Koers van de Dag

De afgelopen maand was het één en al ellende. Nou, qua gezondheid dan en ook dat is natuurlijk relatief. Mijn persoonlijke ellende zat ’m vooral in het feit dat ik al drie weken met pijn in m’n strot rondliep, een fikse griep te verduren had en dat alles vergezeld van een kop vol groene bagger. Ik had me al diverse malen ziek, zwak en misselijk bij de huisarts gemeld en slikte Ibuprofen alsof het Smarties waren. In de week voor Carnaval voelde ik me zo beroerd dat ik zelfs drie dagen in m’n nest heb liggen stinken. Die vrijdagavond voor carnaval belde Niels (vriend uit Bels) met de vraag of er nog plannen waren om ons – net als vorig jaar – weer een stevig stuk in de kraag te gaan zuipen. Enigzins aarzelend en met enige tegenzin gaf ik ’m een bevestigend antwoord. Gooide nog twee Ibuprofen in m’n mond en stapte op de fiets richting stad. Vijf uurtjes later, knetterlam en vier sigaretjes verder (en ik rook al drie jaar niet meer) lag ik in m’n bed. Draaiend als een mallemolen probeerde ik me te focussen op ’n klein lichtpuntje dat van buiten in onze slaapkamer scheen en hoopte zo snel in slaap te vallen zonder nog ’n keer te moeten opstaan om nog eens gezellig over m’n nek te gaan. Jezus wat was ik weer eens lekker brak!

Biep, Biep. Berichtje van Martijn. ”De plannen zijn veranderd, rondje doen? 75km/900hm? Vanmiddag rond tweeën vertrek?” Prima, smste ik terug. Enkele uren later zat ik met m’n brakke kop vol snot en nog een vleugje griep onder de leden op de fiets. Er werden 75 rustige kilometers weggetrapt. In de twee opvolgende dagen trapte ik er zo nog 130 weg en daarmee ook mijn eeuwig lijkende verkoudheid en het laatste restje griep. Om de vinger aan de pols te houden wat mijn gesteldheid betreft lette ik onderweg netjes op de hartslagmeter. Nooit boven omslagpunt was het devies.

Afgelopen weekend wilde ik weer ’n 100+ kilometerrit maken. Weer lekker op ’t gemak. Bij vertrek bleek mijn fietscomputer echter te zijn overleden. Heel fijn, nog geen drie jaar geleden gekocht voor net geen driehonderd schamele euro’s en nu al naar de klote. En hoe hield ik nu m’n hartslag in de gaten? Nou… niet! Puur op gevoel. En zo gleden zondag 103 kilometers en dik 1500 hoogtemeters onder de wieltjes door. Nergens forceren, nergens in het rood en dus nergens in de problemen. Al zag m’n stuur er behoorlijk naakt uit en had ik geen knopjes om aan te pielen onderweg, ik miste het eerlijk gezegd niet. Het voelde haast als een bevrijding. Lekker relaxed, lekker freewheelen.

Dat is volgens mij ook precies zoals Liewe zich moet voelen en hoe hij de wereld beleeft nu hij zich er steeds bewuster in beweegt. De kleine baas is nu een maand of zestien oud en kijkt de hele dag glunderend uit z’n ogen. Compleet onbezonnen, geen stress, nooit ‘in ’t rood’ en nooit gepiel met cijfertjes. Het enige waar hij zich druk over maakt is of z’n eten op tijd naar binnen wordt geschoven, of z’n konijn nog naast ’m in bed ligt en of z’n Duploblokken morgenvroeg nog op elkaar passen. Daarbij; papa en mama zijn er toch om ’n vinger aan de pols te houden.

Al met al kwam ik er dus op de fiets achter dat we met z’n allen een stel overdreven controlfreaks aan het worden zijn. De één iets meer dan de ander, maar met de huidige technieken kun je alles en iedereen volgen, analyseren en dus ook manipuleren. Menigeen is bang wat te missen en menigeen is bang, als zijn of haar naam niet te googelen valt,eigenlijk niet te bestaan. Met ’n iPhone, BlackBerry, iPad of gewoon met je laptopje ben je in staat alles te volgen wat er is gebeurd en/of staat te gebeuren. Met Twitter, Facebook, LinkedIn, Digg en wat al niet meer kun je ook nog laten weten wat je er van vond. Tot de dag van vandaag vond ik het allemaal bere-interessant. Juist tot de dag van vandaag.

