtig verlopen, de middag daar in tegen zou zonnig en droog zijn. ’S ochtends wilde Marjolein even naar de stad dus dat bood mij de kans om een tijdelijk fietscomputertje te gaan halen. Mijn dure ”waterdichte” Garmin” heeft het namelijk begeven na mijn laatste rit.

Ik gooide Liewe in de zak op mijn buik en wandelde met ’m naar de fietsenboer. Hij vond het prachtig, nog nooit had ie de wereld buitenshuis vanuit dit perspectief kunnen aanschouwen. Hangend in de draagzak keek hij z’n ogen uit. Eenmaal binnen tussen de fietsen en wieler assocoires werd hij helemaal wild. Ik liet Liewe mijn nieuwe fietscomputer uitkiezen. Degene die hij langer als 3 seconden kon vasthouden ging het worden. Na het afrekenen hebben we vast naar zijn eerste racefietsje gekeken. Een fel blauwe gaat het worden, daar ging Liewe het hardst van zeveren.

Een uur heb ik staan kloten met de nieuwe aanwinst. Jezus wat hoop ik dat mijn Garmin het snel weer doet, mijn God wat een geëmmer met die draadjes! Eenmaal op weg voelde het eigenlijk als een bevrijding om zonder hartslagmeter te rijden. Sinds Martijn met overtrainingsverschijnselen thuis zit ben ik (besefte ik me nu) me heel erg gaan focussen op mijn hartslag, misschien wel iets te veel.

Ondanks dat het hard waaide (windkracht4-5) stond er een heerlijk lente zonnetje.  De lente is echt begonnen. Boeren zijn druk in de weer met zagen, ploegen en strontstooien op hun akkers, wandelaars bevolken massaal de heuvels, de eerste ’Ollanders’ zitten in Sippenaken al op het terras. En ik zie een vader zijn zoontje leren fietsen. Hoe lang zoe dat nog bij mij duren vraag ik me af. Al besef ik me ook meteen dat ik met mijn obsessie voor de fiets mijn zoontje niet in een Agassi-wurggreep mag sturen. Voor de mensen die het is ontgaan, Die moest als peuter, aan de keukentafel, met aan zijn armpjes vastgebonden ping-pong-badjes, balletjes naar zijn vader terug slaan. Hij mag, als hij het heel graag wil zelfs gaan Korfballen. Nou ja, dan moet ie het wel heel graag willen.

De laatste 15 kilometer waren erg zwaar, al liep de Cauberg beter als vorige week. Eenmaal thuis, snel onder de douche, Liewe moest immers weer aan de fles en de vrouw had het eten al klaar. Inmiddels is het zondag en was Kuurne-Brussel-Kuurne een waar genot. Samen met Liewe hebben we een prachtige finale gekeken…

Nee hoor, niks geen Agassi-syndroom.

Hij vindt het nu al mooi!