Koers van de Dag

Aangezien de lente nu echt is begonnen weet Marjolein dat daarmee ook de fietskoorts weer in alle hevigheid is losgebarsten. Elke week is er wel ergens een koers. Natuurlijk eerst in ’Bels’ met alle klassiekers in Vlaanderen, om dan kortstondig in Frankrijk en bij ons de grens over te komen voor – respectievelijk – de Hel van het Noorden en de Amstel Gold Race. Zijn die twee gereden, dan wordt het tijd voor de- in mijn ogen – twee mooiste koersen van het seizoen. Voor de Waalse Pijl neem ik zelfs vrij als het moet. Niet dat het koersverloop altijd even mooi is, maar de omgeving waar het zich afspeelt is ongeëvenaard. Zoals ik al eerder heb aangeven ( filmpje ) heb ik iets met contrasten. En juist Luik Bastenaken Luik en Le Fleche Wallon zijn koersen van weinig nuance. Gewoon afslikken zoals het wordt opgediend. Niet janken… gewoon happen!

Dit motto geldt dus ook voor de zondagmiddagen. Als het koers is, is er geen tijd voor Bumba, Plop, Teletubbies of Eigen Huis en Tuin op televisie. Met een Jupiler in de hand wordt gekeken naar de koers, punt. Marjolein is er intussen wel aan gewend, Liewe allesbehalve. Die verveelt zich stierlijk en loopt dus zo veel mogelijk voor het beeld langs of smijt met Duplo-blokken naar m’n hoofd, hopend op wat onverdeelde aandacht. Ik zet ’m dan vervolgens in de ’negeerstand’. En dat pikt ie niet! En dat zal ik weten ook. Hij moet hebben gedacht ‘jij mij in de negeerstand’, dan ik jou!” En dus zit ik nu elke zondagavond vol met voorgekauwd eten op m’n gezicht. Bij elke hap die ik wil geven slaat hij, óf de lepel uit m’n handen, óf hij spuugt het hele spul ’return to sender’. Zodoende sta ik mijn wenkbrauwen te ontdoen van lauwe macaroni, of voor de spiegel vissticks uit m’n haar te plukken. En meneer, meneer vermaakt zich kostelijk. Met een dikke grijns zit ie me keer op keer gewoon uit te lachen?!

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat dit niet alleen gebeurt tijdens dagen dat er iets met fietsen op TV is. Eigenlijk is het zo dat we druk bezig zijn om meneer te laten eten wat de pot schaft. Alleen is meneer het er nog niet zo mee eens. Inmiddels zijn we zover dat we ons afvragen of we het varkenshaasje met brie en Provinciaalse aardappeltjes uit de oven ook in de blender moeten kiepen en het dan volgens het aloude ’trechter met slang’ -recept moeten laten afglijden? Of zou het helpen als we een infuusje aanleggen?

Zo’n infuusje zou trouwens afgelopen zondag bij sommige deelnemers van de eerste toertocht van dit seizoen ook geen overbodige luxe zijn geweest. Dit weekend werd niet alleen de Hoogmis in Vlaanderen gereden. Nee, wij – de mindere goden – reden de Hel van het Mergelland. Voor het eerst in zijn bestaan ook georganiseerd als toertocht. Daags na de profs mocht het ‘pleps’ over het zelfde parcours bollen.

Een ’Hel’ zou het worden. De eerste uurtjes in prachtige zonneschijn gevolgd door bakken met zeiknatte, vieze, koude regen. Ik reed met wat mensen van ANDI-druk en onze ontwerpcollega’s uit Maastricht van Zuiderlicht. Martijn en Paul besloten al vrij snel op eigen tempo te rijden en kwamen dus zonder al te veel moeite over de finish. Anders was het – ondanks de oudewijvenafstand die we reden – met Sjef. Sjef kwam goed mee tot aan de twee-na-laatste klim. Daar stond hij totaal geparkeerd, evenals als bij ‘Le Waides” welke als laatste klim van de dag een mooie finale. Toen ie boven kwam zei ik tegen ’m: ”Ik had je gewaarschuwd!” Ach, zei Ron… ”Je moet het tot je nemen zoals het komt; gewoon even slikken en weer doorgaan”. De laatste kilometers heeft Sjef ‘lekker’ aan het elastiek gehangen. Michel Wuyts zou zeggen ‘hij zit tussen z’n kader geplooid!’ Moe maar voldaan stapte Sjef in Eijsden van z’n fiets. Hopend op ’n infuusje hersteldrank.