Meer en meer ben ik me gaan realiseren dat het eigenlijk geen zak uitmaakt of ik nu vind – en nu maak ik waarschijnlijk geen vrienden – dat op LinkedIn bijvoorbeeld, de ‘We are Maastricht-Region’ groep ook ‘We are Maastricht Region’ blijft heten? Lekker belangrijk! Als je het aantal reacties ziet op zo’n non-discussie, dan vraag je je wel eens af of sommige lieden nog wel echt aan het werk zijn. Zijn ze wellicht bang niet meer gezien te worden? Zijn mensen soms bang dat hun bestaansrecht ophoudt als ze zich online niet gedragen als een ADHD-er met faalangst? Natuurlijk zie ik absoluut de meerwaarde van de mogelijkheid tot online discussiëren maar waar houdt het op? Wanneer laat je de boel de boel en laat je het lekker lopen? Ik ga het maar eens proberen. Even geen stress meer, even geen gedoe…

Lekker even digitaal dood.
Zonder pols en zonder vinger!

Ik woon nu alweer drieëneenhalf jaar in Maastricht. Na een gewenningsperiode van ’n jaar of twee kan ik nu wel volmondig zeggen dat het hier uitermate prettig wonen is. We wonen in een huis dat past als een jas en over de buurt valt niet te klagen. De wijk staat bekend als zeer plezierig, oudere mensen verhuizen naar de bejaardensoos om daar lekker verder te kienen en de huizen die ze achterlaten worden gekocht door jonge tweeverdieners. Ofwel er wordt niet alleen aan grondige verbouwingen geklust, maar vooral ook aan gezinsuitbreiding. Dat betekent dus dat onze buurt een fikse bijdrage levert aan de strijd tegen’de krimp`. `De krimp’ is alweer enige tijd het gespreksonderwerp van de dag hier in de regio. Jammer alleen dat Maastricht (nog) wat slapjes acteert.

Zo hadden we dit weekend hier vlak bij de mogelijkheid om te gaan kijken naar een spektakel van wereldformaat. Ik heb het over de Red Bull Crashed Ice Championships. In Maastricht kwam een aantal maanden geleden de vraag binnen of de stad het evenement wilde hosten. Als locatie had men de St. Pieter in gedachte. Jezus, wat een kans! Zie je het al voor je…

- Stadion speaker AAN –
Ladies and gentlemen. Hereby we present the worlds toughest athletes. They will battle on icy arena’s in world famous cities as Quebec, Moscow, Munich and Maastricht.
- Stadion speaker UIT –

Maar helaas… Niks Maastricht.
Dat kan toch niet!
Nee joh; da’s toch niet Sjiek en Sjoen!

Ja, mensen het is het echt waar. Maastricht vond het fijner dat dit circus z’n tenten in het volgende dorp zou opzetten. Waarschijnlijk was de veiligheid van de Heuvellandse Renkip of de Meestrichter Woelrat in het gedrang? En zo zag ’Loret aan de Cauberg’ zijn kansen schoon om een evenement van wereldklasse binnen te harken. Ik zeg het je; welke ontzettende dropstaaf laat zo’n kans om aansluiting te krijgen bij de jeugd nu lopen? Wie o wie is die figuur met een voorliefde voor de rollator die niet in de gaten heeft dat Maastricht aan alle kanten voorbij wordt gestreefd als het gaat om zo’n beetje alles door de buren Heerlen, Luik en Hasselt. Nee, in Maastricht laten we het het liefst zo als het al jaren is. Nog een paar jaar en echt alles wat nu in Liewe’s leeftijdscategorie zit, rent van verveling de stad uit, om er ook nooit meer terug te keren. Bang voor al die Grijze Grobbebollen die de stad totaal hebben overgenomen.

Net zo langzaam als Maastricht reageert op alles wat speelt op een beetje ’hippig’ cultureel gebied, zo langzaam ging het afgelopen zondag op de fiets. Bij de altijd aanwezige Nordic walkers op de Camerig wapperden de stokken uit hun handen. Kinderwagens sloegen om en de schapen op de Gulpenerberg waaiden uit hun wintervacht. Op diezelfde heuvel ’moest’ ik zonodig tegen windkracht 6 naar boven harken. Ik geloof dat de teller nog niet boven de 9 per uur is uitgekomen. Maar goed, daar staat tegenover dat ik in de afdaling van de Camerig – waar je normaal 50 a 60 haalt – nu met gemak met dik bij de 70 Vijlen in kachelde. Dikke pret!

Om trouwens nog even terug te keren naar waar ik deze week mee ben begonnen. In Heerlen moeten ze nu ook wel pret hebben. Afgezien van een iets te duur uitgevallen website, snappen ze ’het’ in Heerlen wel. Heerlen heeft de opdoemende krimp weten te stoppen door vol in te zetten op de toekomst. Begrijp me goed. Ik heb echt geen hoge pet op van Heerlen, het is nu niet bepaald een mooie stad maar ik zie wel dat ze in Parkstad aansluiting hebben gevonden met de mensen waar het in de toekomst om draait. In Heerlen is gewoon echt wat te doen. Over een jaar of wat kan ik met Liewe allerlei leuke dingen doen in Heerlen. Zo hosten ze er jaarlijks het International Breakdance Event, ze hebben met de Nieuwe Nor een goed pop-podium en het Glaspaleis snapt ook dat er meer is dan Rembrandt of Bér.

