Koers van de Dag

Misschien ken je ze wel. Het zijn spuuglelijke dingen. Handig zijn ze wel! Waar ik het over heb zijn van die slabbetjes voor baby’s waar een opvangbakje aan vastzit. Zo’n lelijk plastic ding dat je bij de kleine om z’n nek hangt als ie moet eten. Morst de kleine het één en ander? Geen ramp, het ligt in het bakje. Je schept het eruit en stopt het weer in het snaveltje of je bewaart het voor ’n volgend maaltje.

Liewe heeft sinds kort ook zo’n ding. De eerste keer dat ik er eentje zag, was bij z’n nichtje Fenna. Toen dacht ik nog: ’wat is dat voor ’n debiel ding? Dat hang je je kind toch niet om? Da’s iets voor de Josti-band; toch niet voor je bloedeigen kind. Da kan toch nie!’ Maar ja… daar zat ik dan, op het terras van ons ruim bemeten chalet op de camping van mijn broer in het Zuid-Franse Castellane, Liewe eten te geven. Met zo’n achterlijk bakje om z’n nek. Die kleine smurf van ons eet tegenwoordig als of z’n leven er vanaf hangt. En dus valt er wel eens wat naast. Dat ligt dan lekker handig in z’n bakkie, te wachten om er weer uitgelepeld te worden.

Voor mezelf vorige week had ik ’n menu met drie cols van de buitencategorie samengesteld. Dat wil zeggen, het stond op de kaart. 125 kilometer en 3300 hoogtemeters, verdeeld over drie gangen. Col des Champs, Col de Cayolle en Col de Allos. Mijn vader – als ’ploegleider’ – en ik begonnen aan het voorgerecht. Vanuit Colmars werden, over een veredeld geitenpad, in 12 kilometers ruim 840 hoogtemeters overwonnen. Dit bleek een pittige maar niet te versmaden eerste gang. De klim was onregelmatig, soms erg steil, maar zeker goed te doen. De afdaling was bonkig maar prachtig. En schrokken de marmotten nu van mijn rode wapperende windjack? Nee, ze doken weg omdat er iemand van de familie Kuijl als ’n volleerd rallycoureur naar beneden kwam gejakkerd. Bij elke haarspeldbocht die ik naderde, hoorde ik mijn vaders auto eerst afremmen op de motor, dan werd met veel herrie en gepiep het anker uit het raam geflikkerd om zo op tijd afgeremd te zijn om de bocht te halen en vervolgens vol gas naar de volgende bocht te stuiven. Alles in een poging om eerder beneden te zijn dan z’n zoon op z’n witte racefietske. De ploegleiderswagen moet immers altijd dicht in de buurt van de ’ontsnapte renner’ blijven.

We genoten – net als vorig jaar op de Ventoux – beiden van de geweldige ’plate du jour’. Ik op de fiets, hij in de ’volgwagen’. Mijn pa is er een van weinig woorden. Maar als ie ergens van geniet, dan zie je het aan z’n houding, loopt ie met ’n hupje en heeft ie ’n constante een grijns op z’n gezicht. Bergen vindt ie fascinerend en als hij vroeger geen succesvol zakenman was geworden, dan was ie wel taxichauffeur geweest. Als hoofdgerecht stond ons Col de Cayolle te wachten. De 20 kilometer klimmen naar de 2350 meter hoge top begon makkelijk. De benen waren goed vandaag. Ik moest me echt rustig houden. Ik had het profiel nog in m’n achterhoofd en wist dat het bovenin nog wel lastig kon worden, met hele stroken van 10% en meer. De vele haarspeldbochten kropen vanuit het dal omhoog zoals heerlijke Tagliatelle uit een mooi bordje goudeerlijke Italiaanse pasta. Boven op de top hagelde het. Even verderop viel zelfs sneeuw, of was dit de Parmezaan die mijn bord haarspeldjes van een extra dimensie kwam voorzien? Mijn vader gaf me m’n jasje en helm weer aan: ’Wie ’t eerst beneden is!’

