Koers van de Dag

Een half jaar geleden werd Liewe onverwacht vroeg op de wereld gezet. Sinds die tijd is het alsof elke maand wel een keer iemand aan de  boom des levens schudt. Niet dat we elke maand een nieuwe koter  krijgen. Maar meer in de zin dat er sinds de dag dat de kleine  directeur het licht zag, er elke maand wel iets gebeurt wat de  verhoudingen weer even door elkaar husselt. Om wat voorbeelden te  geven: ondertussen is mijn oma gestorven, heb ik al drie maal een  keelontsteking gehad, hebben ze mijn andere oma uit haar appartement  gegooid omdat ze iets meer hulp behoeft, heeft mijn moeder een  longontsteking opgelopen, heeft mijn middelste broer een portie kanker voor z’n kiezen gekregen en is Marjolein van de trap gekieperd met als gevolg een gebroken teen.

En Liewe; Liewe is al vier weken stront- en strontverkouden. De erwtensoep van Klaas Vaak komt nog steeds met bakken uit z’n ogen.  En toch… hij blijft maar lachen. Je ziet meneer gewoon  genieten van het leven dat hem toelacht. Hij lacht om zijn moeder die  net een berg snot aan haar kin heeft hangen. Afkomstig uit zíjn   neus, waarvan je denkt ‘past daar zo veel snot in?’ En hij lacht om  z’n vader, die zijn uiterste best doet om zijn zoon niet onder te  kotsen als hij voor de tweede keer op een dag naar een overvolle luier   staat te  loeren. Ook daarvan vraag je je af: ‘zo’n klein ventje en zo’n berg bruine   dampende poep?’ Intussen zie je hem gewoon genieten van al die momenten. Het is en  blijft geweldig, zo’n klein mannetje. Nooit gedacht dat ik dat nog eens  zou zeggen, laat staan schrijven…Ik, zo woordblind als een mol!

Genieten was het ook weer vanochtend op de fiets. Ik was vroeg op om  ook weer vroeg thuis te zijn. De vrouw heeft namelijk wel wat hulp  nodig met die gebroken teen. Door de felle oostenwind was het  behoorlijk fris. Ik had een rondje in mijn hoofd met niet al te veel  hoogtemeters. Gewoon lekker rondpeddelen. In de afdaling van  Reijmerstok naar Euverem sneed de wind door de ritssluiting van mijn  jack heen. Misschien had ik toch een extra laagje aan moeten trekken?  In de dorpjes die ik passeerde, togen mensen naar de vroege mis. Allemaal in het zondagse pak, diep voorovergebogen en kop tussen de  schouders tegen de frisse voorjaarswind. Het leek wel of ze stuivers  zochten. Op de weg naar Remersdaal waande ik me alleen op de wereld. Er was zelfs geen kip op straat. In de verte klonken de kerkklokken, maar de kerk zelf kwam maar langzaam  in beeld. In de dalen hing een dikke mist.

Na de, altijd mooie, afdaling van Aubel naar Val Dieu, trakteerde ik me toch nog even op een pittige klim. Les Waides! Voor de  mensen die weten waar ik het over heb: als je benen voelen als een  natte krant, dan is de weg naar boven een ware hel. Als de benen goed  zijn, dan is het een hele mooie klim. Zo ook vandaag. Zeker omdat een  fietser ver voor me er maar liefst 3 maal af  moest op de steilste strook. Toen ik ‘m inhaalde, deed hij dan ook net of   z’n derailleur ‘m  in de steek liet. Wat ‘n pannenkoek! Vandaag… Vandaag was het  genieten.

En juist dat is wat ik deze week heb geleerd. Blijven genieten. Arie  en mijn oom Jan uit Middelburg hebben me onverwachts deze levensles  gegeven. Arie begint net met zijn strijd tegen de ziekte van Hodgkin.  Jan is al een tijdje bezig. Niet tegen Hodgkin, maar tegen wat ze  noemen de bekende ‘mannen-op-leeftijd-kwaal’. Jan reageerde op mijn  blog van afgelopen week en ik schoot ervan vol. Ik had hem in mijn  reactie daarop gevraagd hoe het met hem ging. Het belangrijkste uit  zijn antwoord vond ik dat de ziekte ook in zekere mate zijn leven  had verrijkt. Ik maak eruit op dat hij de dingen anders is gaan  beleven. Relativeren heet dat tegenwoordig. Van Arie krijg ik een  soort gelijke boodschap. Toch maf dat mensen die iets moeten  doormaken, andere mensen die boodschap moeten geven. Ik zeg   voortaan ook tegen mezelf ‘ga genieten’.

Geniet! Spread the word en hou het vol!

Er is me iets opgevallen dit weekeinde. Bier, fietsen en politiek hebben opvallend veel met elkaar gemeen. Gisteren (zaterdag) was het een heerlijke dag om lui op de bank te liggen. Ondanks dat het buiten guur was, kozen Marjolein en ik ervoor om Liewe in z’n wagen te zetten en een wandeling te maken. En waar doe je dat het mooist, hier in het heuvelland? Juist… op de Camerig. Na ongeveer driekwartier, een kinderwagen vol met bagger, een set nieuwe fel gekleurde Nike’s onder de modder en ’n paar vernachelde Ugg’s, togen we ’t Hijgend Hert binnen. Het viel me op dat er hier heel hard gewerkt werd door de bezige dames die druk met pullen bier rondsjouwde. Ook de eigenaar deed druk mee. Gelijk moest ik denken aan de Rotterdamse restaurantketen ”de Beren”. De eigenaar van die keten werkt een stuk minder hard voor veel meer. Schaalvergroting heet dat. Ofwel, grote halen, snel thuis. Ik voorzag al een hele keten in het heuvelland met aftandse berghutten met bier, wafels en vlaai. Allemaal, net als het Hijgende Hert, met een mooie alliteratie in de naam.

