Koers van de Dag

Voor veel mensen is de Euregio een begrip dat is verzonnen door bestuurders. En na een klein beetje onderzoek valt me op dat er in Zuid-Limburg veel meer over gezegd en geschreven wordt dan aan de andere kant van onze landsgrenzen. Op zich ook logisch want waarom zouden Aachen en Luik zich meer op ’ons’ moeten richten. Aachen ligt immers dicht bij het economische hart van Duitsland. En Luik maakt een enorme opleving mee en richt zich duidelijk op haar hoofdstedelijke zuster. Daarbij kunnen ze ook overal dezelfde taal blijven spreken. Dit in tegenstelling tot de Euregionale gedachte. Zie je een Waal al Nederlands praten. Hij valt nog liever spontaan ter plekke dood!

Toch denk ik dat er muziek zit in de Euregionale gedachte. Alleen zal Zuid-Limburg iets harder op de trom moeten slaan om de buren wakker te schudden. En de slagen op de trom moeten niet alleen van bestuurders komen maar van jou en mij. Van de man met de pet, zo u wilt. Een Euregio heeft alleen kans van slagen als we van elkaar willen leren en elkaars gewoontes begrijpen. En het vergt hier en daar dus wat aanpassing.

Of je nu een Sjeng bent, een kolenschopper of een import Limbo zoals ik, alles begint bij jezelf. Hoe toegankelijk zijn we nu eigenlijk. Ik ben van mening dat we best eens wat vaker naar onze Zuider- en Oosterburen mogen kijken. Zo had ik dit weekend, op mijn wekelijkse rit, drie beklimmingen aangestipt. Ze deelden alle drie dezelfde eigenschappen: starten in de stad om vervolgens via weides of bossen te eindigen in onooglijk lelijke dorpjes. De laatste klim (Haute Folie) eindigde in Romsée. Eenmaal bovengekomen was ik totaal buiten adem en zat m’n hart in m’n strot. Ik stopte bij een ouderwets kruidenierswinkeltje en stapte een totaal andere wereld binnen. Het winkeltje werd gerund door twee overjarige hippies van het eerste uur. Ik werd als een God in Wallonië ontvangen. Tijd speelde hier geen rol.

Hetzelfde overkwam me enkele weken geleden ook bij een fietsenboer in Roetgen. Met een lekke band kwam ik er binnen gesjokt. Vroeg in mijn allerbeste Duits of ie nog binnenbandjes had, de mijne had ik thuis op de tafel laten liggen. Zonder blikken of blozen hing hij m’n racefiets in de beugels en binnen no time zat er een nieuwe binnenband in m’n achterwiel. Hij controleerde nog even of er geen rare bobbels in mijn wiel zaten en gaf nog ’n zwengel aan de versnellingen. Op het ritme van het getik van de ketting ratelde hij wat aan m’n derailleur en ik kon weer de deur uit. Ja ja, dit alles zonder eerst moeilijk in zijn agenda te kijken om vervolgens een diepe zucht te slaken dat dat toch echt niet meer ging lukken vandaag. Die klantvriendelijkheid moet je hier eens proberen te zoeken. Ik denk dat beide voorbeelden exemplarisch zijn. Wij zijn bovendien ook nog eens introverter dan aan de andere kant van de grens. We moeten dus naar buiten. De muziek voelen bij de buren.

De Euregio gaat leven als we werken aan onverwachte ontmoetingen. Eigenlijk zou er tegen de tijd dat Liewe een jaar of 18 is een Euregionale universiteit moeten zijn. Die universiteit staat in Henri-Chapelle. Dit is de plek waar deze hele regio bij elkaar komt. Rol je de berg af richting Oosten dan spreekt men er Duits. Rol je richting Noorden spreekt men er Nederlands en naar het Westen is het Frans wat de klok slaat. Op die universiteit wordt er dan ook in drie talen les gegeven en een van de hoofdvakken is muziek.

Zover is het nog lang niet en dus pleit ik vanuit mijn luie stoel voor gratis treinkaartjes van en naar Aachen en Luik en een gratis Euregionaal popfestival op de plek van de toekomstige Universiteit. Er moet namelijk iets te halen zijn. Een klein duwtje in de rug naar een levendige regio waar economische en technische groei ontstaat, simpelweg omdat we elkaars ritme verstaan.
Muziek kent immers geen taalbarrière!