Om terug te komen op datgene waar ik mee begon: Mijn liefde voor de Waalse koersen komt eigenlijk door het decor. Het decor van de rauwe stad en de lieflijke schoonheid van het Luikse achterland. Ik ben van mening dat die contrasten waardevol zijn voor Maastricht Culturele Hoofdstad 2018. Misschien komt het omdat ik een buitenstaander ben, maar als ik in, en om Luik vertoef, dan voelt het authentiek. Luik en achterland versterken elkaar. Na jaren van verval staat de regio daar letterlijk en figuurlijk in bloei. De Waalse overheid stampt her en der projecten uit de grond, met als doel het verrijken van de toekomst met een groot historisch besef. Alleen al de manier waarop ze het prachtige station Guillemins hebben ingepast in de context van de stad is noemenswaardig. Lezend op de website van Maasticht 2018 over wat de plannen zijn om de titel in de wacht te slepen, kan ik alleen maar hopen op dat ze de contrasten van de diverse deelnemende regio’s weten te waarborgen. Maastricht is geen Luik, net als Sittard geen Aachen is; laat staan dat je Eijsden-Margraten kunt vergelijken met Eupen. Maak het niet tot ’n eenheidsworst. Dat slikt te makkelijk af. Soms moet het ook even pijn doen. Want als het pijn doet; dan moet je maar wat beter je best doen.

Bon Appetit!

Ik woon nu alweer drieëneenhalf jaar in Maastricht. Na een gewenningsperiode van ’n jaar of twee kan ik nu wel volmondig zeggen dat het hier uitermate prettig wonen is. We wonen in een huis dat past als een jas en over de buurt valt niet te klagen. De wijk staat bekend als zeer plezierig, oudere mensen verhuizen naar de bejaardensoos om daar lekker verder te kienen en de huizen die ze achterlaten worden gekocht door jonge tweeverdieners. Ofwel er wordt niet alleen aan grondige verbouwingen geklust, maar vooral ook aan gezinsuitbreiding. Dat betekent dus dat onze buurt een fikse bijdrage levert aan de strijd tegen’de krimp`. `De krimp’ is alweer enige tijd het gespreksonderwerp van de dag hier in de regio. Jammer alleen dat Maastricht (nog) wat slapjes acteert.

Zo hadden we dit weekend hier vlak bij de mogelijkheid om te gaan kijken naar een spektakel van wereldformaat. Ik heb het over de Red Bull Crashed Ice Championships. In Maastricht kwam een aantal maanden geleden de vraag binnen of de stad het evenement wilde hosten. Als locatie had men de St. Pieter in gedachte. Jezus, wat een kans! Zie je het al voor je…

- Stadion speaker AAN –
Ladies and gentlemen. Hereby we present the worlds toughest athletes. They will battle on icy arena’s in world famous cities as Quebec, Moscow, Munich and Maastricht.
- Stadion speaker UIT –

Maar helaas… Niks Maastricht.
Dat kan toch niet!
Nee joh; da’s toch niet Sjiek en Sjoen!

Ja, mensen het is het echt waar. Maastricht vond het fijner dat dit circus z’n tenten in het volgende dorp zou opzetten. Waarschijnlijk was de veiligheid van de Heuvellandse Renkip of de Meestrichter Woelrat in het gedrang? En zo zag ’Loret aan de Cauberg’ zijn kansen schoon om een evenement van wereldklasse binnen te harken. Ik zeg het je; welke ontzettende dropstaaf laat zo’n kans om aansluiting te krijgen bij de jeugd nu lopen? Wie o wie is die figuur met een voorliefde voor de rollator die niet in de gaten heeft dat Maastricht aan alle kanten voorbij wordt gestreefd als het gaat om zo’n beetje alles door de buren Heerlen, Luik en Hasselt. Nee, in Maastricht laten we het het liefst zo als het al jaren is. Nog een paar jaar en echt alles wat nu in Liewe’s leeftijdscategorie zit, rent van verveling de stad uit, om er ook nooit meer terug te keren. Bang voor al die Grijze Grobbebollen die de stad totaal hebben overgenomen.

