Koers van de Dag

Al vier weken achter elkaar stond ik elk weekend bijna huilend door het raam naar buiten te staren. Gek werd ik d’r van; altijd maar die witte prut op straat. Sneeuw is leuk, maar toch echt alleen als het onder m’n snowboard zit! Tijdens elke week die weer voorbij ging, voelde ik mijn pens ’n centimeter groeien. Ik heb ook serieus op het punt gestaan om zo’n binnentrainer te kopen. Het beeld van mezelf hijgend in ’n spandex broekje al fietsend voor een beeldscherm – met daarop een virtuele Alpe d’Huez of la Marmotte – weerhoudt me echter van het kopen van zo’n ding. Jammer voor meneer Tacx, maar binnen fietsen is toch (nog) echt niets voor mij. Ik wacht wel op mijn kans.

Die kans kreeg ik na een rustige nieuwjaarsnacht bij vrienden in Den Bosch. ’s Ochtends keek ik wederom uit het raam. Tot mijn blijde verbazing was de dooi ingevallen en de meeste sneeuw wel verdwenen. Ik trok m’n pakkie aan, vulde een bidon met kokend water, pompte mijn bandjes op en stak een krentenbol in m’n snavel. Weg was ik. De eerste rit van het nieuwe jaar. Oei, wat was het koud! En; oei, waar wat was mijn conditie achteruit gehold in vier weken niets doen.

Afgelopen zondag maakte ik gelijk de tweede rit van het jaar. Eventjes naar Luik en terug; hier en daar een pukkel meepakkend voor de broodnodige krachttraining. Na ruim 600 hoogtemeters in krap 60 km vond ik het wel genoeg voor de tweede rit van het jaar. Bijna thuis, hoor ik achter me: pfffffffff. Shit. Lek! Tsja, daar stond ik dus. Probeer maar eens, al klappertandend, met stijf bevroren jatten een bandje te verwisselen. ’n half uur en een heel scheldwoordenboek verder kon ik mijn weg weer vervolgen. En ja hoor, nog geen 800 meter verder, weer lek. Dikke lul d’r mee; dacht ik. Nog 7 kilometer doorploegen en dan sta ik prinsje heerlijk onder de hete douche. Volgende week ’n nieuwe ronde met nieuwe banden.

Qua werk hoop ik dat we de koers van afgelopen jaar kunnen door zetten. We hebben gewerkt aan mooie, spraakmakende en leuke projecten. Onder andere de huisstijl voor Eijsden-Margraten, een landelijk communicatie- en beursconcept voor Bouwfonds en een mooi verhaal met dito uitvoering voor Sabic. Voor de laatst genoemde zijn we druk bezig met een animatie voor de lancering van een aantal nieuwe producten. Heel spannend, maar geweldig om aan te werken. Voor mezelf in het bijzonder omdat ik aan de basis mocht staan van deze projecten. Het is erg inspirerend om te zien dat de strategie die je hebt opgezet ook werkt in de uitvoering. En als kers op de taart die 2010 heet, kwam de vraag van stichting Zuid-Limburg Regiobranding of ik wilde meewerken aan een filmportret. Nou, graag.

Ook ik zie namelijk wel in, dat als we het hier in het Zuiden uitdagend, leuk, inspirerend en aantrekkelijk willen houden, je moet investeren in de toekomst. Dus werk ik daar graag aan mee. Ik hoop dat ik naast mijn portretfilmpje nog ergens een bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van een Zuid-Limburg waar de toekomst niet bestaat uit krimp maar uit groei. Hoe weet ik nog niet, maar ik zie wel kansen. Ik hoop dat meer mensen die gaan ontdekken.

Liewe heeft zijn nieuwe kansen deels al ontdekt. De kleine baas heeft in de gaten gekregen dat lopen ook betekent dat je je uit de voeten kunt maken wanneer je iets hebt gedaan dat eigenlijk niet mag. Het baasje maakt er zelfs een spelletje van. Je ziet ’m denken… Als ik nu eens aan die grote plant trek, dan komt vast iemand me pakken om me op m’n donder te geven?