Na ruim 80 kilometer, net voor wat de laatste en derde klim (Col de Allos) van de dag had moeten worden, kneep ik in de remmen. Mijn benen waren nog lang niet moe maar de tijd begon te dringen. ’Vaders, dit toetje is voor de volgende keer’, zei ik. ’Hoezo?!’ zei hij, ‘deze rij je toch ook nog wel even op?’ Tjsa, eigenlijk was dat wel de bedoeling. Maar goed, ik was hier niet alleen. Het was al half zes in de middag en we moesten nog terug naar de camping. Er bleef nog wat liggen in het slabbetje. De ’Allos’ fiets ik volgend jaar wel op. En als Bob er dan wel bij is en we niet te veel morsen, dan pakken we Cime de la Bonette ook nog even mee!

Eenmaal onder onze zéér riante douche – met de kraan in m’n hol en m’n wang tegen de glazen deur – bedacht ik me dat het op kantoor ook wel eens een goed idee zou zijn om het ’opvangslabbetje’ te introduceren. Nu blijven goede ideeën die het net niet haalden of gemaakt werk voor verloren pitches te vaak ergens onder in de vriezer liggen. Beter zou het zijn om, na ze gemorst te hebben, het bakje leeg te schrapen en ze opnieuw ergens als sterrengerecht op te dienen.

In de aanbieding!
Gebiedspromotieconcept voor een aan het water gelegen, te ontwikkelen woonwijk.
Wie schept ’m uit het bakje?

Na een week vol hectiek, herrie, gebrul en geblèr, reden we met z’n drieën in de richting van Genève. De berichtgeving omtrent het weer gaven de laatste tijd weinig goeds aan, dus we maakten ons op voor een natte en koude week in Evian les Bains. ‘Ach, dan gaan we wel binnen dvd’s kijken’, zeiden we in de auto nog tegen elkaar. Niets bleek echter minder waar. Blijkbaar hadden we de zon aan onze Imperial geknoopt, want even nadat we aankwamen, braken voorzichtig de eerste zonnestralen door het wolkendek.

Sommigen van jullie vragen zich natuurlijk af: ‘waarom ’Evian les Bains’? Dat is toch een heel suf dorp aan een heel groot meer in de bergen? Daar kom je toch alleen als je poten volledig bedekt zijn met spataderen of als je je voortbeweegt op Nike Air Jezus met hoog opgetrokken sokken en een bermuda die je tot net onder je kin hebt vastgesnoerd?’ Yep, dat dorp. Daar waren we zojuist aan gekomen, in ons ruime appartement in een klein complex met een even zo klein zwembad. Voor ons geen animatieteams, geen gesjouw met rollen pleepapier, niks geen winkeltje met Nederlandse pauperkranten of Hollandse knakworsten. En al helemaal geen leuke Nederlandse buren die graag een praatje maken als je met je soepogen een kopje koffie probeert te drinken en gelijktijdig aan je ochtenderectie staat te krabben. Nope, voor ons geen polonaise tijdens de vakantie… Wij waren voor deze week op zoek naar een relaxte week met z’n drieën. En dat ik er een tochtje op de fiets kon maken naar Touraankomstplaats Avoriaz was een mooi extraatje.

Gelukkig voor ons bleek de brede lach die de kleine surfgod voorbije week standaard op zijn gezicht had, ook in Evian ongewijzigd. Na een weekje wennen aan een groot zwembad in Les Mazes kwam Liewe nu helemaal los. Elke dag kon het in het zwembad steeds een beetje doller. Als we nog een week hadden bijgeboekt, dan had ie deze week, langs de rand van het zwembad vanuit zo’n hoge stoel in zijn rode surfshort zitten knipogen naar alle leuke meisjes. Om vervolgens van zijn twee meter hoge badmeesterstoel het bad in te duiken met een atletische salto met dubbele schroef. Over aandacht van meisjes heeft ie nu al niet te klagen, trouwens. Al mag ie wel wat selectiever zijn qua leeftijd. Ik moet Liewe nog leren dat alles wat ouder is dan z’n eigen moeder niet interessant is. Papa vindt het namelijk niet erg interessant om een hoogbejaarde taart met drie tanden te moeten uitleggen dat de kleine surfgod z’n gouden lokken niet van zijn vader heeft, maar van z’n moeder.