Net zo langzaam als Maastricht reageert op alles wat speelt op een beetje ’hippig’ cultureel gebied, zo langzaam ging het afgelopen zondag op de fiets. Bij de altijd aanwezige Nordic walkers op de Camerig wapperden de stokken uit hun handen. Kinderwagens sloegen om en de schapen op de Gulpenerberg waaiden uit hun wintervacht. Op diezelfde heuvel ’moest’ ik zonodig tegen windkracht 6 naar boven harken. Ik geloof dat de teller nog niet boven de 9 per uur is uitgekomen. Maar goed, daar staat tegenover dat ik in de afdaling van de Camerig – waar je normaal 50 a 60 haalt – nu met gemak met dik bij de 70 Vijlen in kachelde. Dikke pret!

Om trouwens nog even terug te keren naar waar ik deze week mee ben begonnen. In Heerlen moeten ze nu ook wel pret hebben. Afgezien van een iets te duur uitgevallen website, snappen ze ’het’ in Heerlen wel. Heerlen heeft de opdoemende krimp weten te stoppen door vol in te zetten op de toekomst. Begrijp me goed. Ik heb echt geen hoge pet op van Heerlen, het is nu niet bepaald een mooie stad maar ik zie wel dat ze in Parkstad aansluiting hebben gevonden met de mensen waar het in de toekomst om draait. In Heerlen is gewoon echt wat te doen. Over een jaar of wat kan ik met Liewe allerlei leuke dingen doen in Heerlen. Zo hosten ze er jaarlijks het International Breakdance Event, ze hebben met de Nieuwe Nor een goed pop-podium en het Glaspaleis snapt ook dat er meer is dan Rembrandt of Bér.

Mij is echt de mening toegedaan dat het toekomstige ’Bejaarden Walhalla’ genoodzaakt is zich te realiseren dat inzetten op hoogwaardige cultuur, innovatie en kennis, meer inhoud dan TEFAF en Meestrichter Staar. Kijk bijvoorbeeld naar Eindhoven met festivals van formaat als zoals ”Strp” waar juist de verbinding met de toekomst wordt gemaakt op een hoogwaardige maar toegankelijke manier. Okay ik ben ’al’ 36 jaar oud maar ben nog echt niet toe aan een brommobiel en dus zou het fijn zijn als ik het gevoel zou kunnen hebben in een stad te wonen waar men aansluiting met het hedendaagse culturele aanbod probeert te houden. Nu zijn er tal van mooie initiatieven zoals bijvoorbeeld Pecha-Kucha en de Kunsttour maar ik heb nu niet echt het idee dat dit wordt gedragen door het stadsbestuur. Er mag wat meer met visie geïnvesteerd worden in de toekomst. Investeren in leuke, energieke dingen.

Daar hoort wat mij betreft dus ook de Red Bull Crashed Ice bij.
Of houden we het bij Magisch Maastricht?

Gut och gut, wat is het toch erg allemaal. Kijk ’m daar nou staan die Tom Egberts. Meneer toucheert jaarlijks ’n tonnetje of drie aan belastingcentjes met een beetje mekkeren over voetbal. O, kijk. Ook ’t meiske van BNN schreeuwt gezellig mee. Sophie harkt waarschijnlijk ook wel ’n Balkenendenorm aan gemeenschapsgelden bij elkaar. Dat doet ze bij de publieke. Daar praat ze over Spuiten en Slikken maar het is klaarblijkelijk niet genoeg. Ze schreeuwt zo hard in de camera dat het d’r dun door de broek loopt. Kijk, ik snap het hogere doel van de ’Schreeuw om Cultuur’ ook wel, maar dit is wel een erg slechte uiting om de aandacht te vestigen op een breder publiek probleem. Er zijn namelijk wel meer mensen met ’n budgettair probleem.