Vervolgens bracht me dit op het idee voor de koers van vandaag (zondag). Met het oog op mijn doel van het voorjaar, namelijk de Waalse Pijl, moesten er nog vele kilometers gemaakt worden en dito hoogtemeters. Nu kun je in het heuvelland heel veel kleine korte klimmetjes pakken maar wellicht is het effectiever om met minder, meer te doen. Ik trok dus vanochtend richting de Ardennen met als doel 4 wat langere klimmen. Op de tweede kreeg ik een lesje over hoe het gezegde ”grote halen, snel thuis” in de praktijk werkt. In de afdaling van Fleron naar Trooz stortte ik mezelf weer als een baksteen naar beneden. Ik liet mijn belletje rinkelen om aan automobilisten duidelijk te maken dat ik er langs wilde. En daar doemde hij plots op. Range man, begin 50 met gespierde benen. Onderaan de afdaling haakte hij aan en bleef plakken tot aan de voet van de klim naar Andoumont. We raakte aan de praat, zover je over een gesprek kan spreken met mijn Frans gebrabbel. Wat ik ervan begreep is dat ie vroeger, tot zijn operatie aan de benen,  wedstrijden reed en hij nu aan het trainen was voor ” Le Marmotte”. Halverwege de klim zegt ie ineens ”aha, hier gaat het echt stijgen, dus hup… de grote plaat erop!”. Ik probeerde aan te haken. Maar helaas hield ik nog geen 400 meter stand.

Toen hij uit het zicht verdwenen was wist ik het ineens. Dit was de reden dat Bos was opgestapt. Weg foetsie, zo de politiek uit! En ik geloof niet dat de thuissituatie de reden was. Ik had net kennis gemaakt met de ware reden. Een oud rennen had hem waarschijnlijk verteld dat je met minder doen, meer kan bereiken. Bos had genoeg van heel hard werken. Bos dacht aan zijn tijd bij Shell. Hij had het wel gezien met de Balkenende-norm. Bos wilde gewoon weer wat minder doen en wat meer pakken.

Ik ga die eigenaar van het Hijgend Hert dus ook niks vertellen maar ik ga zelf voor het grote geld. Zelf met grote halen, snel thuis. De namen, ook met mooie alliteratie, voor de keten berghutten heb ik al. Wat dacht u van; de Bronstige Beer, de Hitsige Hinde, de Natte Nachtegaal of de Drachtige Dirne. Het bier zal rijkelijk vloeien in grote pullen want we houden overal hetzelfde motto. Juist, ”Met grote halen….. enfin, vult u zelf maar in.

Vandaag was het de hele dag heerlijk weer en ik had ook nog eens papadag. Helaas moest Marjolein ’s ochtens nog naar de fysiotherapeut anders was ik om 9 uur al op de tweewieler gesprongen. ’s middags  hebben we heerlijk gelunched bij de ”Tragedie” (prima tent maar zo heet het hier in de volksmond), met z’n drie nog wel. Liewe trok veel bekijks, ”knap menneke hoor”. Ja hè antwoordde ik de oudere dame, heeft hij vast van z’n vader. Net als we naar de parkeergarage lopen gaat het regenen. Kut, daar gaat m’n rondje.

Gelukkig is het snel droog en kan ik nog voor een goed anderhalf uur stampen naar buiten. Ik ben nog geen 11 minuten weg en het begint te plenzen. Weet je wat het is met regen. Vertrekken in die natte buitendouche da’s maar niks maar als je al op weg bent dan is het machtig mooi. Ik ga er harder van rijden. Tja, je wilt immers toch kilometers vol maken maar toch ook wel weer snel naar huis voor een warme choco. Onderweg valt het me eigenlijk nu pas op hoe slecht de wegen zijn na deze winter met veel sneeuw, ijs en strooizout. De weg langs ’t Rooth naar boven lijkt onderin wel een grindpad. Toch zonde, het was hier van de zomer nog een mooi zwart glad biljardlaken. Ze mogen hier wel eens met de dweilwagen uit Vancouver langs komen. Ja, wel de Zamboni niet die prullen waar ze het hobbelijs mee maakte voor onze schaatsers. Prima staaltje free-publicity trouwens voor de Italiaanse ijswagens. Even het Olympisch schaatstoernooi redden. Blijkt toch dat die Italianen meer met ijs kunnen als er alleen maar hoorntjes mee vullen.

Even verder op rijd ik over de Oudemolenweg in de plenzende regen maar rechts van me schijnt weer een mooi zonnetje. En ja hoor, daar is ie dan de eerste regenboog van dit jaar. Zie je Sven, denk ik, na regen is er altijd zonneschijn. Zelfs als je door je coach de verkeerde baan in word gestuurd net als je op koers ligt voor goud op de 10.

Ik zeg, laat het voorjaar staat voor de deur.
Kilometers maken!