Haha papa, te laat… sukkel!
Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

De foto van deze week is trouwens 2 weken geleden gemaakt door Philip Driessen en hoort bij het filmportret zoals te zien op de website van Zuid-Limburg branding. Philip, vanaf hier hartelijk dank voor de mooie serie! We spreken elkaar snel weer.

Vroeger was ik er wel van. De laatste tijd niet meer. Nu ben ik meer van ’lang en goed’ in plaats van ’kort en snel’. Dit geldt voor zowel mijn werk als voor de wekelijkse rit op zaterdag of zondag. Ik wil hier niet mee zeggen dat kort en snel niet meer voldoet. In tegendeel soms is het juist wenselijk; net als afgelopen zondag. Ik had weinig tijd dus zei Marjolein: ”Nou hup… maar wel snel!”

Ik spring dus op de fiets om in goed drie uur terug te keren. We hadden immers genoeg voor te bereiden voor morgen. Morgen gaan we elkaar namelijk het ’ja-woord’ geven. Maar ook de teringbende van gisteren moest nog worden opgeruimd. Gisteren vierde Liewe namelijk zijn eerste kinderfeestje. Maar om het kort te houden schrijf ik daar volgende week wel wat over. Nu heb ik haast. Weinig tijd ook om een goed stuk te schrijven.

Fijn was het vluggertje van vandaag wel. Effe snel op en neer naar Aubel en terug. Lekker effectief nog 800 hoogtemeters meepakken om toch de benen een beetje pijn te doen.

Als je het woord klimaat ziet staan denk je in eerste instantie meestal aan het weer. Deze week staat mijn blog in het teken van verschillende soorten klimaat. Sommige lezers hebben met meerdere van doen, anderen met maar één of twee. Laat dit je niet ervan weerhouden om toch het hele artikel te lezen…

1. Fiets klimaat
Een tijdje terug schreef ik al dat sommige inwoners van Zuid-Limburg een diepgewortelde haat tegen mensen op twee wielen in kleurrijke strakke spandex-pakjes koesteren. Althans, dat beeld werd hier en daar in de media geschetst. Afgelopen week heb ik aan den lijve ondervonden dat het ook echt zo is. Tijdens een beklimming van het Gieveld (Belgische zijde Loorberg) werd ik pardoes aangereden door een nogal onguur uitziend type. Ik reed in de binnenbocht netjes langs de kant toen de boerenlul in zijn bestelbus de bocht afsneed in de afdaling. Voor hij me raakte keek hij me recht in de ogen. Alsof hij wilde zeggen: ’Ik ga jou dood rijden!’ Ik maakte net op tijd een hupje naar rechts en kreeg alsnog zijn spiegel vol op m’n bovenarm. Nu zijn ze geloof ik van plan om hier de toerversie van de Amstel Gold Race uit te pijlen. Maar of dat nu zo’n goed plan is met al die agressieve proleten. Tijdens die bewuste toerversie in april is een ietwat ongeduldige randdebiel vol op een groepje fietsers ingereden. Fijne boel! Nee, dan toch beter fietsen in het nabijgelegen Waalse land. Zondag kruiste ik de Ronde van België drie maal. In elk dorp waar de koers passeerde werd ik gegroet door het plaatselijk volk en de altijd even vriendelijke vrijwilligers. Zij waren onder het genot van een goed glas bier in afwachting van hun helden op de fiets. Ik voelde me er één van.

2. Het politieke klimaat
Dat is niet veel beter dan bovenstaand klimaat. De oneliners van de diverse lijsttrekkers vliegen je om de oren, maar ze zeggen niks. Zo zout heb ik het nog nooit gegeten. Eerst was het met z’n allen op Geert. Toen en masse hakken op Cohen. En nu doet iedereen zijn best om zonnebankkoning Rutte kapot te maken. Sluwe vos Bakellende ontloopt de dans vooralsnog. Allemaal leuk en aardig, maar ondertussen heb ik nog niemand duidelijk stelling horen nemen. Ja, Halsema en Roemer, maar die krijgen mijn stem nooit. De eerste is totaal niet geloofwaardig. Staat ze te roepen om een beter milieu, rijdt ze zelf in een gare Mercedes waarvan je op een kilometer afstand al spontaan een klaplong krijgt. En Roemer… Hij en zijn partijgenoten kunnen beter in het land van nummertje 12, 34 en 46 met een extra stokje saté gaan wonen. Sambal baaj? Ik opteer toch maar de piraterij-jongens. Kun je in ieder geval je dagelijkse portie muziek blijven downloaden.