Voor je ’t weet hebben ook de provincies een YouTube-kanaal geopend. Het kanaal heet ’de schreeuw om eten’! Hoofdrolspelers zijn een handvol rijksambtenaren, gedeputeerden en aanverwante notoire dikbuiken. Want ook bij de overheid moet het mes erin. Hoe moet dat dan met al die leuke etentjes met vage relaties in het buitenland op kosten van jouw en mijn belastingcentjes? Waar moeten ze nu toch die bonnetjes inleveren? Als ik de overheidsmensen zou mogen adviseren, dan zou mijn advies het volgende zijn. Ga eens ’n vak leren of zo! Vormgever, psycholoog, violist of voor mijn part danser bij Scapino. Lekker met zo’n strakke maillot om je noten achter lieve fragiele meisjes aan huppen. Maar goed, dat ter zijde.

Kijk, Jan Kooiman (ook uit het schreeuwfilmpje) is eigenlijk balletdanser, maar verdient nu zijn centjes bij de commerciële als presentator en soapie. Jan heeft het recht om te schreeuwen. Hij weet dat dansers heel hard moeten bikkelen voor een hongerloontje. Jammer alleen dat Jan op deze manier moet laten blijken dat cultuur echt nodig is. Ik ben van mening dat er betere manieren zijn om aan te tonen dat het niet echt handig is om grof in de culturele sector te snijden. Ik denk dat het beter is om het publiek aan te tonen wat er gebeurt als je het kloppend hart uit de samenleving snijdt. Je moet het publiek laten inzien dat veel in onze wereld zijn oorsprong kent in de culturele sector. Vertel een verhaal waar mensen zich mee kunnen vereenzelvigen.

Thuis doen Marjolein en ik het in het klein ook. Het werkt wonderbaarlijk goed. Ik kan wel tegen die kleine dondersteen gaan staan brullen dat ie niet in de Sanseveria mag gaan hangen. Maar het maakt niet echt indruk. Hij lacht me – zo lijkt het – vierkant uit. Inmiddels ben ik er achter dat – als ie weer op weg is naar de bewuste bloempot – ik beter naar ’m toe kan gaan en hem – een soort – van streng aankijk (eigenlijk kan ik m’n lach niet houden). Liewe hoort me dan al aankomen en kijkt me dan semi-onschuldig aan, maar hij voelt nattigheid! Ik vertel ’n dan dat als ie het waagt in de plant te duiken, meneer nooit meer op z’n brandweerauto tegen de deuren mag rijden.

Dus schreeuwmensen… Zet liever op zaterdag een slot op het Bonnefanten met de tekst erbij; ’wat Maxime niet snapt, snapt u vast ook niet!’. Of sluit de rolluiken van de plaatselijke bieb met de tekst ’jammer maar helaas… Mark heeft de boeken verkocht’. Of nog beter… een hek om de muziekschool met de mededeling dat het pand door Geert is gevorderd om het tot politbureau om te dopen. Van één Wibi Soerjadi hebben we al genoeg hoofdpijn!

Stop dus met kansloos geschreeuw en ga een verhaal vertellen.
Misschien luistert er wel iemand!

Voor de fietsers onder de lezers… Omdat het gister eindelijk eens droog was ben ik met wat omwegen maar eens naar Aachen getrapt. Eenmaal buiten vertelde de ijzige wind dat er ’n strenge winter op komst is. Onderweg rook het naar pas gekapt dennenhout, en net over de grens kwamen braadworsten me tegemoet. Het rook naar wintersport. Ik hoop toch dat ik alleen op wintersport sneeuw zal zien. Zo niet, moet ik Marjolein vertellen dat ik een Tacx ga kopen om op zolder tegen de virtuele Mont Ventoux op te fietsen. Maar de zolder… die schreeuwt om een opknapbeurt.