De vaste fietsliefhebbers die hier regelmatig langskomen zal al dat gezinsgereutel waarschijnlijk een biet wezen. Die willen weten hoe zwaar of makkelijk de klim naar Avoriaz was. Ik fietste drie dagen voor de Tour de France er zou aankomen al naar boven. Toen stonden de eerste campers al klaar om hun helden die bewuste zondag naar boven te juichen. Voor mij geen juichend volk, ik moest genoegen nemen met het gerinkel van de vele koeienbellen vanuit de velden langs de weg naar boven. O ja, of de klim makkelijk of zwaar was? Nou, wie Lance Armstong heeft zien lijden, weet genoeg. Oké, eerlijk is eerlijk, hij is die zondag net voor de Col de Joux Verte onderuit gegaan en had daardoor last van z’n rug. Mietje! Maar goed, hij is prof en ik ben een pummel.

Al met al kan ik dus zeggen dat de tank weer vol zit. We gaan dus volgende week weer vol aan de bak om in Leiden een mooi stuk gebiedspromotie neer te zetten, een paar bedrijven te voorzien van een frisse huisstijl. Wie weet vind ik zelfs de tijd om eindelijk aan een concept voor een kookboek te werken. Aan een gebrek aan energie zal het niet liggen.

De eerste week van onze vakantie zit erop. De week hiervoor was het op kantoor zo hectisch en druk dat ik er niet aan toe ben gekomen om een nieuwe post te schrijven. Het is niet zo dat er geen voer voor nieuwe teksten was en geen goede foto en er is ook gewoon een tochtje met de fiets gemaakt. Ik had gewoon niet de rust om ervoor te gaan zitten. Ik wilde mijn werk goed overdragen vóór ik met vakantie zou gaan.

Enfin; het was vrijdagochtend elf uur, de fiets stond goed vastgesnoerd op het dak van de auto en we konden vertrekken richting Zuid-Frankrijk. Yep, ik ben een heuse burgerlul geworden. Een Renault Mégane met een fiets erop, vrouw en kind d’r in, zonneschermen tegen de ramen, TomTom geïnstalleerd, 3FM op de radio en een Appie-Heintas op de achterbank met blikjes, drop en broodjes kaas. Je zou zeggen: het enige wat nog mist in mijn nieuwe burgermansbestaan is een sleurhut op de trekhaak. Wel nu beste lezertjes… die gaat er ook never nooit niet komen. En wel om de volgende redenen: a. je gaat toch niet met dertig per uur achter Luik de eerste de beste helling omhoog tuffen als je weet dat iedereen die je achter je hebt zitten, je helemaal verrot zit te schelden? Nee, zonder gekheid. Je gaat toch niet op vakantie om in je eigen meegenomen huis van drie vierkante meter te gaan zitten poepen op een toilet waar je met je linkerwang tegen de deur aan geplakt zit als je je kont wilt afvegen? En b. ik heb geen trekhaak.

De heenreis voorliep zeer voorspoedig. Liewe zat als een keizer in zijn Maxi-Cosi. Hij vermaakte zich prima met zijn speeltjes en trainde voortdurend zijn fonkelnieuwe tandjes met een bijtring of landkaart die hij op de een of andere manier had weten te bemachtigen. En als hij daar geen zin meer in had… Nou, dan sliep hij. Heerlijk rustig tuften we de 1100 kilometers weg. We waren dus onderweg naar het dorpje Les Mazes. Er was een villa gehuurd die ruimte zou bieden aan acht volwassenen (voor zover je sommige van hen volwassen kunt noemen) en zes kleine relschoppers. Een paar weken ervoor troffen we elkaar bij Yuri en Paola thuis, op de verjaardag van Janne. We zaten daar zo met vrienden en vriendinnen bij elkaar en hadden het over de aanstaande vakantie. Iedereen was chronisch moe en toe aan een week totale rust. Beetje hangen aan het zwembad, beetje barbeknoeien, beetje wijn en pils tikken en voor de rest gewoon lekker bakken onder de grote gele knoepert aan een strak blauwe hemel.

Denkfout! Niet dat er geen lekker zonnetje aan een verder blauwe hemel stond. En ook het zwembad lag er prachtig bij. Bier en wijn waren ook genoeg voorhanden. Maar wanneer konden we er aan beginnen? Waarschijnlijk nadat de laatste van alle smurfen op één oor zou liggen. Al na drie uur aanwezigheid werd ik bijna dol van de chaos om me heen. In de ene hoek van de tuin lag een baby om melk te schreeuwen, in een andere hoek had ’n ander haar luier vol gescheten. In het zwembad probeerde de ene peuter de andere z’n ogen uit te steken met een waterkanon. Terwijl de derde wat olie op het vuur gooide door vanaf de kant emmertjes te gooien. En Liewe? Liewe hield zijn moeder lekker bezig, want het werd stilaan tijd voor een middagdutje en dat liet meneer duidelijk merken. ‘Iemand een biertje?’ riep ik. ‘Nheuuu… nog ff niet”’ was het collectieve antwoord. ’s Avonds bij de bbq zei ik dat ik wel even moest resetten. Even de verwachtingen van het begrip vakantie bijstellen. ‘Wat had je dan gedacht?’, zei een aantal al wat meer ervaren ouders. Tsja, wat had ik dan verwacht? Nou, in ieder geval niet dit. Dat vakantie als nieuwbakken vader anders zou zijn, dat wist ik wel. Maar zo anders…

Al met al heb ik drie dagen moeten wennen. Wennen aan het idee dat alles een ander ritme heeft en dat je, in bepaalde mate, niet zo maar kan doen en laten waar je zelf zin in hebt. Die derde dag van onze vakantie ben ik maar eens een stukje gaan rijden op de racefiets. In 60 kilometer heb ik me onder de brandende zon helemaal aan gort gereden. Ondanks de betere bakoventemperaturen en een paar pittige klimmetjes, kwam ik uiteindelijk toch terug met 28,1 gemiddeld op de teller. Ik had me weten te resetten. Dat moment kwam toen ik Sauve binnen reed. Daarvoor was ik mezelf aan het afbeulen. Maar in dit middeleeuwse dorpje zaten de mensen heerlijk relaxed onder de eeuwenoude platanen te genieten van hun wijntje. Het was echt zo’n idyllisch Frans plaatje uit de Boursinreclame. Oude mannetjes, spelende kinderen, stokbrood, wijn, riviertje, in de verte wat bergen en cipressen langs de weg die naar de top zou leiden. Toen ik de foto maakte op het bruggetje het dorp uit richting de doorgaande weg, besefte ik me dat ik me niet moest storen aan de chaos om me heen, maar hem moest absorberen.

De resterende dagen was ik Mees (3) z’n grootste vriend. Voor hem was ik de ’SuperJorgSpeedBoot’, de man die hem metershoog, met opblaasboot en al, de lucht in smeet, zodat hij een tel later met een grote plons ermee in het zwembad belandde. Liewe transformeerde van kleine directeur tot een jonge surfgod. In zijn rode zwemshort was hij de hele week de koning van het zwembad. Tot zijn standaarduitrusting hoorde een geel klein schepje en een grote grijns op z’n gezicht, waarbij hij de hele tijd trots z’n eerste twee hazentandjes showde.

Al met al heb ik dus deze eerste week een hoop geleerd van al die kleine kabouters. In de chaos die ze zelf veroorzaken, weten ze zich altijd te concentreren op één ding en zich daar volledig op toe te leggen. Zou ik me op mijn werk ook kunnen resetten op de momenten dat het te hectisch of te veel wordt? Als ADHD’er zou het me helpen om het mooie van chaos in te kunnen zien en het te gebruiken om me te focussen of me tot nieuwe inzichten te laten komen. Over twee weken gaan we het zien. Eerst een biertje!