Koers van de Dag

Afgelopen weekend heb ik weer aan den lijve ondervonden dat figuren op –vaak fel gekleurde – fietsjes met ’n raar krom stuur een behoorlijk groot ego hebben. Ik was dit weekend namelijk op pad met oud-collega Pieter. Pieter is een echte polderboy. Pieter zat met vrouw en koter een weekend in Maastricht en dan moet er natuurlijk wat over heuvels en door dalen gefietst worden. Aangezien het heuvelland tijdens Hemelvaart overspoeld wordt Keverclubjes, Nordic Walk-roedels en kuddes Spartamet-trappers, kozen we zaterdag voor de Ardennen. Ondanks dat de Waalse Pijl was gecanceld besloten we toch naar Spa te gaan en daar op eigen houtje het grootste deel van het parcours te volgen.

Iedereen die wel eens de Waalse Pijl heeft gereden weet dat je als tweede klim al de beruchte Côte de la Redoute krjgt voorgeschoteld. Mocht je tot aan de voet van de klim nog niet weten hoe het is gesteld met de vorm van de dag, dan kom je er halverwege de klim wel achter. Voor me reden twee kerels, of beter gezegd; voor me kropen twee – ietwat corpulente – heren tegen het steile asfalt omhoog. Bij het voorbijgaan zei nummer twee: ”Nou, nou… ja hoor; doe maar net alsof het makkelijk is”. Ik antwoordde dat dat toch wel tegenviel en dat er nog genoeg op het programma stond om hier al de gaskraan open te trekken. Blijkbaar had mijn antwoord een deuk in meneer’s ego veroorzaakt want ’n half uurtje later kwamen we ze weer tegen. Pieter en ik hadden al weer twee forse klimmen achter de rug en bij het opdraaien van de weg tussen Remouchamps en Stoumont kwamen we ze weer tegen. In de verte had ik de twee dikbuiken al gespot en zag dat ze aanzetten om ons bij te halen.

Al briezend en blazend kwamen de heren langszij. ”Nu gaat het niet meer zo vlot hè,” hijgde er eentje. “Ja, en?” was mijn verbaasde antwoord. Terwijl ze uit het zicht verdwenen bedacht ik me dat de twee heren met geen mogelijkheid nog een klim hadden gedaan. Anders reden ze hier nu niet. Waarom ga je dan zoveel moeite doen om twee malloten voorbij te steken die de hele dag heuveltje op- en affietsen? Alleen maar om je veel te dure fiets te showen en te laten merken dat je ook best hard – op het vlakke – kan fietsen. Who the fuck cares! Hortend en stotend zagen we ze langzaam uit het zicht verdwijnen. Pieter en ik draaiden de volgende klim op. De andere twee volgden wederom het vlakke. Is ook een keuze?!

Deze week is ook de PROVADA in de RAI. Men noemt het dé vastgoedbeurs van Nederland. Aangezien wij als bureau redelijk dik in de vastgoedcommunicatie zitten hebben wij daar natuurlijk ook wat te zoeken. Iedereen die de PROVADA bezocht heeft, heeft kunnen zien dat men in Nederland nog steeds denkt dat betere tijden gaan herleven in vastgoedland. Ik sla een en ander met verbazing gade. Waarom? Nou, omdat ik recent vooral word geconfronteerd met de massale leegstand in Nederland. Volgens de laatste cijfers staat er in Nederland alleen aan kantoor- en bedrijfspanden zo’n 6.800.000 m² al jaren stof te happen. Met de leegstand in woonruimtes komen we al snel op 7,5 miljoen m². Lezend en kijkend over de PROVADA snap ik ondertussen dat mijn gespaarde pensioencentjes langzaam maar zeker als sneeuw voor de zon verdwijnen. Er is bij een aantal mensen echt al wel een lichtje gaan branden. Zij zien dat het zo niet verder kan en willen graag aan de slag met herontwikkeling van oude bebouwing. Maar iets houdt hen tegen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het enige wat hen tegenhoudt de grote ego’s zijn van de ontwikkelaars die niet kijken naar wat de markt vraagt. Nee joh, ben je gek… er moet snel en makkelijk gescoord worden. Ach ja… da’s ook een keuze, niet waar?!

Gelukkig kunnen wij het ego van onze kleine baas nog sturen. En ik kan je zeggen daar zijn we ook behoorlijk druk mee. Voor Liewe is nu de fase aangebroken dat hij vindt dat ie alles zelf moet kunnen. Bijvoorbeeld avondeten. Tot voor kort was het avondeten altijd eenzelfde ritueel. Zitten in je stoel, plastic slabber om, giechel open en laaien maar. Da’s nu dus een heel ander verhaal. Meneer heeft ’n ego hoog te houden. Meneer moet ’t zo nodig zelf doen. Als we zeggen dat we gaan eten en je wilt ’m in z’n stoel zetten, werpt ie zich op de grond en mompelt iets in de trant van ‘zelf doen!’ Eenmaal zelf in z’n stoel geklauterd wil ie ook zelf z’n slapper om doen. Hij krijgt z’n bordje voorgeschoteld om vervolgens met z’n vorkje beginnen te prikken. Da’s ook het moment waarop het ’feest’ begint. Soms steekt ie z’n vork zo ver in z’n mond dat ie zit te kokhalzen en soms zit ie zo druk te prikken dat alles zo van z’n bordje afschiet. En dan; dan is z’n ego gebroken. Dan wordt ie giftig! Op dat moment proberen wij ’m uit te leggen dat het allemaal niet zo erg is. Maar ja, begrijpen doet hij het niet. Het enige wat Liewe dan kan doen, is z’n gekrenkte ego botvieren op z’n doperwtjes. Weg moeten ze; rotzakken!

Ik ga nog maar wat doperwten uit het tapijt pulken; en dat is geen keuze!

Eet smakelijk.

Fietsers lijken verdacht veel op baby’s. Trek je bij de laatste hun speen uit de snavel, dan kijken ze alsof ze net hun hele luier hebben vol geknetterd om het vervolgens op een onophoudelijk krijsen te zetten. Pak bij de eerstgenoemde groep de fiets af en ze staan te kijken alsof er een moord is begaan om vervolgens in totale paniek uit te barsten, omdat ze radeloos zijn over wat dan te doen op de zater- of zondagochtend. Wat beide groepen ook gemeen hebben, is de aanwezigheid van een grote mate van sociale cohesie.

Het zal mij namelijk een biet wezen, of je nu curry uit je poriën zweet, kroeshaar hebt of voor een feestje een schaap slacht. Als het harder waait dan windkracht 5 ben ik blij met iedereen die me uit de wind houdt. En andersom krijg je van mij zonder tegensputteren een binnenbandje. Ik weet, uit ervaring hoe het is als je in de winter, langs de kant van de weg, zit te blauwbekken. Lekker in de stromende regen een bandje proberen te plakken. Lukt ook erg goed als je je stijfbevroren tengels, trillend uit je handschoenen trekt en dan het dopje van het tubetje Simson probeert te pielen!

Hetzelfde geldt voor Liewe. Hem maakt het echt geen reet uit wie hem laat waggelen in z’n wipper op de crèche. Of dat nu die kleine met blonde krullen is, of die smurf die nog naar shoarma uit z’n bekkie stinkt of die andere die door van die guitige spleetogen tuurt. Het zal hem roesten! En donderdag was het weer zo ver. Ik had de eer om Liewe op te halen van de opvang. Daar zat ie dan. Als een koning in z’n zetel met daarachter die kleine blonde met die krullen. Die moest zorgen dat de wipper ook daadwerkelijk werd gewipperd.

Na dit tafereel te hebben aanschouwd, ben ik ervan overtuigd. De weg naar wereldvrede ligt in de handen van de pedalerende mensch. Ach, wellicht is alles omvattende vrede wel erg ver gezocht en moeten we het wat dichter bij huis houden. Voor de Belgen stel ik voor dat ze massaal op de fiets gaan zitten, in de wipper mag trouwens ook. Dan komt het vast goed met jullie nieuwe verkiezingen. Maar voor hier in de regio neem ik Culturele Hoofdstad 2018. Hierover wordt in de regio al lang en erg veel ge-ouwehoerd door allerlei belangrijke en semi-belangrijke mensen. Maar terwijl men hier druk doende is met het welbekende politieke ellebogenwerk, hebben ze in Utrecht de eerste zichtbare projecten al lopen.

Ik denk dat het eigenlijk allemaal draait om het durven delen van elkaars belangen. Als fietser weet je dat, als je niet op tijd eet en drinkt, je de man met de hamer tegenkomt. Dus als iemand je vraagt om een reep of ’n banaan, dan sta je die, mits de finale al niet is begonnen, gewoon af. Ik opper dus hierbij het voorstel dat de betrokkenen uit Heerlen, Maastricht, Aken en Sittard eens een middagje op de fiets springen. Een middag sociale kleefkracht, dat moet mijns inziens het uitgangspunt zijn. Wedden dat Maastricht Culturele Hoofdstad 2018 dan een overweldigend succes wordt. Met in de finale een geweldige creatieve en financiële boost voor de regio!

p.s. Hierbij nog een subliem idee voor 2018.

Het moest een rondje worden van 115 kilometer met 1400 hoogtemeters, maar al bij Noorbeek zat ik achterstevoren op mijn stalen ros. In Ducrout-termen staat dat gelijk aan ’met het hol open zitten’. Dat staat dan weer gelijk aan: met het snot voor de ogen domweg doortrappen.

De wind stond sinds mijn vertrek continu vol in de snufferd. Het waaide harder dan het de voorbije weken had gedaan. Ik opper dan ook een nieuwe naam voor het plateau bij Noorbeek: Plateau Plusieurs Vent mag het daar voortaan heten. Normaal klap ik in de afdaling van de Plank naar St. Maartens Voeren met 60 tot 70 aan het uur naar beneden. Nu moest ik bijtrappen om überhaupt nog boven de 45 te blijven.

Fietsen leek vandaag wel erg veel op werken. Het kost ook veel vrije tijd. Daarbij, de laatste maanden lijkt het wel of er iemand in den lande heeft geroepen ’wilt u iets van een bureau, schrijf dan gewoon een pitch uit’. Al is het maar voor een andere kleur in je logo. Ik geloof dat we ons de laatste maanden hebben vast gebeten in een pitch of 10. Je werkt je het snot voor de ogen. Strategie, commmunicatieplan, design… alles moet uit de kast. Voor minder doen ze het niet meer. Laatst kwam ik met 8 A0 foams ergens binnenwandelen en nog zaten ze me aan te kijken of ze wilden zeggen ’is dat alles?’ Hun ogen net zo groot van verbazing als die van Liewe deze week toen ik z’n eerste joekel (voor hem dan) van een zetpil naar binnen wurmde.

Want ook hij heeft het snot voor z’n ogen. Alleen dan in de meest letterlijke zin. ’s Morgensvroeg lijkt het wel of Klaas Vaak de voorraad groene prut voor een heel jaar in z’n ogen heeft uitgestort. Hij krijgt, zonder hulp van zijn vader of moeder, z’n oogleden nog niet eens van elkaar. Strontziek is de kleine directeur.

Op zich begint het er wel op te lijken dat ’je het snot voor de ogen werken’ zeker geen windeieren legt. We hebben namelijk ook een aantal pitches gewonnen, onder andere voor de gebiedspromotie voor Leiden Noord, Waalfront Nijmegen en Zijdebalen Utrecht. Ook met Liewe gaat het alweer een stuk beter. Door zijn fikse verkoudheid is ie weer een stukje weerbaarder geworden. Tja… en bij z’n vader. Al die uren training en bandjes plakken in de stromende regen, op een verlaten stoeprandje in de Walloonse Ardennen op winderige ochtenden als deze, zijn hopelijk ook niet voor niets. Ik ga over anderhalve maand gewoon de Waalse Pijl uitfietsen tegen een gemiddelde van 26 p/u.