Vandaag fietsten Martijn en ik weer eens samen een rondje. De laatste keer was alweer met Koninginnendag geweest. De oplettende lezer weet dat Martijn herstellend is van overtrainingsperikelen. We hadden een niet al te dol rondje uitgekozen. Ongeveer 75 kilometer en 700 hoogtemeters. Dit was voor mij ook meer dan voldoende. Ik had nog stramme poten van vorige week en wilde het vandaag eigenlijk wel lekker rustig aan doen.  Zo gezegd, zo gedaan.

We trapten via de Bemelerberg richting Gulpen om zo via Pesaken en Beutenaken naar de Loorberg te fietsen. Opeens hoorde ik achter me een hoop gerammel en geratel. Gevolgd door de opmerking ‘ja… kapot!’ In een flits keek ik om en zag Martijns ketting tussen z’n spaken wapperen. Gevolgd door een waanbeeld van Martijn die hard op z’n plaat ging. Tanden kwijt, zijn vel uitgesmeerd over drie meter asfalt en een uitstekend kuitbeen. Kut zeg. Het zal je maar gebeuren om negen uur ‘s ochtends in ‘the middle of nowhere’. Gelukkig bleef het bij een waanbeeld. Niets aan de hand. Kettinkje er weer op, vieze hand afvegen aan de brandnetels; au au au, en gaan.

Toch moest ik later terugdenken aan wat Martijn me had gevraagd in combinatie met het woord ‘kapot’. Vlak voor de bewuste ketting-actie vroeg Martijn naar de tijd dat ik in Rotterdam woonde ten tijde van de LPF en diens winst in de gemeenteraadsverkiezingen. En wat dit voor effect had voor dat stad. Ik besef me nu pas dat de stad, kort daarna, behoorlijk uit z’n doen was. Culturele projecten werden stop gezet, onder het mom ‘als de man met de pet het niet begrijpt, dan steken we er geen geld in’. En van wat ooit het beste clubcircuit van Nederland was, bleef ook al snel niets meer over. Het werd een stuk grimmiger op straat, de verharding sloeg genadeloos om zich heen.

Staat Nederland hetzelfde te wachten? Is Nederland ook kapot? Zal het zo zijn dat, als Geert gaat meeregeren, alles wat Henk en Ingrid niet begrijpen maar opgedoekt moet worden? Geert is namelijk de grootste winnaar van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen.  Ik zou daarom tegen Geert willen zeggen. Alle ballen op kunst en kennis, juist nu! Aan kennis alleen heb je naar mijn idee niet zoveel. Innovatie wordt pas gevonden als je kennis creatief gaat gebruiken. Pas dan kom je tot nieuwe inzichten. Daarbij dragen kunst en cultuur bij aan het verruimen van gedachten. En dat is misschien nog wel het hardst nodig bij Henk en Ingrid.

Neem nu Liewe. Zijn kleine grijze massa wordt nog niet gehinderd door vooroordelen of andere blokades. Alle kennis die hij opdoet, stelt hem in staat nieuwe wegen te bewandelen. Dat wandelen neemt ie trouwens iets te letterlijk. De kleine directeur is net pas begonnen aan zijn eerste potjes gepureerde lasagne of zalm met aardappelen en boontjes, en meneer wil al lopen. Elke gelegenheid grijpt hij aan om te gaan staan. En als ie staat dan wil hij natuurlijk ook lopen. Hij weet nog niet eens wat kruipen is… laat staan lopen. Mafkees! Liewes hersens zijn dus zeker niet kapot. Laten we hopen dat hij de kans krijgt om, samen met de kinderen van Henk en Ingrid, de hersens goed te laten kraken en zich op een vindingrijke manier in te zetten voor zijn generatie en de generaties die komen gaan. Zodat ook zijn zoon later de lasagne in z’n gezicht kan spetteren als hij wil aangeven dat er genoeg in zijn snavel zit.

O ja… Saillant detail aan diezelfde verkiezingsuitslag is wáár de PVV het meeste aantal stemmen heeft gekregen: op plekken waar nagenoeg geen buitenlander te vinden is. En dat is nu juist het punt waarover de PVV het hardste schreeuwt. Toch leuk om te zien dat mensen uit de kleinste dorpen, die nog nooit een stap in een stad als Rotterdam hebben gezet, denken dat ook zij last hebben van de ‘grotestedenproblematiek’.