Mij is echt de mening toegedaan dat het toekomstige ’Bejaarden Walhalla’ genoodzaakt is zich te realiseren dat inzetten op hoogwaardige cultuur, innovatie en kennis, meer inhoud dan TEFAF en Meestrichter Staar. Kijk bijvoorbeeld naar Eindhoven met festivals van formaat als zoals ”Strp” waar juist de verbinding met de toekomst wordt gemaakt op een hoogwaardige maar toegankelijke manier. Okay ik ben ’al’ 36 jaar oud maar ben nog echt niet toe aan een brommobiel en dus zou het fijn zijn als ik het gevoel zou kunnen hebben in een stad te wonen waar men aansluiting met het hedendaagse culturele aanbod probeert te houden. Nu zijn er tal van mooie initiatieven zoals bijvoorbeeld Pecha-Kucha en de Kunsttour maar ik heb nu niet echt het idee dat dit wordt gedragen door het stadsbestuur. Er mag wat meer met visie geïnvesteerd worden in de toekomst. Investeren in leuke, energieke dingen.

Daar hoort wat mij betreft dus ook de Red Bull Crashed Ice bij.
Of houden we het bij Magisch Maastricht?

Na zaterdagavond een feestje te hebben gehad viel het opstaan zwaar. Liewe was ’geparkeerd’ bij opa en oma, dus werd – sinds lange tijd – weer eens uitgeslapen. Rond elf uur had ik me eindelijk uit bed weten te hijsen en mezelf onder de douche gestationeerd. Na daar de ’soep’ uit m’n ogen te hebben gewreven werd het toch echt tijd om op de fiets te stappen. Eigenlijk had ik niet zo veel zin vandaag. Maar goed, ik was deze week al genoeg lui geweest en die volgevreten kerstpens moest er toch echt af!

Ik had me voorgenomen om even op en neer naar Luik te rijden, onderweg twee of drie molshopen mee te pikken en dan op ’t gemakkie terug te fietsen. Ergens bij Rijckholt raakte ik met een medefietser aan de praat over de net overleden Peter Post. Van Post kwamen we op een lijst met namen die veel voor het wielrennen hadden betekend. Helden van weleer passeerden de revue; Bartali, Bobet, Merckx, Anquetil, Coppi; noem ze maar op. We sloten af met de lijst ‘Mannen met Kloten’; niet bang om ’ns wat te proberen. Onder hen ook de Mapei-ploeg; met mannen als Tafi, Knaven en natuurlijk Museeuw. En verhip, wat kwam ik ’n kilometer of twintig later tegen? Één heus Mapei-mannetje! Ik schat ’m een jaar of zeventig, in één van de lelijkste shirtjes ooit door ’n ploeg gedragen (op Superconfex na dan). Met een rustige maar gelijkmatige cadans was ook hij onderweg naar Luik. Ik haalde ’m in om ’n foto te maken. Vlak voor m’n neus – net toen ik de ontspanner indrukte – zei hij:”bon tricot”. Hij doelde natuurlijk op m’n Peugeot-trui waar met name Merckx vele koersen in had weten te winnen. Ik lachte en riep ’m na: “Courage”! Om met zo’n lelijke trui rond te rijden moet je wel kloten hebben.

Ach, ’ballen hebben’ is niet voor iedereen weggelegd. Iets ’met’ ballen hebben is trouwens heel wat anders. Zo heeft Liewe sinds deze week een voorliefde voor ’bitterballen’. Hij is zeker niet van de ’Van Dobbens’. Die bevatten te veel stukjes,  Dat moet de Directeur niet. Liewe heeft ze ‘t liefst opengesneden en al iets afgekoeld, puur natuur, zonder mosterd! Vorige week zondag lieten we ’m voor de grap eens proeven. Onder het mom ’kijken of ie ze nu wéér lust’ bestelden we afgelopen woensdag weer ’n portie. De ober had ze nog niet op tafel staan en meneer zat al als een hongerig vogeltje – met z’n mond wagenwijd open in de lucht – te krijsen om zo’n klein knapperig bruin bolletje.