3. Creatief klimaat
Hiermee gaat het in tegenstelling tot de eerste twee behoorlijk goed. Deze week is best het een en ander moois uit mijn handen gekomen. Leuk is ook de tegenstelling in klanten. Zo zat ik in het begin van de week een productcampagne uit te dokteren voor een nog niet nader te noemen multinational. Drie dagen later werkte ik aan een huisstijl voor een kleine zelfstandige die net op zijn eigen benen is gaan staan. Beide hebben een hoop ambities en zien dat graag vertaald in een goed en passend concept. Ook bij concullega’s zie ik mooie dingen verschijnen. Zou een slecht economisch klimaat creativiteit stimuleren? Omdat de budgetten kleiner zijn, omdat er vele kapers op de loer liggen?

4. Het meteorologisch klimaat
Nog belabberder dan één en twee bij elkaar opgeteld. Man, man, man; ik denk dat we dit jaar welgeteld 6 mooie dagen hebben gehad. Vandaag (zondag 30 mei) had ik besloten om een fikse ronde te rijden als voorbereiding op de La Chouffe Classic van aankomend weekend. Dom, dom, dom! Wie stapt er nu op de fiets als het Pinkpop is? Met Pinkpop is er namelijk altijd één dag waarop het met bakken uit de lucht komt. Ik stapte op rond half elf, het miezerde een beetje en de buienrader gaf niets onheilspellends aan. Ik vertrok richting Tilff, met de wind (3 tot 4) vol in de snufferd, om een paar mooie lange klimmen te doen en dan terug te rijden met de wind in de rug. Fout! Ik waande me vandaag in de Giro en reed zeker niet in het roze. Wel brak – net als in de zevende etappe van de Giro – de hemel volledig open. En ook ik reed, klappertandend als Vinokourov, over ’n soort Strada Bianchi tegen pijnlijke percentages omhoog. Alleen was ik gewoon in Bels, op Waals asfalt. Althans, soms zag ik tussen het losse grind iets wat ooit asfalt was geweest. Bois de Olne heette het hier. Ik was goed en wel aan de terugreis begonnen toen de wind draaide. Godverdomme. Wéér tegen en nu waaide het echt hard. Als de hagel al geen pijn deed, dan waren het wel de takken die van de bomen zo in mijn giechel waaide. En dan zeggen ze dat de aarde opwarmt… Nou, het is dit jaar gemiddeld 6 graden kouder! Nog even en Liewe groeit op in een heuse ijstijd. Voor hem geen fiets maar een snowboard of een arrenslee met rendieren. Waar blijft de zomer? Ik wil met de kleine directeur buiten spelen. Hem het gras tussen zijn kleine teentjes laten voelen in plaats van dikke druppels regen in zijn ogen!

Je vraagt je nu natuurlijk af: krijgen we geen smeuïge analyse over het economische, vestigings-, beleggings- of ondernemersklimaat? Nee, van mij geen analyse op onderwerpen waar ik echt geen kaas van heb gegeten. Voor ik me daar in zou hebben verdiept zijn de uitgangspunten toch weer verschoven. Niets is namelijk zo veranderlijk als het klimaat.

Het is zondagochtend, ik heb afgesproken met ’de tandarts’ om een rondje te doen. Rustig 120 kilometer trappen, door de voerstreek en het heuvelland, tenminste dat was het plan. Dat het anders zou worden wist ik toen nog niet. Hij zou met de eerst mogelijke trein uit Nijmegen naar Maastricht komen. Dus, daar stond ik, met extra hard opgepompte bandjes, gehuld in mijn snelste tenue. Gewapend met vier bananen, twee energie repen, bidons gevuld met sportdrank, mini blikje Red-Bull en twee Dextro-Energy tabletjes. Ik had namelijk van ’de tandarts’ gehoord dat ie behoorlijk kan fietsen en ik wilde in ’mijn’ achtertuin niet compleet uit het wiel gereden worden.