Het zou trouwens goed zijn voor Maastricht om ook eens kloten te tonen. Zo is er een hele discussie gaande over de kwaliteit van het aanbod tijdens Magisch Maastricht. De één vindt het ’n uit de klauwen gegroeide kermis, de ander vindt het be-re-ge-zellig. Ieder z’n meug, maar mijn inziens zou het goed zijn om wat selectiever in het aanbod te zijn bij dit soort evenementen. Maastricht zou het heft in eigen handen moeten nemen,  kiezen voor een totaalconcept en dit tot uitvoering brengen. We (als stad en regio) zijn hier in de running voor Culturele Hoofdstad 2018. Hoe krijg je het dan in je botte harses om gedurende de kerstperiode in allerhande kingsize kerststallen de meest verschrikkelijke bagger te verkopen? Organiseer liever iets wat aansluit bij waar je als stad voor staat. ‘Hoogwaardig, innovatief, creatief en cultureel’ lees je in allerlei uitingen. Doe dat dan, zo moeilijk is het niet! Maak je als stad vooral niet afhankelijk van diverse clubjes. Bepaal zelf je doelstellingen, dan bepaal je ook zelf je middelen.

Heb ballen!

p.s.
Omdat roepen vanaf de zijlijn altijd lekker makkelijk is, geef ik ook vast een voorzet. Als je al iets met stalletjes wilt doen, zorg dan in ieder geval dat je lokale, duurzame producten verkoopt. Dit in tegenstelling tot de in Verweggistan geproduceerde nep-Gucci zonnebrillen. Mensen komen echt niet voor die meuk. Mensen komen voor de sfeer. Voor beleving!

Er zijn van die tijden dat je nergens aan toe komt, tenminste zo lijkt het. Eigenlijk kan ik alleen maar zeggen dat ik juist aan heel veel zaken ben toegekomen, behalve aan het schrijven van een leuk en pakkend stuk voor mijn blog. Waar ik me dan wel mee bezig heb gehouden? Een storyboard uitgewerkt voor een productintroductie van Sabic, een gemeente begeleid naar een nieuwe huisstijl en hiervoor een aantal presentaties gegeven in de avonduren. Verder nog een conceptje uit de mouw geschud voor een gebiedspromotietraject in Utrecht en wat art-directie op een fotografieklus. O ja… tussentijds ook nog gezorgd dat m’n vader – die zo nodig na z’n pensioen toch weer voor zichzelf wilde gaan beginnen – met een nette huisstijl op pad kan om klanten te veroveren.

Allemaal leuk en aardig dat werken, maar het kost verdomme wel een hoop vrije tijd. Dit betekent niet dat er geen tijd is om onderweg ergens een mooie plaat te schieten in het Limburgse landschap. En al helemaal niet dat er geen tijd is voor Liewe. De ’kleine beer’ groeit echt als kool en wordt zich steeds bewuster van z’n omgeving.

Daarom besloot Marjolein deze week een dagje vrij te pakken om samen te genieten van de laatste heerlijk zonnige septemberdag. De website van L1 beloofde dat het woensdag 22 graden zou gaan worden. Die belofte werd waargemaakt: woensdag werd een stralende dag. Met 23 graden was het zelfs zomers warm. ’s Ochtends vroeg mochten Liewe en ik eerst aantreden voor de tweewekelijkse zwemles. Eenmaal thuis gekomen snel een fruithap erin en naar bed om ’s middags uitgeslapen op de fiets te kunnen zitten.

2 uur later zaten we op de fiets. Ik op m’n racer en Marjolein en Liewe op de stadsfiets. Daar gingen we. 23 kilometer vanuit Maastricht via het Savelsbos naar Eijsden en langs de Maas weer terug. Daar waar Liewe normaal nog geen 3 minuten op z’n kont kan zitten, zat hij nu – vanaf de eerste minuut – echt te genieten. Alles houdt hij in de gaten. Zijn ogen schieten – als ’n bezetene – van links naar rechts in z’n oogkassen. Na een uurtje of wat had hij zoveel ’input’ gehad dat ie over het stuur van Marjolein in slaap viel. Eenmaal thuis aangekomen trokken we ’m aan z’n jas uit ’t stoeltje. Zonder een kik te geven kon hij zo z’n bed weer in. Rozig van de laatste zomerse dag en alle indrukken van onderweg.

Na dit zo geschreven te hebben kom ik erachter dat ’druk’ maar een relatief begrip is. Tuurlijk ben ik erg druk met werk, vrienden, het papa zijn en wat allemaal niet meer. Afgelopen woensdag had ik eigenlijk ook nog het een en ander voor m’n werk willen doen omdat er veel op mijn bord lag. De beslissing om het niet te doen is een hele goede geweest. Door die prachtige dag is de drukte uit mijn hoofd als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik ben ervan overtuigd dat de dagen erna productiever zijn geweest dan wanneer ik op de woensdag toch achter m’n laptop was gekropen.