Daar stapte hij de trein uit. Ik zag zijn blitse rode helm glinsteren in de ochtend zon. Met een ’Michael Boogerd’ glimlach groette ’de tandarts’ zwaaiend vanuit de verte. Hij kwam dichterbij. Kut dacht ik. Geschoren poten; hij is een echte! Oei, oei, ik ga klop krijgen vandaag! En daar stond hij voor me. Zijn ogen verstopt achter een spiegelende zonnebril. Gehuld in matchende outfit van zijn oude sponsor en een karretje om door een ringetje te halen. Ik denk dat zelfs het stuurlint van carbon was. ’Ik heb er zin in’, zei Sjoerd, al handenschuddend.

Sjoerd en ik hadden elkaar al jaren niet meer gezien. Vroeger was hij (Sjoerd is twee jaar ouder) één van de neven en nichten waar ik veel mee omging. Maar zoals bij meer families; contacten verwaterde en zo zie je elkaar na 15 jaar weer op de begrafenis van je oma. Daar maakte we de afspraak om eens te gaan fietsen. Sjoerd had zijn studie genoten in het Zwitserse Basel (of daar stage gelopen) en was in een redelijk professioneel team terechtgekomen. Hij was zelfs eens gescout door een prof-ploeg en fietst nu nog steeds behoorlijke uitslagen in diverse cyclo’s zoals de La Marmotte en Maratona dles Dolomites.

En zo werd ik dus heuvel na heuvel compleet aan gort gereden. Ik deed voor spek en bonen mee in een ’rustig’ trainingsrondje van mijn iets oudere neef. Daar waar ik mezelf al een hele bink vond om met 16 aan het uur de ’Veurs’ (bij St. Martens-Voeren) omhoog te fietsen. Kwam Sjoerd, na al een keer boven te zijn geweest, op drie-kwart van de klim weer naast me rijden om vervolgens doodleuk rechtop te gaan zitten, z’n shirt in de plooi te trekken, gelletje naar binnen te spuiten en zonnebril te poetsen. Dit was het moment dat ik mijn meerdere moest erkennen. En we waren pas op een kwart van de geplande afstand!

Iets daarvoor vroeg ik Sjoerd waar hij zo had leren fietsen. Ach zei hij: ”Kwestie van talent en een betere basis. maar het zit ’m vooral in de basis”. Hij fietste al wedstrijden vanaf z’n 16de, had nooit gerookt en zelfs tijdens zijn studie spendeerde hij net zoveel uren op de fiets als in de collegebanken. Ik niet, ik rookte (nu overigens al 1,5 jaar niet meer) sinds mijn 18de een pakje per dag en zoop tijdens en na de studie op regelmatige basis zoveel dat ik soms wel eens wakker werd naast een ’zeker iemand’. Je kent het misschien wel, zo iemand waarvan ze in Brabant zeggen ’daar schop je je hond nog vanaf!’ Maar ach zei Sjoerd meteen; ”Alles is relatief, neem nu je broer. Dat zijn de dingen waar het echt om gaat, fietsen is maar bijzaak.” En ja, Sjoerd kan het weten. Ook hij heeft al eens kennis mogen maken met het bestralingsapparaat. Maar zei hij, ”niet alleen in fietsen heb je ’baas boven baas’. Arie heeft net wat minder mazzel dan ik, toch komt ook Arie er ook gewoon weer bovenop! Een jaartje bikkelen en dan is ook hij weer de oude”.

Nu was ik aanvankelijk van plan, net als elke week, fietsen, werk, en het leven als verse papa te combineren in een lekker leesbaar stuk. Die balans zit er dit keer effe niet in, omdat ik die in het echte leven, zoals iedereen, ook wel eens mis. Simpelweg omdat de afgelopen dagen teveel indruk op me hebben gemaakt. De zure berichten uit Frankrijk van Arie en zijn kut-ziekte. Sjoerd die zijn Non-Hodgkin achter zich heeft gelaten en nu weer op indrukwekkende wijze de  heuvels opraust. Liewe die z’n papa na begint te doen en zijn eerste (loop)fiets heeft gekregen. En Marjolein die me snapt en de beste moeder van de hele wereld is.

Ja, ja, ik word zowaar een sentimentele zak. Fuck it.
Ik weet waar het om gaat!
Volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen.